Wilczy brat – recenzja książki

Wilczy brat to pierwszy tom cyklu Kroniki Pradawnego Mroku, który składa się z sześciu części (swoją drogą ostatnimi czasy mnóstwo serii zaczyna się od słowa kronika). Historia rozgrywa się około sześciu tysięcy lat temu – czyli w epoce kamienia łupanego – i opowiada o dwunastoletnim Toraku; chłopiec musi wejść na Górę Ducha Świata, by uratować jedyny sobie znany świat – las – przed Demonem. Pomaga mu w tym wilk i dziewczyna poznana podczas podróży.

Świat Toraka to kraina odcięta od reszty kontynentu łańcuchem górskim, zaś z drugiej strony otoczona morzem. Odległość między górami a morzem to mniej więcej siedem dni drogi, a między południem i północą – niecały miesiąc, czyli tyle, ile trwa akcja książki. Występuje tam także magia. Na początku myślałem, że to tylko zabobony i przesądy, ale autorka w pewnym momencie dosyć dosadnie i umiejętnie udowadnia jej istnienie.

Sama fabuła jest może lekko sztampowa, ale ciekawy świat i naprawdę szybka akcja, prawie bez wątków pobocznych, skutecznie odwracały od tego uwagę. Były może ze dwa momenty, gdy intencje postaci mnie nie przekonały, a jest to zadowalający wynik, nawet jak na tak krótką powieść (około 300 stron zadrukowanych dość dużą czcionką).

Na początku lektury wydawało mi się, iż jest to ckliwa i dziecinna książka. W miarę jak kartki przelatywały coraz szybciej (bo książka naprawdę wciąga!), przekonywałem się, jak bardzo krzywdząca była moja początkowa ocena. Jest to pozycja dobrze napisana, wciągająca i dojrzała, więc myślę, że spodoba się każdemu, kto lubi motyw przyjaźni między człowiekiem a zwierzęciem.

Wydanie prezentuje się dobrze. Bardzo klimatyczna okładka i ciekawie wyglądające inicjały – stylizowane na pierwotne – pomagały wczuć się w świat powieści. Szczegółowa mapka była bardzo przydatna, dopóki nie przewidziałem przez nią nagłego zwrotu akcji o 1/3 książki za wcześnie, ale lepsza tak dokładna, niż gdybym musiał zgadywać, gdzie mogą być bohaterowie. Tłumaczenie jest dobre – nie było chyba żadnych literówek, choć zdarzyło mi się raz czy dwa zgubić w przestrzeni świata książki.

Gdy czytałem tę powieść, miałem wrażenie jakbym był w starej chatce na skraju lasu, a przy kominku, w którym dopalały się brzozowe polana, siedział stary traper i opowiadał o swoim bujnym życiu. Ten świat i jego subtelna magia oraz bohaterowie raczej szybko mnie nie opuszczą – jak tylko czas pozwoli, wezmę się za tom drugi.