Timeline – recenzja gry planszowej

Polska wersja Timeline to kombinacja trzech części wydanych przez Asmodee – Inventions, Events i Discoveries. Pierwotnie, każda zawierała po 109 kart, w wydaniu polskim wybranych zostało 220, dodatkowo wymiary kart zostały nieco powiększone.

W pudełku, z bardzo cienkiego kartonu, znajdziemy również nieco zbyt giętką plastikową wypraskę, a w niej 220 kart, instrukcję oraz płytkę CD, zawierającą grę komputerową o zasadach zbliżonych do wersji analogowej, która zawiera wszystkie karty z wydanych do tej pory dodatków oryginalnej wersji.

Każda z kart w Timeline jest dwustronna – na awersie widnieje ilustracja i tytuł, rewers dodatkowo zawiera rok, w którym dane wydarzenie miało miejsce. Na początku gry, każdy z uczestników dostaje cztery karty po stronie bez daty, a na stół wykładana jest jedna z datą odsłoniętą, która będzie stanowić pierwszy element osi czasu. Zadaniem graczy jest dopasowanie swoich kart pomiędzy pozostałe wyłożone na stole daty. W każdym ruchu, możliwe jest dołożenie jednej z kart, gdy uda się to zrobić poprawnie, pozbywamy się jej, w innym przypadku, karta jest odrzucana i dobieramy nową. Gdy w danej rundzie, jako jedyni pozbędziemy się ostatniej karty – wygrywamy, w przypadku gdy komuś jeszcze się to uda, pozostali gracze odpadają, a rozgrywka toczy się do rozstrzygnięcia.

Jak widać, mamy tutaj do czynienia z lekką grą edukacyjną. Nauka wydarzeń historycznych dawno nie była chyba tak przyjemna, bo tutaj dzieje się to w sposób niemal mimowolny. Dodatkowo wymagane jest uruchomienie szarych komórek, by dopasować mniej popularną kartę w odpowiednie miejsce. Timeline zresztą kładzie nacisk nie tylko na znajomość dat, ale także na zdolność uporządkowania wydarzeń chronologicznie, kierując się logicznym myśleniem. Ponadto 220 kart to spory zestaw, który powinien starczyć na kilkadziesiąt partii. Oczywiście, przy zwiększonej ilości rozgrywek, szybko nauczymy się większości kart na pamięć, ale w odpowiednich dawkach gra, nie znudzi się zbyt wcześnie.

Do wad Timeline można zaliczyć brak kart dotyczących historii Polski, bądź w jakiś sposób naszym krajem związanych. Rozumiem, że pochodzą one z wydania międzynarodowego, ale takie zdarzenia jak wybór na papieża Jana Pawła II, czy odkrycie modelu heliocentrycznego budowy Układu Słonecznego byłyby miłym akcentem – zwłaszcza że stanowią bardziej przydatną wiedzę, niż na przykład data wynalezienia saksofonu.

Tytuł Frédérica Henry’ego to naprawdę świetna gra familijna ze sporym walorem edukacyjnym. Sprawdzi się zarówno jako metoda do zainteresowania pociech historią powszechną, jak i w roli miłego przerywnika dla starszych graczy. Wprawdzie, część wydarzeń mogłaby być mniej abstrakcyjna, ale gdyby potraktować je jako ciekawostkę, można dowiedzieć się kilku naprawdę interesujących rzeczy.

Plusy:

• uczy nie tylko dat, ale też chronologii zdarzeń,
• czasem wymaga logicznego myślenia,
• sporo kart w zestawie.

Minusy:

• brak wydarzeń związanych z historią Polski,
• kiepskiej jakości pudełko i wypraska.