Risen – recenzja gry

Naprawdę ciężko się pisze o grze, o której napisano już wszystko. I chociaż Risen nie zajmuje jakiegoś specjalnego miejsca w sercach fanów, to nie ma wątpliwości, że wszystko co napisano o trzech częściach Gothica, swobodnie można odnieść do tej gry. I nie można mieć wątpliwości, że odebranie ludziom z Piranha Bytes zadania stworzenia czwartej części tej serii było posunięciem bardzo dobrym. Risen jest najlepszym dowodem na to, że Niemcy z tej grupy robią gry na jedno kopyto.

Risen jest klonem Gothiców. Gdyby nie fakt, że nad grą pracowała ta sama grupa, można by zaryzykować oskarżenie o bezczelne zgapianie pomysłów. A tak mamy nową odsłonę tego samego, prawdopodobnie wykonanego tymi samymi narzędziami i w bliźniaczej technologii. A gdyby pokusić się o wymienienie rzeczy oryginalnych, to przychodzi mi na myśl wyłącznie motyw wykopywania skrzyń ze skarbami. No i może jeszcze bariery chroniące lokacje, do których dostęp będzie możliwy w dalszej części gry.

Znów mamy typowego bohatera bez przeszłości oraz bez imienia, który trafił na zamknięty obszar (tym razem jest to wyspa, nie wiedzieć czemu czasami nazywana bezludną) i buduje swoją pozycję wybrańca w oparciu o pracę dla jednej z trzech frakcji. I tak mamy obóz na bagnie należący do rebeliantów, myśliwych i złodziei pod wodzą Dona Estebana. Ta grupa została wygnana z jedynego na wyspie miasta (gdzie obecnie przesiadują strażnicy umożliwiający podjęcie gry magiem). Osadzeni tam zostali przez inkwizytora Mendozę, aktualnie przebywającego w Klasztorze, będącym trzecią i ostatnią drogą wyboru dla gracza. Choć wybór grupy, z którą będziemy współpracować zamyka nam możliwości przyłączania się do innych, to ich udział w wydarzeniach jest wspólny i często wątki frakcji przeplatają się ze sobą. Na przykład, aby zostać magiem nie można dać się schwytać nowicjuszom, gdyż wtedy udostępniona zostaje droga kariery świątynnego strażnika. Właściwym wyjściem jest wykazanie się w mieście, skutkiem czego można trafić na szkolenie magiczne jako ochotnik.

Niestety to co opisałem wcześniej, to faktycznie większość fabuły gry. Gracz trafia na wyspę, jest zupełnie bez niczego i dostaje polecenie poszukania jakichś ludzi. Dopiero w okolicach połowy gry, gdy uda się wreszcie rozmówić z inkwizytorem, gracz dostaje kolejne zadanie globalne – odszukania pewnych artefaktów. Nie ma niczego, żadnego wątku, pomysłu na grę, który popychałby gracza dalej i zachęcał do penetrowania wyspy. Trzeba jednak dodać, że specjalna zachęta nie jest potrzebna – mamy bardzo dużo zadań pobocznych, sporo przedmiotów do odnalezienia i umiejętności do zdobycia, aby samemu zagłębiać się w niezbadane ostępy i wyrzynać coraz to silniejszych przeciwników. W końcówce gry, kiedy gracz zmuszony jest do penetrowania starożytnych ruin, pojawiają się także drobne łamigłówki w postaci labiryntów, gdzie nieuważne stąpnięcie może zakończyć się śmiercią, a odszukiwanie dróg prowadzących dalej konieczne jest na każdym kroku.

Słabości fabuły nie nadrabiają ani bohaterowie niezależni, ani dialogi. Jeśli chodzi o tych pierwszych, to są oni jednowymiarowi i do żadnego z nich nie sposób się przywiązać. Ot, znajdują się tam gdzie mają się znajdować i można od nich usłyszeć to, co zaplanowali dla nas programiści. Jedynym wyjątkiem jest chyba tylko Patty, córka pirata, w której losy można zaangażować się bardziej, ale to zbyt mało, aby rozciągnąć opinię na całą grę. Podobnie z dialogami, którym brak werwy i humoru – gracz czuje się, jakby rozmawiał z automatami do rozdawania zadań, a nie żywymi postaciami mającymi osobne zdanie i własne motywy.

Zupełnie inaczej jest, jeśli chodzi o oprawę graficzną, muzyczną i dźwiękową. Gra prezentuje się pod tym względem bardzo dobrze – krajobrazy są śliczne, żyjący świat przekonuje nas do siebie, zaś towarzysząca nam muzyka klimatem i jakością wykonania nie ustępuje najlepszym kawałkom z serii Gothic. Biegając po pełnym różnorodności i tajemniczych zakamarków świecie gry, często można zatrzymać się, aby popodziwiać widoki rozpościerające sie ze wzgórz i klifów, czy aby dać się oczarować widokiem zachodzącego nad morzem słońca.

Najważniejsza jednak w grze jest grywalność, która daje graczowi sporo satysfakcji. Odnajdywanie miejsc, do których się dotąd nie zapuszczaliśmy możliwe jest do końca gry, zaś główna oś fabularna zaplanowana jest w taki sposób, aby przegonić nas prawie wszędzie minimum jeden raz. Co więcej, nawet gdy akcja przenosi się do zapieczętowanego dotąd wulkanu, świat nie przestaje istnieć. Uważny i dokładny gracz może wrócić do miejsc już odwiedzanych i wykonywać jeszcze dodatkowe misje, które pojawiają się dopiero w kolejnych rozdziałach. Podobnie jeśli chodzi o rozwój postaci – zawsze znajdą się jakieś umiejętności, które warto rozwinąć, a do następnego poziomu zawsze brakuje kilku punktów doświadczenia.

Twórcy Risen uraczyli nas sporą ilością ziół i roślin, mogących służyć za komponenty do sporządzania mikstur. Dodatkowo posiadając odpowiednią umiejętność można sporządzać zwoje z czarami, które nieraz okażą się niezbędne do ukończenia gry. Kamienie szlachetne i metale, posłużą do wykuwania broni oraz biżuterii posiadającej magiczne właściwości, zaś żywność i przedmioty dodatkowe, do podreperowania sobie poziomu zdrowia, many i doświadczenia oraz do interakcji z przedmiotami nieruchomymi – ogniskami, piecami, kupami kurzu i innymi.

Te interakcje z kolei, po raz kolejny przypominają nam o serii Gothic, której ta gra może być duchową (i nie tylko) spadkobierczynią. Wielokrotnie, wracając myślami do tej produkcji, nazywałem ją Gothikiem, po chwili orientując się dopiero, że to produkt nie wchodzący oficjalnie w skład serii. Stąd też wniosek, że każdy, kto po grze Risen spodziewa się czegoś nowego, powinien omijać ją szerokim łukiem, bo to tak naprawdę tylko odgrzewany kotlet, podany z nowym, nie najprzedniejszym zresztą sosem. Co innego jeśli chodzi o fanów poprzednich dzieł Piranha Bytes – oni będą bardzo zadowoleni. Dlatego też osoby należące do tej drugiej grupy powinny brać sporą poprawkę na moją ocenę końcową, bo chociaż grało mi się bardzo przyjemnie (i dosyć długo, co nie jest zbyt często spotykane ostatnimi czasy), to jestem zawiedziony ogólną wtórnością tej gry i brakiem pomysłu na jej fabułę.