Przeklęta Kopalnia – recenzja

Przeklęta Kopalnia to gra familijna, której akcja rozgrywa się w starej opuszczonej kopalni, a gracze wcielają się w krasnoludzkich poszukiwaczy skarbów. Ten kto jako pierwszy odnajdzie ukryty skarb i szczęśliwie wyniesie go z kopalni – wygra. Nie jest to jednak tak proste jakby się zdawało, kopalnia bowiem żyje własnym życiem. Korytarze zmieniają swoje położenie, miejsca odwiedzone wcześniej znikają, a wszędzie czyhają śmiertelne pułapki. Ponadto kopalnię zamieszkuje Strażnik – duch przeklętego krasnoluda, który skutecznie będzie przeszkadzał graczom w dotarciu do celu.

Przeklęta Kopalnia to już druga gra wydawnictwa Lizardy, którą opiszę na łamach Tawerny RPG. Tytuł ten ukazał się nieco wcześniej niż gra Władca Żywiołów, niemniej warto go omówić. Zniechęcony zarówno jakością wydania jak i jakością mechaniki Władcy Żywiołów podchodziłem do Kopalni raczej jak rodziny górników do wieści o katastrofie w szybie. Czy mój strach był uzasadniony? Czy rzeczywiście gra jest niewarta uwagi? Już śpieszę z wyjaśnieniami.

Opis fabularny gry przytoczyłem w pierwszym akapicie. Trzeba przyznać, iż nie jest on oryginalny, ale na szczęście Przeklęta Kopalnia mimo wszystko jest czymś dosyć świeżym i dosyć dobrym, a na pewno lepszym od Władcy Żywiołów. Podczas gry w Kopalnię wydawała mi się ona takim miksem trzech gier: Sabotażysty, Drakona oraz Jaskini Trolla. Ano mamy w tu wejścia i zdobywanie skarbów jak w Jaskini Trolla, mamy modularną planszę jak w Sabotażyście i Drakonie, mamy też motyw niewidzialnych składzików (podobnie jak skarby w Sabotażyście). Autor gry, Krzysiek Matusik, połączył to wszystko zgrabnie i dodał sporo od siebie.

Cała gra polega na odpowiednim ułożeniu planszy, a następnie zdobywaniu przedmiotów ze składzików i wydobyciu skarbu. Wędrówce towarzyszą liczne przeciwności np. możliwość napotkania Strażnika Kopalni czy pułapki, a pomóc w ich przezwyciężeniu mają specjalne moce postaci, które moim zdaniem są średnio zbalansowane (jednak taka już natura tego typu gier). Niebywałą zaletą Kopalni jest ogromna interaktywność: tu wszystko się rusza i żyje, a gracze mogą sobie bajecznie przeszkadzać. Czasem powoduje to, iż gdy kilku zmówi się na jednego, to ma on… nienajlepiej. Morał z tego taki, że jeśli lubisz interakcje, to Kopalnia ma już sporego plusa.

Minusem natomiast jest wykonanie, ale taka już polityka Lizardów. Kasetowe pudełko, o ile jest do zaakceptowania, to rozklejające się kartonowe pionki graczy już nie. Na szczęście fragmenty kopalni są dosyć dobrze wykonane, choć też bez rewelacji. Tragiczny jest natomiast błąd w instrukcji, choć szczerze mówiąc nie wiem, czy jest to tylko bolączka mojego egzemplarza, czy incydent powszechny. Już mówię o co chodzi…

Ano siadacie sobie wygodnie na kanapie, popijacie Colę i zgłębiacie tajniki Kopalni. Strony mijają – 1, 2, 5, 10 – ogólnie jest przyjemnie. Aż tu nagle psikus bo po stronie 10 przychodzi pora na 13, która tak naprawdę jest stroną 14. Po stronie 14 oznaczonej jako 13, jest właściwa 13, a później dopiero 11. Ogólnie robi się wesoło i instrukcja w pewnym momencie stanowi ciekawą łamigłówkę logiczną. Fani tej formy rozrywki będą wniebowzięci. A tak zupełnie serio, to tego typu błąd może strasznie namieszać w głowach początkującym graczom. Zresztą tak w ogóle, to mam wrażenie, że nie dla nich jest ta gra. Wbrew pozorom Kopalnia jest dosyć skomplikowana i nie polecałbym jej początkującym.

Podsumowując, jest to solidna, raczej słabo wydana gra z przegiętymi mocami, dużą dawką interakcji, sknoconą instrukcją i sporym skomplikowaniem zasad. A rozwiązania mechaniczne przywodzą na myśl znane tytuły. Warto dodać, że gra swoim wyglądem nawiązuje do gier starszych, co może być zaletą dla fanów Magii i Miecza oraz innych starych tytułów.

Dziękujemy Wydawnicwu Lizardy za egzemplarz gry do recenzji.