Monika, część 1

– Boże, ale gorąc – mruknął Adam ocierając spocone czoło.

Był środek lata. Słońce przypiekało, jak mało kiedy, powietrze było nieruchome, a tu i ówdzie leniwie latały natrętne muszki. Na jednej z głównych ulic stały jeden za drugim ogródki piwne zwane po ludzku „parasolkami”.

– Muszą mieć niezłe obroty dzisiaj – rzekł chłopak i pogrzebał w kieszeni spodni. Z ulgą wymacał w niej zimny metal. – Chyba sam dam im trochę zarobić – uśmiechnął się do siebie.

Dookoła miasto tonęło w promieniach słońca. Wszystko było przeraźliwie jasne, tak więc szerokie, zielone parasolki zachęcały do siebie choćby namiastką cienia. Adam przekroczył niski płotek i stanął w niewielkiej kolejce. Wyciągnął drobne z kieszeni i podniósł wzrok.

– Kamila – uśmiechnął się chłopak. – Co ty tu robisz?

– Przyda się trochę na wakacje dorobić, nie? – odparła zapytana i wyciągnęła plastikowy kubek. – Duże czy małe?

– Duże, duże – powiedział z aprobatą Adam.

Chłopak usiadł na jednej z nielicznych wolnych ławek. Pociągnął długi łyk i zimnym kubkiem przejechał sobie po czole. „Wakacje”, mruknął do siebie, „co w nich takiego pięknego? Kasa się kończy… siedzę na ławce i czuję, jak koszulka lepi mi się do pleców”. Nagle słońce, które raziło go lekko w oczy, przysłoniła jakaś postać. Adam spojrzał na nią i uniósł brew z zainteresowaniem.

Przed nim stała niewysoka, ale zgrabna dziewczyna. Zarys jej ciała był dobrze widoczny, bo ubrana była w lekką i przewiewną sukienkę, która niewiele miała tajemnic przed słońcem. Śliczna, spokojna twarz… drobne usta… i oczy. Tych oczu nie dane mu już było zapomnieć do końca życia. Niesamowitej barwy, która przywodziła na myśl to ciepłe morza, to czysty błękit bezchmurnego nieba… Porażały go swoją głębią, jakimś niewypowiedzianym smutkiem, ale także przyciągały pięknem, którego nie dane było opisać człowiekowi, choćby i miał on najbieglejszy język.

– Mogę usiąść? – zapytała, a Adam otrząsnął się i wstał.

– Jasne. Siądź jeśli chcesz po tej stronie, mniej grzeje – zaproponował i usiadł na przeciwnej ławce.

– Dzięki – uśmiechnęła się dziewczyna – Monika – przedstawiła się.

– Adam. „Mały”, jeśli wolisz.

– Sympatyczne przezwisko.

– Powiedzmy – mruknął i wpatrzył się w dziewczynę.

Słońce igrało po jej złocistych włosach, upiętych w uroczego kucyka. Jakiś czas siedzieli w ciszy.

– Zwróciłam na ciebie uwagę już jakiś czas temu – powiedziała po chwili Monika – Często tu bywasz, prawda?

– Fakt, czasem wstąpię – odpowiedział Adam nieco zmieszany – Nie zauważyłem cię tu wcześniej.

Monika uśmiechnęła się niewyraźnie do swoich myśli.

– Kiedyś częściej tu przychodziłam, teraz tylko raz na jakiś czas zajrzę.

– No tak… – rzekł Adam, zaraz jednak poczuł, że wypadałoby przejąć sprawę w swoje ręce – A czym to zwróciłem twoją uwagę?

– Ciężko powiedzieć mi samej, przecież cię nie znam – powiedziała dziewczyna gładząc włosy – Wyglądasz mi po prostu na spoko gościa.

Adam roześmiał się.

– No, to faktycznie mnie nie znasz, skoro tak mówisz, ale dzięki, miło słyszeć – powiedział.

Śmiech jednak szybko go opuścił. Od Moniki biła niesamowita powaga, niemal przeraźliwa w jej wieku, a wyglądała mu na może z osiemnaście lat, więc na co najwyżej rok więcej od niego.

– Mów, co chcesz, dziewczyny wiedzą swoje – powiedziała po kilku sekundach pełnych napięcia – Potrafimy wyczuć, kto jest w porządku.

– Skoro tak mówisz – odparł Adam niepewnie.

Poczuł, jak robi mu się chłodno, a jego ręce zaczynają drżeć. Zdziwił się bardzo, bo nigdy specjalnie nie denerwowały go takie rozmowy. To przez jej spojrzenie. Drążyło go. Chciał coś powiedzieć, coś lekkiego, banalnego, ale cały czas myślał tylko o jej spojrzeniu. O jej oczach.

Dziewczyna jednak w końcu spuściła z niego wzrok, a on sam poczuł taką ulgę, jaką czuje pewnie pies wyprowadzony wreszcie na spacer.

– Sprawiasz… niesamowite wrażenie – powiedział wreszcie Adam.

– Niesamowite, mówisz – powtórzyła smakując słowo w myślach – Jak mam to zrozumieć? Niesamowite, znaczy jakie? To niekoniecznie musi być coś pozytywnego.

To pytanie zakłopotało go.

– Tak w zasadzie to nie wiem… twoje spojrzenie… Otacza cię jakaś aura – powiedział Adam po chwili zastanowienia – Pewnie masz chłopaków na palety, co? – wyskoczył nagle uśmiechając się i łykając piwa.

Kiedy denerwujące spojrzenie zelżało od razu poczuł się pewny siebie jak zwykle.

– Nie powiedziałabym – odparła odwzajemniając uśmiech – Może kiedyś, ale to już dawno.

Adam kiwnął jednemu z kolegów, który właśnie przeszedł niedaleko. Zauważył przy tym, że Kamila i jej dwóch kolegów zza „baru” przygląda mu się z zainteresowaniem. Nie zwrócił jednak na nich większej uwagi, lecz spojrzał na Monikę.

– Czym się interesujesz?

– O tym może kiedy indziej – odpowiedziała. – Mogę ci zadać jedno pytanie?

– Możesz, oczywiście, najwyżej nie odpowiem – rzekł beztrosko Adam kryjąc się za swoim specyficznym poczuciem humoru, w rzeczywistości jednak ciekawość zżerała go od środka. „Ciekawe, o co ona może zapytać?”.

– Więc… więc czego oczekujesz od dziewczyny?

Adam osłupiał.

– Słucham?!

– Dobrze słyszałeś, widzę po twojej minie – zmrużyła oczy w uśmiechu – Pytałam, czego oczekujesz od dziewczyny? Czego szukasz w tej, którą chciałbyś, by była twoją jedyną?

„Mały” siedział zaszokowany. Nigdy wcześniej nie słyszał z ust dziewczyny podobnego pytania! To znaczy może i słyszał, ale nigdy nie zadano mu go tak bezpośrednio, tak prosto, tak… bezczelnie? W każdym jednak razie – postanowił przyjąć wyzwanie.

– Więc tak – zaczął Adam by nie przedłużać ciszy, ciągle zastanawiając się, co powiedzieć – Przede wszystkim ja nie potrafię z dziewczyną chodzić. No, może niezupełnie… Potrafię, znaczy się, ale nie tak, jak one tego oczekują. Wiesz – powiedział Mały znajdując w sobie resztki pewności – ja nie lubię chodzić z dziewczyną tak, bo wypada mieć się z kim pokazać. Ja nie potrafię być w tak płytkim związku, więc przede wszystkim oczekuję przyjaźni, takiej pełnej znajomości, zaufania i w ogóle – pomagał sobie gestykulując – To jest dla mnie najważniejsze: być przyjacielem, dopiero później chłopakiem.

Skończył. Powtórzył sobie w myślach wszystko to, co przed chwilą powiedział i doszedł do wniosku, że wybrnął z sytuacji całkiem nieźle. Zdziwił się sam przed sobą wprawdzie, że był taki otwarty i szczery, ale w tamtej chwili bardzo był z siebie dumny, że pokazał, na co go stać. Oczekiwał nie wiadomo czego, jakiejś pochwały ze strony Moniki za taką odpowiedź i nie zawiódł się. Wprawdzie nic nie usłyszał, ale za to wypatrzył na jej kamiennej, choć ślicznej twarzy, jakby rysę zwątpienia. To mu wystarczyło.

– Podobało się? – mruknął zaczepnie.

– Owszem, nie spodziewałam się takich zwierzeń – powiedziała dziewczyna.

Nagle do rozmowy dołączył się jeszcze trzeci głos.

– Sorry, że ci przerwę, stary – zachichotał – ale chyba mógłbyś już iść.

Adam spojrzał, czyje to były słowa. Z szyderczym uśmieszkiem wpatrywał się w niego jeden z barmanów.

– A czemu, jeśli można?

– Chyba dzisiejszy upał nie służy twojej głowie – odparł drugi, stojący obok – No dalej, dość już dzisiaj tego piwka. Jeśli nie wyjdziesz za chwilę to będziemy cię musieli wyprowadzić. Odstraszasz nam klientów.

– Ale o co wam chodzi, co? Siedzę sobie spokojnie i nic nie robię!

– No oczywiście, tylko sobie rozmawiasz – syknął pierwszy – Dopij to piwo i spadaj.

Adam spojrzał ze zdziwieniem na Monikę, ale ona tylko potrząsnęła głową i odparła:

– Faktycznie, ja też już zaraz idę, więc może pójdziesz? Po co robić sobie kłopotów.

Chłopak wstał i wyciągnął okulary przeciwsłoneczne z kieszeni lekkiej, rozpiętej koszuli.

– Nie wiem, o co im chodzi – mówił – Spotkamy się jeszcze?

– Z pewnością, możesz na to liczyć – rzekła kiwając mu na pożegnanie.

Poszedł. Od tamtego dnia nie widział jej przez następny tydzień, a choć w jego głowie pozostawało ciągle jej wspomnienie, to jednak jego świadomość już o niej zapomniała. Tymczasem ich kolejne spotkanie miało miejsce na rynku.

Spieszył się wtedy do znajomego, tak więc myślał, że ich rozmowa potrwa ledwo kilka minut. Mimo to spędził z Moniką na ławce ponad dwie godziny i ani się obejrzał, a odezwała się jego komórka natarczywie oznajmiając, że umówione spotkanie powinno wreszcie mieć miejsce. Opuszczał ją z oporem, choć sam nie wiedział, dlaczego. Nie znał jej, niewiele mówiła o sobie. Rozmawiali na tematy, których chęci poruszania nigdy się u siebie nie dopatrywał, a na które wypowiadał się z tym większą przyjemnością, im bardziej były one osobiste.

Trzeba otwarcie przyznać, że Adam się bał. Sam się sobie dziwił, że nagle, nie wiadomo dlaczego, odsłania swoje wnętrze przed osobą, której znał ledwo imię. Monika była bowiem bardzo tajemnicza. Zawsze chętnie słuchała, udzielała rad, zadawała trudne pytania, które wymagały przemyślanych odpowiedzi. Jemu jednak to odpowiadało. Była to specyficzna znajomość, której podświadomie pragnął. Dość miał już w życiu doświadczeń z mało rozgarniętymi laskami kochającymi się wielce w każdym członku lokalnej drużyny siatkówki po kolei, tudzież w równie mało inteligentnych, wyżelowanych dresiarzach, których jedynym atutem była kasa.

Nie. Ona była inna. Rozmowa z nią dawała mu jakąś niepojętą satysfakcję, dziwną przyjemność płynącą nie wiadomo z czego. Tęsknił do niej już w chwili, kiedy zamieniał z nią pierwsze słowo, a uczucie to rosło tym bardziej, że nie wiedział nigdy, kiedy znowu ją zobaczy. Z czasem jednak sytuacja nieco się poprawiła. Bardzo rzadko, ale jednak, zaczęli się umawiać. Najczęściej w parku lub w innych, spokojnych miejscach, gdzie mało kto mógł im przeszkodzić.

Zbliżała się sobota, to jest trzynasty sierpnia. Dla Adama był to dzień bardzo znaczący, wtedy bowiem planował z kilkoma kumplami urządzić wspólne, to jest swoje i znajomego urodziny, które wypadały w dość bliskim odstępie czasu. Nie miała to być jednak kolejna szalona impreza, a jedynie cicha noc poświęcona na popijaniu powoli piwa i oglądanie kilku nowszych filmów. Mały zastanawiał się, czy nie zaprosić na ten wieczór przypadkiem Moniki. Wydawała mu się idealna do tego towarzystwa, a kumple też zamierzali przyprowadzić swoje bliższe lub dalsze znajome. Z tą właśnie myślą szedł Adam przez park na umówione kilka dni wcześniej spotkanie. Z daleka już dostrzegł Monikę siedzącą na ich stałej ławce.

– Cześć! – wykrzyknął radośnie siadając obok niej.

– Hej – odparła dziewczyna – Widzę, że humor dzisiaj niezły.

– Rzeczywiście, nawet lepiej niż zwykle, a przecież i tak na co dzień nie jest źle – powiedział Adam i przeciągnął się na ławce.

Czuł się szczęśliwy: słońce grzało, ale nie przypiekało; wiał lekki wiatr; siedział obok dziewczyny, którą uwielbiał.

– Planujesz coś na sobotę? – zapytał Adam.

– W tym tygodniu? – odpowiedziała pytaniem – Nie, w tym nie.

– To świetnie! Nie miałabyś ochoty wpaść na moje urodziny?

Monika była wyraźnie zakłopotana.

– Słuchaj… nie odbierz tego źle, ale nie mam zbytnio ochoty… imprezy mnie nie bawią.

– Domyślałem się. Nie zapraszam cię jednak na imprezę – kontynuował Adam – Miałem na myśli raczej spokojny wieczór w gronie kilku znajomych i z paroma dobrymi filmami.

– Nie wiem… – wykręcała się Monika – nie znamy się jeszcze za dobrze… W ogóle to nic tak nie planowałam, ale być może będę zajęta.

Mały spojrzał na Monikę rozczarowany.

– Jeśli nie chcesz: nie ma sprawy, wystarczy powiedzieć.

– Nie o to chodzi, naprawdę bym chciała… – zająknęła się – Po prostu… wierz mi, gdybym przyszła, to tych urodzin nie zaliczyłbyś do udanych.

– Dlaczego? – chłopak nie dawał za wygraną – Będzie świetnie, zobaczysz. Jeśli chcesz, przyjdź z koleżanką.

– Tu naprawdę nie o to chodzi – rzekła Monika, smutek odmalował się na jej twarzy – Jeszcze jest za wcześnie.

– Za wcześnie? Ale na co?

– Nieważne… muszę już iść, wybacz.

Adam zaklął w duchu. „Delikatniej, stary, delikatniej, byłeś zbyt nachalny!”.

– Przepraszam, przesadziłem – rzekł ze skruchą – Naprawdę przepraszam, ale bardzo chciałem, byś przyszła.

– Wiem. To moja wina, ale teraz tego nie zrozumiesz.

– Dlaczego? Skąd wiesz? Spróbuj mi wyjaśnić…

– Nie! – wykrzyknęła Monika stanowczo, a w jej głosie pojawił się ton, którego jeszcze u niej nie słyszał – Już mówiłam: jeszcze nie pora. A teraz naprawdę: muszę już iść.

– Jeśli zmienisz zdanie, to poszukaj mnie na Długiej, pierwszy dom od strony miasta. Taki dość duży.

Adam wbił wzrok w ziemię. „Palant, głupi buc”, obrzucał się wyzwiskami. „Po co waliłeś tak prosto z mostu?!”.

Zaraz jednak opanował się. „Może chociaż odprowadzę ją do domu” – pojawiła się w jego głowie myśl. Wstał, otrzepał spodnie i ruszył szybkim krokiem w kierunku, w którym odeszła Monika. Przeszedł kilkadziesiąt kroków i nagle spostrzegł ze zdumieniem, że nie widzi jej na ścieżce. Wytężył wzrok, ale nie dostrzegł na dróżce żadnego ruchu. „Gdzie ona poszła?” – zastanawiał się. Przebiegł jeszcze jakiś kawałek gdy znów się zatrzymał. Rozejrzał się i dostrzegł, że na lewo prowadzi jeszcze jedna ścieżka. „Może tu skręciła” – pomyślał. Postanowił jednak, że lepiej już będzie, jeśli zawróci do miasta. „Co mi z tego, że dojdę do niej w połowie drogi?”.

– Mały! – ryknął z okna Kamil ponaglając nadchodzącego Adama. – Dawaj, dawaj, już się browar chłodzi!

Gdy Adam wszedł do domu pierwsze kroki skierował ku lodówce swojego gospodarza.

– No, to popieram – pokiwał głową z uznaniem na widok pięćdziesięciu piw, które wypełniły niemal cały dół lodówki.

Kamil, jak przystało na gospodarza, w dodatku dość zamożnego, zatroszczył się o godziwe zaopatrzenie na wieczór.

– Wiesz, myślę, że wystarczy – rzekł Kamil, którego znajomi nazywali „Żabą”. – Jak na osiem osób to chyba w sam raz.

– W zupełności – potwierdził Adam.

Niebawem zaczęli się schodzić znajomi. Jak to jednak bywa, nie wypadało przyjść z pustymi rękoma, dlatego też urodzinowy stół po wizycie jednego z kumpli wzbogacił się jeszcze o kilka co bardziej znaczących w procenty napojów.

– Hej, hej – śmiał się Adam – Ponoć miała to być spokojna impreza!

Mimo wszystko jednak było dość spokojnie. Alkohol lał się z umiarem, więc humor poprawiał się stopniowo, by osiągnąć swoje apogeum w okolicach północy, może trochę później. Koło drugiej wszyscy poczuli się jednak dość senni, a z racji tego, że mieszkanie Kamila mnogie było w pokoje, wobec tego dwie pary znalazły dla siebie przytulny kącik.

Dla Adama nie oznaczało to nic dobrego, bo w tej chwili został sam. Dwóch najlepszych kumpli siedziało właśnie ze swoimi dziewczynami, gospodarz uparcie przed monitorem „rozgryzał” nową piłkę nożną; siódmy znajomy, o nieco słabszym „potencjale”, przysnął z głową na stole, a jego dziewczyna, zniesmaczona, postanowiła iść do domu.

Mały stracił nagle cały humor. Zamknął drzwi od pokoju na zamek i rzucił się w otchłań swoich niewesołych myśli. Siedział ponury samotnie wpatrując się w ciemności pokoju. Zastanawiał się, czy Monika by przyszła, gdyby rozmowa potoczyła się inaczej, mniej bezpośrednio. Siedział tak w ciszy przerywanej tylko czasem dźwiękami rozgrywanych „meczów”. Naraz poczuł, że sam też robi się senny. Głowa zaczęła mu opadać na pierś, a myśli krążyły wokół poduszki. Przez głowę przemknęła mu jeszcze myśl: „szkoda, że nie przyszła. Byłoby wspaniale…”.

Adam otworzył oczy. Początkowo niewyraźnie, lecz z każdą chwilą co raz lepiej, widział przed sobą zarys sylwetki siedzącej na drugim końcu rogówki. Przetarł oczy i usiadł. Na tyle, na ile pozwalało to ocenić skąpe światło w pokoju, siedziała przed nim dziewczyna.

– Cześć, Adi – odezwała się postać.

Mały nie miał wątpliwości. To była Monika.

– Więc jednak przyszłaś? – wyszeptał Adam – Czemu tak późno?

– Wcześniej nie mogłam, a teraz też przypadkiem… Po prostu przechodziłam niedaleko i pomyślałam, że wpadnę – powiedziała dziewczyna.

– I dobrze zrobiłaś – pokiwał głową Adam i skrzywił się lekko. Poczuł, że piwo i inne, niestety mniej już szlachetne trunki, ciągle krążą w jego żyłach – A reszta co, jak…

– Wszyscy śpią – przerwała chłopakowi Monika. – Przyszłam już jakiś czas temu, ale nie mogłam cię obudzić, tak słodko spałeś.

Dziewczyna poprawiła się nieco na miejscu. Teraz widział ją wyraźniej – wątły blask księżyca sączący się przez okno padał na jej jak zwykle spokojną twarz. Gdy tak się w nią wpatrywał wydawała mu się niby anioł; otaczała ją delikatna, blada poświata, a jej włosy lśniły subtelnie.

– Znów zasnąłeś? – zapytała Monika.

– Nie, nie… – oprzytomniał Adam.

Spojrzał odważnie dziewczynie w oczy.

– Jesteś… piękna – powiedział po chwili.

To wszystko, na co w tej chwili było go stać.

Monika uśmiechnęła się lekko bez cienia zakłopotania i odwzajemniła spojrzenie.

Trwało to chwilę, po czym Adam spuścił głowę.

– Jesteś chyba jedyną osobą na świecie, której nie mogę spojrzeć dłużej w oczy – zaśmiał się Adam – Jak ty to robisz?

Monika wzruszyła tylko ramionami i spojrzała na niego niewinnie.

Mały przetarł oczy. Obudził go jakiś dźwięk… Starał się pozbierać myśli. Niewiele pamiętał z nocnych rozmów. Był niemal nieprzytomny, co nie dziwne zważywszy na to, że wcześniejsze noce też nie należały do przespanych choćby w połowie. Przypomniał sobie, że Monika opowiadała mu po raz pierwszy o swojej przeszłości. „Szkoda, że niewiele z tego zapamiętałem” – rzekł do siebie Adam. Głębiej zapadły mu w pamięć jedynie wzmianki o chłopaku Moniki, który ją opuścił, a którego kochała. „Nie powinienem był się do niej przysuwać” – stwierdził po chwili Mały przypomniawszy sobie nagle chwilę, gdy próbował zbliżyć się trochę do dziewczyny. „Niepotrzebnie ją do siebie zrażam!” – skarcił się w myślach.

– Adam, śpisz? – dotarło do Małego pytanie zza drzwi poprzedzone mało delikatnym puknięciem w szybę.

– Nie, już nie – odparł Adam i poklepał się po twarzy na rozbudzenie – Już wstaję.

– Chcesz to jeszcze leż, ale otwórz drzwi, bo chcę posprzątać trochę ławę – powiedział Kamil i złapał za klamkę.

Adam podniósł się. Chwilę walczył, by utrzymać pion, po czym podszedł do drzwi i przekręcił zamek. Kamil wszedł do pokoju z dużym, foliowym workiem i zabrał się za sprzątanie ze stołu.

– Dzięki, że wpuściłeś Monikę – rzekł Adam kładąc się spowrotem na kanapę.

– Nie ma sprawy – kiwnął ręką Kamil. – Ale chwilę później już bym jej nie otworzył, bo zaczynało mnie mulić. Długo u ciebie była?

– Ja wiem, nie – próbował ocenić Adam. – A przynajmniej nie tak długo, jak bym chciał.

– No, no, radzę ci się tym tak przy wszystkich nie chwalić – zaśmiał się Żaba, a jego śmiech, choć w niczym nie przypominający rechotu, jak mogłoby sugerować przezwisko, rozbrzmiał echem po mało zapełnionym meblami pokoju.

– A to czemu?

– Wiesz, różnie jest z ludźmi – skwitował Kamil wrzucając do worka puszkę. – Po co mają gadać. W końcu to… specyficzna laska.

– Niech sobie gadają, mam to gdzieś. – rzekł Adam beztrosko – Ona jest… niesamowita, wiesz?

Kamil spojrzał ze zdziwieniem na Małego.

– Ładnie tobą zakręciła, jak widzę – mruknął po chwili. – W ogóle zawsze z ciebie nie mogłem: tu jedna, tam druga, a po drodze jeszcze trzecia. Jak ty to robisz?

– Raczej jak one to robią – uśmiechnął się Adam. – Ja nigdy o to nie zabiegam. Po prostu przechodzą przez moją głowę jak burza i już – wywrócił oczami. – Ale mówię ci: Monika jest inna.

– Mówisz? – mruknął Kamil z powątpiewaniem. – Jak dla mnie taka sobie. Przeciętna z urody, charakter też taki sobie…

– Chyba nie wiesz, co mówisz! – obruszył się Adam. – To kroczący cud natury!

Żaba machnął tylko ręką.

– Dobra, dobra, jak tam sobie myślisz. Są gusta i guściki.

– Na serio, powinieneś ją lepiej poznać, a od razu zmienisz zdanie – upierał się przy swoim Mały. – A teraz, jeśli można, chętnie bym się jeszcze zdrzemnął.

– Dobra, śpij, ale jeszcze z górą dwie godziny, potem musicie się zmywać.

– Wystarczy – powiedział Adam ziewając i nakrył się kocem.

Reszta dnia minęła Adamowi dość szybko. Gdy przyszedł do domu było trochę po południu. Poczekał godzinę na obiad, który przez panujący upał i burzę w żołądku zjadł z poważnymi oporami, po czym położył się spać. Gdy się obudził koło osiemnastej mama powiedziała mu tylko, że „dzwonił jakiś kolega, ale się nie przedstawił”. Adam domyślił się, że to był Sławek, któremu ten winny był dwie płyty. „Jutro do niego pójdę” – obiecywał sobie Mały. „Póki co chyba wyskoczę do miasta. Może kogoś spotkam? A nuż Monikę?”.

Jak Adam postanowił, tak też zrobił, ale błądząc prawie dwie godziny po mieście nie spotkał nikogo znajomego. Zniechęcony, wrócił w końcu do domu pogrążony w swoich myślach. Często przewijał się w nich temat Moniki.

Później, w trakcie rozwijania się znajomości, zastanawiał się, co właściwie o niej wie. No właśnie, co wiedział? Z takich zasadniczych, podstawowych informacji prawie nic – tylko imię. Nie mógł pojąć, dlaczego ta dziewczyna była tak tajemnicza. Wprawdzie wychodził z założenia, że jeśli będzie chciała, to i tak mu powie coś o sobie, ale dziwił się, dlaczego Monika nie chce zdradzić nazwiska, nie mówi, gdzie mieszka, mało wspomina o tym, co robi na co dzień, a jedynie ogólnikowo rzuca wydarzeniami z przeszłości. „Pewnie życie jej nie rozpieszcza” – powiedział do siebie Adam i westchnął.

Może to właśnie, między innymi, tak bardzo go w niej interesowało? To, że nie wiedział o niej prawie nic. To, że każda z nią rozmowa była absolutnie inna od tych, jakie przychodziło mu toczyć z dziewczynami. Monika nie mówiła o kosmetykach, nie plotkowała o znajomych, nie porównywała swojego tyłka do tyłka Britney Spears… Rozmawiał z nią o życiu, jego sensie, problemach; rozważał z nią kwestie wiary, czy istnieje życie po śmierci, a może wieczna pustka… Pracował przy niej nad swoją osobowością i to najbardziej go cieszyło. Gdy z nią rozmawiał czuł się niesamowicie – starał się objąć rozumem wspaniałość tej dziewczyny, tej drobnej postaci, która tyle miała w sobie mądrości. Monika była tą jedną z nielicznych osób, która sprawiała, że Adam czuł się przy niej nagle kimś prostym, mało znaczącym i wręcz głupim. To jednak było w niej pociągające…

– Musi się udać, musi – mamrotał Adam drżącymi rękoma grzebiąc w plecaku.

Zdarzyło się bowiem, że idąc parkiem do znajomego wypatrzył na ławce Monikę. „Chyba się nie obrazi za głupie zdjęcie?” – zastanowił się Mały przez chwilkę, ale gdy wymacał pośród bałaganu aparat podekscytowanie wzięło górę. Sprawdziwszy stan baterii, Adam zaczął się skradać powolnym krokiem. Zszedł ze schodów i, starając się iść za drzewami, powoli podchodził swoją „ofiarę”. Ocenił uważnie sytuację – dziewczyna pochłonięta była w lekturze jakiejś książki. Jednym, długim susem Adam wyskoczył zza grubego pnia drzewa i, po okrzyku „uśmiech!”, błysnął flesz.

– Co ty robisz?! – krzyknęła Monika.

– Daj spokój, to tylko zdjęcie – odparł Adam chowając aparat do pokrowca.

– Dlaczego to zrobiłeś, Adam, przecież mówiłam ci, że nie lubię zdjęć.

– Właśnie, dlaczego nie lubisz zdjęć? – odpowiedział pytaniem na pytanie chłopak.

– Nie jestem fotogeniczna.

– Daj spokój, jesteś śliczna i tak też wychodzisz na zdjęciach.

– A dużo ci jeszcze zostało filmu? – zapytała dziewczyna.

Adam spojrzał na aparat.

– Z dziesięć zdjęć.

Monika zamyśliła się na chwilę, po czym westchnęła.

– Szkoda, że to zrobiłeś.

– Eee tam, co w tym złego? – machnął ręką chłopak. – Mówię Ci, wyjdziesz ślicznie.

– Żeby wszystko było takie proste – mruknęła cicho Monika, ale tego Adam nie słyszał.

Adam ucichł. Musiał znaleźć jakiś sposób na to, by rozładować napięcie.

„Mam!” – wykrzyknął w duszy. „Zaproszę ją do kina!”.

– Co byś powiedziała, gdybym zaprosił Cię do kina?

– A kiedy byś chciał?

– Może pojutrze? Oczywiście wieczorem.

– Będę zajęta, wybacz – odparła.

– No to może dzień później? Albo jutro? – wymieniał Adam widząc niezdecydowanie na twarzy dziewczyny. – No, nie bądź zła za to zdjęcie, jeśli chcesz tak bardzo to każę go nie wywoływać.

Monika mrugnęła oczami ze zdziwieniem.

– Naprawdę? Zrobisz to?

– Jeśli tak bardzo ci zależy…

– Jesteś kochany! – wykrzyknęła wstając. – W takim razie kiedy? Pojutrze, mówisz?

– Ty przewrotna bestyjko! – zaśmiał się chłopak. – Dobrze, pojutrze, dwudziesta pierwsza.

– Więc jesteśmy umówieni. A teraz muszę już iść.

– Już? Myślałem, że pogadamy chociaż przez chwilę.

– Coś mi wypadło, przyszłam tylko na chwilkę ci o tym powiedzieć.

– Skoro musisz… szkoda.

– Też żałuję, ale nie mogę zostać. Pa – rzekła Monika odchodząc i posłała Adamowi całusa.

– Może chociaż odprowadzę cię do domu?

– N-nie, nie idę do domu, muszę gdzieś zajrzeć, a to już niedaleko, nie opłaca się nawet.

– Jak wolisz. Narazie.

– Pa.

Poszła. Adam stał przez chwilę wpatrzony w ławkę, na której siedziała. Mimo, że myśl o kinie zaświtała mu w głowie dopiero przed kilkoma minutami, to już miał w głowie gotowy plan na wieczór za dwa dni. „Może jeszcze przed kinem ją gdzieś złapię? Wyciągnę do jakiegoś pubu na wieczór… a po kinie też może się uda”.

Wtem nad głową Małego rozświetliła się żarówka.

„Dowiem się, gdzie mieszka!” – wpadł nagle na pomysł chłopak. Puścił się biegiem w kierunku, w którym odeszła dziewczyna. Niebawem też ujrzał ją samą. Szła powoli nie oglądając się na nic, ze wzrokiem utkwionym w niewielkiej książeczce. „Jakoś mi się wierzyć nie chce, że idzie teraz tylko gdzieś sobie zajrzeć” – pomyślał.

Początkowo Adam zachowywał daleko posuniętą ostrożność. Poruszał się skokami pomiędzy to drzewem, to samochodem; to przy jakiejś bramie, to po drugiej stronie ulicy blisko kilku osób. Z czasem jednak zauważył, że nie ma się czego obawiać. Monika musiała często chodzić tą drogą bo tylko raz podniosła spojrzenie znad książki. Adam szedł więc pewnie i spokojnie kilkanaście metrów za nią. Spojrzał na zegarek – dochodziła siedemnasta. „Chwila!” – wykrzyknął Adam wracając do „śledzenia”. „Gdzie ona jest?!”.

Kiedy bowiem chłopak spojrzał na powrót na ulicę nie dostrzegł już dziewczyny. Przyspieszył nieco kroku ciekawy, czy Monika być może skręciła w uliczkę za rogiem. Tam jednak jej nie było. „Wobec tego musiała wejść do tego domu” – domyślił się Adam. Omiótł budynek spojrzeniem. Była to stara kamienica, jakich wiele było w mieście, ta jednak była bardzo dobrze utrzymana i tym się wyróżniała spośród innych. Jasny, podchodzący pod pomarańcz tynk wydawał się być idealny w obliczu upalnego lata.

Adam podszedł do drzwi. Przejrzał listę lokatorów na rozlatującym się domofonie i pokręcił głową nieoczekiwanie dla samego siebie wybuchając śmiechem. Bo niby skąd miał wiedzieć, która pozycja to właśnie to, która go interesuje? Monika nigdy nie powiedziała mu, jakie nosi nazwisko. Rozweselony swoją głupotą ruszył do domu. „Przynajmniej wiem, w którym domu mieszka” – podsumował. Nie wiedział, że Monika obserwowała go w tej chwili z okna.

Nadszedł oczekiwany wieczór. Adam pół dnia zastanawiał się nad tym, jak ma zachować się w kinie. Myliłby się bowiem ten, kto uważałby, że chłopak zapraszający dziewczynę do kina idzie oglądać film! Owszem, film to miły dodatek, ale przecież tak naprawdę liczy się absolutnie co innego. I tu pojawiał się dylemat – czy zachować spokój, starać się opanować, czy może… no właśnie. Zakazany owoc zawsze smakuje lepiej od tego, którego zdobycie nie stanowi żadnego problemu, a właśnie z owym rajskim owocem kojarzyła się Adamowi Monika. Kiedy tak przywoływał z pamięci wszystkie chwile, jakie z nią spędził doszedł do wniosku, że nawet jej nigdy nie dotknął. To oczywiście tylko wzmogło jego pożądanie.

Seans minął jednak Adamowi szybko i bez specjalnych rozterek. Monika przyszła do kina kilka minut przed rozpoczęciem filmu, ale niemal do ostatniej chwili siedziała w toalecie zjawiając się w momencie, kiedy na sali zgasły już światła. Adam tymczasem postanowił sobie, że zachowa spokój. Zdawał sobie sprawę z tego, że Monika to dziewczyna nieprzeciętna, z którą nie można tanio pogrywać. Chwilę przed tym, jak pojawiła się Monika zagadnęła Adama jego niedawno rozpoczęta znajomość, z którą jednak nie chciał mieć zbyt wiele wspólnego.

– Koło ciebie jest wolne? – zapytała dziewczyna.

– Zuza, cześć! – odrzekł Adam na widok znajomej z udawanym entuzjazmem – Właściwie to zaraz ktoś powinien przyjść.

– Gdyby jednak ten ktoś nie przyszedł to siedzę z tyłu – powiedziała Zuza i mrugnęła porozumiewawczo.

– Dobra, będę pamiętał – mruknął Adam uśmiechając się mdło i ciesząc się w duchu, że rozmowa nie potrwała dłużej.

Na tym jednak dla Małego kontakt z Zuzą tego wieczoru się nie skończył, choć, na szczęście, nie przyszło mu już toczyć z nią rozmów. Gdy już po filmie Adam wychodził z Moniką z kina na końcu wielkiego tłumu, Zuza rzuciła mu niemiłe spojrzenie. Chciała także coś powiedzieć, ale jej koleżanki popchnęły ją ku wyjściu.

– Znasz tamtą dziewczynę? – spytała Monika. – Wyglądało na to, że ona ciebie tak.

– Tak, znam, nudziara, jakich mało – westchnął Adam przypominając sobie początek wakacji, kiedy to poznał Zuzę na jednej z imprez. – Nie znając cię w ogóle jest w stanie po pięciu minutach zacząć ci opowiadać swój życiorys.

Monika zachichotała cicho.

– Może po prostu jest otwarta dziewczyna?

– Nie żartuj – obruszył się Adam. – A te jej „prawdziwe” historie… nie masz pojęcia, ile ona już przeżyła!

– W takim razie rzeczywiście ci współczuję znajomości.

– Naprawdę, masz czego, jak rzadko kiedy – kiwnął głową Adam.

Przeszli kawałek w kierunku miasta. Ulica była prawie pusta, bo większość mieszkańców bawiła się właśnie na rynku, gdzie lokalne radio zorganizowało akcję charytatywną. Tylko gdzieniegdzie przechodziły grupki młodych ludzi, dla których disco-polo proponowane na rynku nie stanowiło specjalnej atrakcji.

– Okej, będę już szła – powiedziała w końcu Monika. – Dzięki za wieczór, film mi się bardzo podobał.

– Nie ma sprawy, przyjemność leży po mojej stronie… Może dzisiaj uda mi się odprowadzić cię do domu? – zapytał chłopak, ale bez specjalnej nadziei.

Niestety, Monika go nie zaskoczyła odpowiedzią. Adam poczuł, jak wzbiera w nim napięcie. Poczuł, że musi uwolnić to wszystko, co go dręczyło przez cały czas. Pokręcił tylko głową, ale zebrał się w sobie i zapytał:

– Monia, nie obraź się, ale dlaczego jesteś taka tajemnicza?

Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę.

– Nie udawaj zaskoczonej, proszę – skrzywił się Adam. – Nie wiem, kim… – zająknął się.

„O Jezu, wszystko spieprzę!!!” – pomyślał i zdrętwiał, zaraz jednak odzyskał głos. Niestety (a może na szczęście?) takim już był człowiekiem, że musiał powiedzieć to, co pomyślał. Więc mówił…

– Nie wiem, kim dla ciebie jestem – powtórzył – ale ja wiem, kim ty jesteś dla mnie – rzekł. A jesteś… jesteś kimś wyjątkowym… takiej dziewczyny jak ty jeszcze nie spotkałem…

Monika nadal patrzyła na niego bez słowa, ale wyraz jej twarzy zmienił się. Już nie było na nim zdziwienia, pojawił się natomiast smutek i coś na kształt bólu.

Adam nie potrafił tego wyrazu dokładniej opisać gdy kilka godzin potem znalazł się w domu. W tamtej jednak chwili zmieszał się. Nigdy wcześniej nie widział twarzy tak wymownej, tak bogatej w wyrazy i… ślicznej. Każdy najmniejszy ruch jej brwi, ust, zmiana napięcia skóry na policzkach – wszystko to zauważał i dostrzegał w tym niewypowiedziane piękno.

– Widzisz, Monia… staram się być spokojny, delikatny… tłumię się w sobie, staram się dla ciebie być kimś zupełnie innym, niż jestem… ale wiem, do czego to prowadzi. Ty też musisz to wiedzieć! – wykrztusił z wysiłkiem Adam – Przecież nie zapraszam cię do kina, bo lubię filmy z Georgem Clooney’em, nie spotykam się z tobą w parku, bo lubię oglądać zieleń… nie zapraszam cię na urodziny, bo chcę mieć jeszcze jedną osobę do piwa…

– Więc po co się ze mną spotykasz? – odpowiedziała spokojnie Monika.

Adam zatoczył się jakby do głowy nagle uderzyło mu mocne wino.

– Jak to po co… – wyszeptał ze zdumieniem.

– No po co? Jeśli nie po to, by obejrzeć film, podziwiać zieleń czy żebym pomogła ci przy piwie, to po co?

Chłopak nabrał powietrza, otworzył usta… i nic. Nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

– Powiedz – rzekła.

Adam oparł się na biodrach, ale stał z głową spuszczoną ku ziemi.

– Powiedz – powtórzyła, ale teraz w jej głosie słychać było jakby prośbę.

Chłopak pokręcił znów głową i zaśmiał się z lekka.

– No powiedz!! – wykrzyknęła, ale w jej krzyku nie pobrzmiewał gniew. Powietrze przecięło wołanie przepełnione nie złością, lecz błaganiem i rozpaczą.

Tego jednak Adam nie wychwycił. Zbyt był zamroczonym tym, co w sobie odkrył.

– Nie powiesz, prawda?

Adam spojrzał na nią bystro spod grzywy włosów.

– Niby co mam ci powiedzieć? – syknął. – To raczej ty powinnaś mi powiedzieć coś…

– Na przykład co? – przerwała.

– Cokolwiek! – wybuchnął niespodziewanie chłopak. – Nie wiem, cokolwiek! Nie znam nawet twojego nazwiska, zasranego nazwiska!!

– Ty mi swojego nie musiałeś podawać, mi takie coś nie przeszkadza.

– A mi tak!! – krzyczał Adam chodząc dookoła – nic o tobie nie wiem, kompletnie nic! Znam cię już ponad miesiąc, a jedyne, co mi powiedziałaś, to imię! Czy proszę o wiele?! Cholera, wiem, że to nie takie istotne, ale chciałbym wiedzieć o tobie coś więcej… Nie wiem… choćby gdzie mieszkasz, gdzie się uczysz, czym się interesujesz, czy masz brata, a może siostrę, a może masz tylko małego kudłatego pieska! Ja ci o takich rzeczach opowiadałem! Nie ufasz mi?! Chyba nie zrobiłem do tej pory nic złego, nie?! Staram się być jakimś zasranym ideałem, próbuję nie myśleć zbytnio o tobie, choć to przecież niemożliwe! Nie wiem, co cię kiedyś spotkało… Co sprawia, że jesteś taka… Świetnie mi się z tobą rozmawia, ale czasami nie mam ochoty na filozofię a po prostu na zwykłą dziewczynę!!

Adam spojrzał na Monikę ponownie: stała obezwładniając go swoim spokojem.

Nagle zauważył, że po jej jakby skamieniałym policzku popłynęła łza.

„O Boże, co ja narobiłem?!”.

– Monia…

– Powiedziałeś, co chciałeś – odpowiedziała dziewczyna spokojnie ocierając łzę. – Wybacz, muszę iść.

– Ale ja… – rzekł niezdarnie Adam próbując złapać Monikę za rękę. Ta jednak odskoczyła zdumiewająco szybko i rzekła zdławionym głosem:

– Nie waż się więcej tego robić! Nie dotykaj mnie!

– Ja… przepraszam…

– Wiem, Adam… to ja… to nie… To nie takie proste, jak bym chciała.

– Ale o co chodzi? – spytał Adam skołowany do reszty. – Co nie jest takie proste? Dlaczego jesteś taka ostrożna? Czego się boisz?

– Za dużo pytań – mruknęła dziewczyna. – Obiecuję, że kiedyś wszystko będzie dla ciebie jasne, ale trochę musisz jeszcze wytrzymać. Moja przeszłość to… to bardzo przykra sprawa. Nie mogę o tym opowiadać, ot tak – dodała z przygnębieniem. – Naprawdę, muszę już iść. Na razie.

Adam stał z rękoma zwieszonymi po bokach. Nie wiedział, co zrobić. Nie chciało mu się iść do domu, nie chciał też stać w tym miejscu. Chodzić po mieście też nie miał ochoty. „Wiedziałem, spieprzę wszystko, spieprzę!!” – wykrzyknął wściekle gdy był już pewien, że Monika go nie usłyszy. „Kurwa!” – przeklął soczyście kopiąc w znak drogowy. „Po co mi to było?! No po jasną cholerę?!”.

W tym momencie poczuł, że musi jeszcze raz zobaczyć Monikę tego wieczoru. Wiedział, że musi z nią jeszcze porozmawiać. Przeprosić ją, choćby powiedzieć tylko to jedno słowo, ale musiał.

Puścił się biegiem w kierunku domu, który odwiedził dwa dni wcześniej. Biegł ile sił, starając się przy tym trzymać się ulic, których Monika możliwie nie wybrałaby.

Wreszcie dopadł do żółtej kamienicy. Rozejrzał się dzikim wzrokiem po ulicy, nikogo jednak nie dostrzegł prócz jednego staruszka siedzącego w oknie na drugim piętrze kamienicy. Adam zastanowił się, czy Monika mogła dojść do domu przed nim ale szybko wykluczył tą możliwość. Biegł tak, że teraz brakowało mu już tchu, w dodatku w dużej mierze wybierał skróty między głównymi ulicami.

Usiadł na schodzie i, łapiąc oddech, spojrzał w niebo. Gwiazdy świeciły jasnym i czystym blaskiem, a księżyc przyglądał mu się ze zdziwieniem. „I co się tak gapisz?” – rzekł do niego Mały przecierając czoło i poprawiając koszulę na ramionach. „Już byś coś lepiej poradził a nie tylko czekasz na gotowe przedstawienie”.

Nagle Adam poczuł się przedziwnie. Miał wrażenie, jakby to on właśnie był środkiem wszechświata. Miał wrażenie, że wszystko skoncentrowało się dookoła niego – patrzył się na niego księżyc, ulica, pusta i martwa, także wstrzymała się w oczekiwaniu; nawet wiatr ustał i papierki z dziurawego kosza na rogu ulicy leżały na chodniku zastygłe.

Wszystkie te myśli i wiele innych wirowały wokół głowy Adama. W pewnym momencie zorientował się jednak, że czeka już zastanawiająco długo. Przez głowę przebiegła mu myśl, że być może Monika jednak dotarła już do domu, ale jakoś nie wydawało mu się to prawdopodobne. Może więc faktycznie tu nie mieszkała?

Jego rozmyślania przerwał głos.

– Czekasz na coś, młodzieńcze?

Adam otrząsnął się i wytrzeszczył oczy w niebo. „Księżyc”? – zapytał sam siebie, a srebrny towarzysz nocy jakby przytaknął znikając na chwilę za niewielkim obłoczkiem.

– Hej? – zawołał znowu głos – A może jesteś jakimś nowym sąsiadem?

W tym momencie Adam przypomniał sobie o staruszku w oknie.

– Nie, nie jestem. Właściwie to szukam kogoś – rzekł Adam wstając i spoglądając w okno na drugim piętrze.

– Kogo? – zainteresował się dziadek. – Może będę w stanie pomóc?

– Nie znam jej nazwiska… to młoda dziewczyna. W moim wieku, niewysoka, jasne włosy, niebieskie oczy. Chyba tu mieszka.

Starszy człowiek zamyślił się na chwilę, ale po chwili pokręcił przecząco głową.

– Nikt taki już tu nie mieszka.

– Już…?

– Mieszkała tu jeszcze rok temu dziewczyna o podobnym wyglądzie. Ale się wyprowadzili. Znaczy się jej rodzice. Dobrzy to byli ludzie, nie mogę powiedzieć, szkoda…

– A, przepraszam, a zagląda tu jeszcze? Może ma tu kogoś znajomego albo rodzinę?

– Nie, od tamtego czasu jej nie widziałem, ale to…

– Dziękuję za pomoc, do widzenia – rzucił Adam i ruszył w miasto.

– Cóż, skoro ci się tak spieszy – rzekł staruszek i schował się wewnątrz zamykając okno. – Już i tak późno..

Adam zrobił jeszcze rundkę wokół rynku. Zabawa powoli dobiegała końca, musiało więc być już blisko dwunastej, na kiedy to planowano zakończenie imprezy. „Nie mieszka już tam” – zastanawiał się. „W takim razie gdzie? I czemu tam zagląda? Może ma tam jakąś starą przyjaciółkę?” – pytał sam siebie Adam, ale nie znał na te pytania odpowiedzi, jak to zwykle bywa.

Na ten dzień miał już stanowczo za dużo wrażeń. Gdy przyszedł do domu mieszkanie było puste i nie zastał nikogo. Poszedł więc do łazienki, wziął zimny prysznic i zwalił się na łóżko. Chwilę wprawdzie jeszcze rozmyślał o wydarzeniach, jakie miały miejsce, ale sen szybko ściągnął w dół jego powieki. Spał jak kamień.