Krucze Wrota – recenzja

Chociaż kondycja fantastyki w Polsce nie jest najgorsza, to z rodzimych pisarzy kojarzę tylko dwóch, którzy zdecydowali się tworzyć fantastykę dla młodszych. Nic więc dziwnego, że wydawcy sięgają po sprawdzone, zagraniczne tytuły i wydają je także u nas. Podobnie jest z Kruczymi Wrotami – na fali sukcesu Harrego Pottera, brytyjski pisarz, Anthony Horowitz postanowił wykorzystać zainteresowanie młodych gatunkiem i napisał własny cykl, liczące w tej chwili już trzy tomy (z czego dwa wydane po polsku) Księgi Pięciorga. A Wydawnictwo Znak zdecydowało się udostępnić serię polskim czytelnikom.

Pierwsza część historii to właściwie przedstawienie czytelnikowi Matta Freemana – czternastoletniego, osieroconego chłopca, który wykazuje pewne zdolności parapsychiczne, z których nie do końca zdaje sobie sprawę. Najpierw pojawiają się wizje i głosy, później dołącza do tego telekineza i pewne cechy telepatyczne. Nie jest jednak tak prosto jak mogłoby się wydawać. Bohater popada w konflikt z prawem i zostaje – w ramach rządowego programu NIWA, resocjalizacji najmłodszych przestępców – oddany pod opiekę do rodziny zastępczej, a konkretnie demonicznej wdowy w tajemniczej wsi w hrabstwie Yorkshire.

Tam, chcąc jak najszybciej wyrwać się spod skrzydeł znienawidzonej opiekunki, szybko przekonuje się, że jego życie nie było zlepkiem niemiłych zbiegów okoliczności, a starannie zaplanowaną historią, z finałem w postaci jego przybycia do przerażającej wioski. Gdy okazuje się, że nie ma stamtąd ucieczki, a wszyscy, którzy pragną chłopcu pomóc umierają w tajemniczych wypadkach, Matt zmuszony jest sam stanąć naprzeciw lokalnej społeczności.

Krucze Wrota to horror dla dzieci. Jednakże bardzo różny od Szkoły przy cmentarzu jaką raczył czytelników w swoim czasie wrocławski Siedmioróg, czy inne tego typu publikacje. Przyznam szczerze, że nie do końca byłem przekonany, czy powieść ta ma dobrze wybraną grupę docelową (według wydawcy 12-18 lat). Z jednej strony mamy tam mroczne kulty, czarownice, krew i okultystyczne rytuały, śmiertelne wypadki i, co się z nimi wiąże, trupy, z drugiej zaś, autor pozwala sobie na pewne uproszczenia – odwrócone krzyże, modlitwy wypowiadane od końca i czarodziejskie programy komputerowe reagujące na wszystko co się dzieje w Internecie bez względu na czas i miejsce. Myślę, że osiemnastolatek zwyczajnie w to nie uwierzy.

Sama historia jest bardzo dynamiczna – bohater rzucany z miejsca na miejsce, praktycznie nie ma chwili na wytchnienie. Trochę przypomina to nawet konstrukcję Kodu Leonarda da Vinci; też nie wiadomo komu można zaufać, a komu nie, a fabuła bardziej przypomina sceny z filmu niż typową powieść. Lecz, jak już wspominałem, autor miejscami za bardzo to wszystko upraszcza.

Od strony edytorskiej książka prezentuje się nieźle. Korekta spisała się dobrze, zaś jeśli chodzi o redakcję, to naliczyłem najwyżej dwie wpadki, które i tak szybko giną wśród dynamicznej fabuły powieści. Na osobne, bardzo pozytywne słowa, zasługuje okładka. Utrzymana w tonacji niebiesko-granatowej, ze stadkiem kruków, zwiastunów śmierci i nieszczęść, jest bardzo sugestywna i klimatyczna. To doprawdy jedna z najlepszych okładek jakimi może poszczycić się książka.

Dochodząc do oceny staję przed dużym dylematem. Niby jest to powieść przeznaczona dla młodszych czytelników i nie wątpię, że wielu się ona spodoba, jednak mimo wszystko nie jestem do końca przekonany w to, że wszyscy czytelnicy pójdą ślepo za Horowitzem i uznają jego historię za wiarygodną. Jak dla mnie nastolatek jest wystarczająco dociekliwy, żeby wyłapać nieścisłości i stwierdzić, że coś tu nie gra. Ale myślę, że nie powinien specjalnie się wzbraniać przed sięgnięciem po kolejną część cyklu.