[Nieważne] - Lacho Kalad

[Egisahieb]

Czy wszystko co umiera w Śródziemiu rodzi się tu na nowo? Szłam spoglądając na przyjaciela i wysokie, rozgałęzione drzewa. Tealiamme też się im przyglądał bacznie. Stąpaliśmy po miękkim mchu nie czyniąc najmniejszego hałasu. Czy wszystkie zwierzęta tutaj mówią naszym językiem Olorinie? – zwróciłam się do Lwa, który kroczył dostojnie naprzodzie. Sądząc po tym jak pewnie szedł znał tu chyba każdy zakątek.

[Eglarest]

nie zwieżeta niepotrafia mówić, a to co umeira w srodziemiu albo sie tu rodzi albo czeka na swoja chwilę w pałacu Namo. jesli tu zginął by elf tez by tam czekał wlasnie tam, ale jeszcze zaden z elfow tu nie zginął.

[Egisahieb]

Ty jednak potrafisz mówić w naszym języku Olorinie. Czy wiesz jak jest w pałacu Namo? Czy tam też jest tak idealnie jak tutaj? Jaki jest Namo?

[Eglarest]

Widzials namo neiraz podczas festynu, aja neijestem Lwem przybralem tylko taka postac byscie mogli mnie zobaczyc i uslyszec i pojac, tak ajk robia to valarowie. Ja jestem Majarem moje dzieci

[Egisahieb]

Stanęłam nie mogąc wydobyć słowa z siebie i otworzyłam usta ze zdumienia. Nie wiedziałam, że Majarowie mogą zmieniać aż tak swoją postać. Tealiamme tez był zdumiony. Dokąd nas prowadzisz Olorinie?

[Eglarest]

- na polanę lorien, -odrzekł Olorin, po dluzszym marszu wprowadzil was na polanę byla rozlegla a rosly tu rozne poskrecane dzrewa o bialych lisciach trawa byla zas koloru złocistego, byly tez tu drzewa jabloni wisni a wszystkie w chwi rozkwitu. -Napawajcie sie pieknem badzcie sumienni a... -Olorin przerwał pozcym zaczal znow mowic- wybaczcie ale musze odejsc cos pilneg mnei wzywa.- powiedziawszy tuo sklonil sie i rozmyl w powietrzu rozszarpany przez wiatr.

[Egisahieb]

Pokłoniliśmy się jemu również. Olorin jeszcze rozprysnął się swoją energią o podłoże na złocistej trawie, gdzie lśniła rosa. Majarowie uwielbiali to robić. Uśmiechnęliśmy się serdecznie z przyjacielem do siebie. Zapomnieliśmy o rozmowie i podziwialiśmy ten niecodzienny obraz jaki się przed nami roztaczał. W powietrzu unosił się eteryczny zapach kwitnących drzew owocowych, który wprost oszałamiał nas. Ubrania mieliśmy już suche. Biegaliśmy wesoło, śpiewaliśmy i tańczyliśmy wśród korowanych filarów. Trawa pod naszymi stopami była bardzo przyjemna przy każdym dotyku stóp. Zwierzęta były bardzo ufne, nie bały się nas. Drozdy i słowiki nuciły swe melodie. Był tam nieduży pagórek, na który wchodziliśmy i beztrosko zbiegaliśmy z niego.

[Eglarest]

Bawiąc się tak zastał was zcas ponownego meiszania sie świateł dżew był to zcas wktorym należało wracac do Domu do codziennych obowizkow- oboje mieliście nadzieje ze jeszcze kiedyś tu wrocici ei ze spotkacie Olorina.

[Egisahieb]

Światła drzew znów zaczęły się mieszać. Pora wracać do domu drogi Tealiammie - rzekłam do przyjaciela. Czas ten nie był stracony dla nas, dowiedzieliśmy się interesujących rzeczy i spędziliśmy go też radośnie. Mam nadzieję, że spotkamy jeszcze Olorina tutaj i powrócimy tu niebawem. Wychodząc z polany zobaczyłam piękne niebieskie kwiatki, których wcześniej nie spotkałam. W lesie kwiaty takiego koloru nie rosną, bo ich owady nie widzą, ale na skraju polany było ich pełno. Przechodząc przez strumyk śmialiśmy się z Tealiammem wspominając jak ze strachu wpadliśmy do wody.

[Eglarest]

Do wielkiego festynu było jeszcze kilka dobrych tygodni, Elfy pracowały na Polach w sadach i ogrodach.
Czas płynął a Egis znow zateskniła za ogrodmai loren chciala odszukac przyjaciela i znim sie tam udac wiedziała ze bedzie na wzgozu patrzył n amieszajace sie znow swiatła drzew, Teraz to Laurelin miał być panem przez kolejne godziny.

[Egisahieb]

Pomagałam rodzicom w pracy i cieszyłam się ze zbliżającego się festynu, ale jeszcze bardziej chciałam znaleźć się w ogrodach Lorien. Bardzo dłużyły mi sie godziny, gdy Laurelin był panem. Chciałam jak najprędziej spotkać się z Tealiamem. Uwielbiałam mieszające się światła, a jeszcze bardziej rozmowy z przyjacielem, którego nie widziałam już spory czas. Gdy blask drzew zaczął się mieszać udałam się na wzgórze. Faktycznie był tam mój przyjaciel. Bardzo się ucieszyłam, że go zastałam.

[Eglarest]

Witaj Egis- powiedział- wiem czego pragniesz, ja tez chce tam wrocić tam było pięknie.. ale czy Olorin nas tam znowu wposci.. nei sadzis zze powinnismy sie spytac...- Telliamme wstał chwycił egis za rękę i pognał w strone ogrodów- Chodź moze zanim Laurelin całkiem się rozpromieni dotrzemy na miejsce.

[Egisahieb]

Witaj przyjacielu - odpowiedziałam. Tealiamme mocno chwycił mnie za rękę. Pędziłam za nim, że aż się potykałam. Mimo sporego wzniesienia biegliśmy szybko. Dotarliśmy do ogrodów Lorien nad strumyk, gdzie ostatnio spotkaliśmy Olorina. Zdyszani przystanęliśmy i zacząliśmy się rozglądać za Lwem, bo nie chcieliśmy sami wchodzić do jego Królestwa.

[Eglarest]

- Niema go- Powiedział Telliamme, moze go zawołajmy- Olorin ! Olorin !
niestety echo tylko odbijało się od pni a jego niebyło...

[Egisahieb]

Wołanie Olorina nie dawało rezultatu. Skoro go nie ma, to możemy sami przekroczyć granicę jego królestwa? Myślisz, że miałby coś przeciwko temu?- zwróciłam się do Tealiamma.

[Eglarest]

- mysle że nie-poczym ruszyliscie do przodu ledwo przesziscie rzekę a jzu poczuliscie sie lepiej.. nagle zauwazyliscie ze drzewo przed wami sie poruszylo a na jego pniu widoczne zaczely byc oczy a nawet nos i usta...

[Egisahieb]

Przestraszyłam się, chociaż Olorin wspominal o takich drzewach. Było ono duże i mocno rozgałęzione. Poruszyły się także korzenie. Drzewo przemówiło do nas - Co robicie w tym królestwie? Rzadko kto zapuszcza się tutaj.