[Warhammer] Chłód Mego Serca

[Bobas]

Bjorn

Krasnolud warknął. -Możesz zabić i tuzin koboldów, a ja jednego trolla. Nie liczy się ilośc ale jakość-burknął krasnolud, wspominająć ostatnią walkę, jak pokonał przywódce stada.
"Oby wilk się ruszył. Ten Kislevidczyk myśli, że jest najlepszy. Co prawda dziwi mnie fakt, że jest obeznany w zwyczajach dworskich i we wszystkim. Uczony Kiselvidczyk? Niee... niemożliwe".
Krasnolud uspokojił zmysły i pochylił topór delikatnie do przodu, jakby wyczekując tylko na nadbiegającego wilka.

[Miechu]

Berengar

Najemnik pomimo piekacych ran zsiadł z konia i dobył miecza. Podszedł do krasnoluda i stanal obok niego z brzeszczotem ułożonym w odpowiedniej i wycwiczonej przez lata pozycji. Usmiechnał sie do Bjorna porozumiewawaczo
i czekał na atak wilków.
"Dziewczyne trzeba wyciagnac z tej kabały" - pomyslal patrzac na Uli - "Przede wszystkim dla informacji..."

[Alinoe]

Gareth

-... Spierać się bedziecie poźniej! Teraz trzeba ją uratować - rzucił szorstko elf.
Zeskoczył z konia napiął łuk i wymierzył w wilka stojącego najbliżej dziewczyny. Dało się słyszeć tlyko świst i dżwiek przebijanego ciała. Elf rzucił łuk na bok i dobył miecza. Stał ramię w ramię z Ditri. Tak jak w poprzedniej walce, bardziej uważał na nią, niż na siebie. Ciął zamaszyście, lecz rozważnie. Walka obok ukochanej dostarczała mu takiej ilości adrenaliny, że w ogóle nie czuł swych ran....[/i]

[Evandril]

Nim szarżująca na swej klaczy Ditri dojechała do wilków czekających pod drzewem, dwa z nich leżały już martwe. Jeden z bełtem w głowie, drugi ze strzałą w tułowiu. Dwa żywe osobniki rzuciły ostatnie spojrzenie na nadjeżdżającą półelfkę, po czym uciekły przed przybyszem. Podjechaliście pod drzewo i pomogliście zejść Uli z gałęzi. Wpadła w ramiona Pyotra i obejmując go mocno zanosiła się płaczem. Widać spotkanie z czterema wielkimi bestiami wpędziło ją w ogromny strach, który odreagowywała teraz w ramionach łowcy czarownic.

[Alinoe]

Gareth

-Gdy jest ich mniej, są to poprostu tchórzliwe psy.. - powiedział elf patrząc z pogardą na dwa uciekające wilki. Spojrzał na Uli, ale nic nie powiedział. Podszedł do Ditri i ją przytulił. Potrzebował jej w takich chwilach, ona jego też.
-Dajmy jej czas.. niech się wypłacze. W takim stanie nic nam nie powie- rzucił i mocniej przyległ do półelfki. Pomimo futra, czuł ciepło i gibkośc jej ciała.
- Jesteś wspaniała - szepnął....

[Serge]

Ditri Casirim

- Na Solkana, dziewucho, co ty tutaj robiłaś?? Nie przypominam sobie abyś wyruszała z nami na tę wyprawę... - Ditri mówiła podniesionym głosem. Widząc jednak że Uli zanosi się płaczem, postanowiła dać jej chwilę na dojście do siebie. Ale tylko krótką. Potrzebowała informacji. Wszyscy z drużyny ich potrzebowali.
Spojrzała na Garetha. Uśmiechnęła się do niego po czym jej plecy przeszyło zimno krainy w której się znajdowała.

[Sergi]

Pyotr Antonov

Kislevczyk długo stał w bezruchu, pozwalajac aby dziewczyna uspokoiła sie po pierwszym wstrząsie. Oczy jego były obojętnie, utkwione daleko w bezruchu. Gdy już udało sie jej opanować płacz powiedział do niej opanowanym, spokojnym i miłym głosem.
- Uli co tutaj się stało, skąd tutaj się wzięłaś i gdzie twój ojciec?- dopiero teraz niektórzy zrozumieli że w głosie jego nie było współczucia, że jedynie chciał w ten sposób wydobyć od niej informacje. Tak samo jak czynił to podczas swych przesłuchań, tylko że teraz dostosował swój głos i minę do osoby z którą rozmawiał.

[Miechu]

Berengar

Najemnik schował miecz do pochwy i cicho odetchnał. Po ostatnim spotakniu z tymi wilkami mial kilka pamiatek, ale jakos nie spieszylo mu sie do kolejnych.
- Problem z głowy, ale zachowajmy ostroznosc - powiedział rozgladajac sie - Moze byc ich wiecej, włóczą sie po calej okolicy.
Berengar podszedł do Pyotra i czekał az Uli przestanie plakac. Wtedy bedzie mozna wiecej sie od niej dowiedziec...

[Evandril]

Kilka chwil minęło nim Uli przestała łkać. Przetarła oczy i spoglądając po twarzy każdego z was powiedziała:
- Chciałam brać udział w polowaniu, ale ojciec nie pozwoliłby mi z powodu tej opowieści o wilkach. Chciałam trochę wyrwać się stamtąd i zobaczyć, jak wygląda las po zamieci. Osiodłałam konia i pogalopowałam za wami. Odźwierny wypuścił mnie, ponieważ mam nad nim władzę, powiedziałam tylko, że wybieram się na przejażdżkę dookoła murów. Tylko że chciałam dołączyć do was. No, a ojciec byłby zbyt zaprzątnięty polowaniem by odsyłać mnie z powrotem. I tak się tu znalazłam. Wtedy znienacka zaczęło ścigać mnie stado wilków. Wiedziałam, że nie mogę ich wyprzedzić w lesie, więc kiedy mój koń przebiegał pod tym niskim drzewem, zwolniłam biegu na tyle, by uchwycić się gałęzi i wyskoczyłam z siodła - pociągnęła nosem - Czułam się, jakby wyrywano mi ramiona, ale wiedziałam, że muszę sie utrzymać. Jeden z wilków o mało nie chwycił mnie za nogę. Większość podążyła za moim koniem. Zdaje się, że chyba go dostały, ale nie widziałam tego, a te cztery czekały aż zejdę. Więc krzyczałam, żywiąc nadzieję, że ktoś z orszaku usłyszy moje wołanie i przybędzie. No i zjawiliście się wy. Na szczęście...

[Serge]

Ditri Casirim

Półelfka była zaskoczona jej zimną krwią. Większość zwykłych, dwrskich kobiet nie stać byłoby na to z powodu doznanego szoku, słabości albo tępoty. Niemniej Uli poradziła sobie i już nie dawała po sobie poznać strachu. To było niesamowite.
- Dobrze, że byliśmy w pobliżu... - powiedziała dziewczyna i spojrzała na Garetha. Puszczając mu oczko rzuciła do elfa:
- Jak wrócimy do zamku to zrobisz mi masaż, mój drogi...A teraz warto chyba poszukać Ludviga...Na pewno kręci się gdzieś tutaj za swoim ŁOSIEM...
Ditri chwyciła Garetha za dłoń i oczekiwała na rozwój zdarzeń.

[Alinoe]

Gareth


*Niezła jest.. niewiele dworskich kobiet by przeżyło w takiej sytuacji*
- Miałaś szczęście .. i to niemałe..
Elf spojrzał na swój największy skarb.
- Nie ma sprawy Kotku, ale mam nadzieję, że nie zostaniesz mi dłużna? - odpowiedział odpuszając zalotnie oczko.
- Masz rację Ditri -dobrze by było znależc pana barona *pssss* i jego łosia...

Widząc dłon półelfki podążającą w kierunku jego dłoni, pochwycił ją. Stali tak razem czekając na to co powie reszta...

[Sergi]

Pyotr Antonov

Kislevczyk spojrzał na konia niosącego martwego wilka.
- Trudno bedzie trzeba pozostawić tutaj trofeum naszego krasnoluda- uśmiechnął się do Uli, jednak jakoś tak zimnie. Podszedł po chwili do wierzchowca i zrzucił z niego wilka po czym złapał za uzdę i podprowadził go do córki barona.- Między nami będziesz bezpieczna, droga Uli.- spojrzał na elfy, które jak zwykle nie zdawały sobie powagę sytucji.

[Bobas]

Bjorn

Krasnolud spojrzał na dwie przytulające się pary.
-Ble. Obrzydliwość. Może przytule się do swego topora?- Krasnolud uśmiechnął się pod nosem widząc obściskującą dziewczynę na szyji Kislevidczyka.
Niemniej dziwiło go zachowanie młodej dziewczyny, jeszcze bardziej by go zdziwiło, gdyby dziewczyna zaczęła walczyć z wilkami.
"Za mądra to ona też nie jest... jechać na polowanie bez broni". Krasnolud spojrzał na Pytora.
-Dla mnie nie liczą się trofea. Taki wilk przegnije i co z niego zostaną? Kości? Z których ktoś potem zrobi domek, albo coś. Najważniejesze jest to co zostaje w Tobie po bitwie, i nie mówie tu o bełtach. Wspomnień nikt nie zamaże.- burknął i wskoczył na swego kuca Sory ze nie pisalem kuca od poczatku jakos sobie nie wyobrażam, żeby krasnolud wskakiwał na konia....
Krasnolud pomału zaczął marzyc o pięknym momencie, gdy Kislevdczyk zacznie być zbyt pewny siebie... a jakiś wilk wygryzie mu krtań.

[Miechu]

Berengar

Najemnik wrócil do swojego wierzchowca. Zwinnie na niego wskoczył i obrócil sie w strone drogi ktora przybyli. Rzucil okiem na Uli która wsiadała na podanego jej przez Pyotra konia. Rany na ramionach znowu zapiekły.
- Jedźmy - rzucil - Dziewczyne trzeba odprowadzic do Ludviga, to nie jest zbyt bezpieczne miejsce dla kogos bezbronnego. Berengar powoli zaczal oddalac sie w strone z której przyjechali...

[Evandril]

Skierowaliście swe konie ku polanie z której podażyliście za łosiami. Z ulgą dostrzegliście, że Ludvig i jego orszak czekali już tam. Niestety, na jego twarzy malowała sie złośc, a ubranie poplamione miał krwią. Gdy podjechaliście, popatrzył na zakrwawioną odzież Berengara i Garetha po czym rzekł:
- Czyżbyscie rownież spotkali się z hordą wściekłych wilków? - spytał - Nas dopadły na przełęczy za wzgórzem. Ze dwadzieścia wielkich sztuk. Z trudem udało nam sie je odegnać. Trzech moich ludzi zginęło..
Wtem dojrzał nagle swą córkę siedzącą na koniu wraz z Pyotrem. Uli wyjaśniła mu, dlaczego podążyła za nimi, po czym baron zasępił się i spytał:
- Gdzie dwaj łowczy którzy pojechali z wami? Czyżby również polegli?

[Alinoe]

Gareth

Elfa ździwił nieco fakt, że baron także napadły wilkii. Nie potwierdzało to żadnego z jego założeń. Odpowiedział posępnym tonem:
- Tak.. napadła nas swora, Twoi ludzie polegli w walce. Przykro mi. A jak się udało polowanie ?... Macie tego ŁOSIA ? - dodał po chwili pogardliwym głosem . *Mogliśmy wszyscy zginąć, cholera jasna. Przez głupie polowanie. * pomyślał i spojrzał na Ditri. To własnie o jej zdrowie chodziło mu najbardziej.
- Może tak tu nie stójmy ? Bo zamarzniemy - rzucił głucho - myślami był gdzie indziej.
-Niedługo będziemy w zamku .. Dostaniesz swój wymarzony masaż - szepnął przyjaznym tonem do ukochanej...

[Serge]

Ditri Casirim

- Mam nadzieję, kotku - powiedziała do Garetha i usmiechnęła się.
Spojrzała na Ludviga. rzeczywiście, fakt iż wilki zaatakowały równiez i ich, nieco odsunął na inny tor jej domysły. Poza tym baron wyglądął na zbyt zaskoczonego całą sytuacją by mieć z tym coś wspólnego. Chyba że był dobrym aktorem. Na razie jednak Ditri wolała nie mowić o swoich przypuszczeniach i podejrzeniach. Tak jak powiedział Pyotr - trzeba mieć jeszcz dowody. Liczyła na to, że wraz z towarzyszami odnajdzie je na zamku
- Wracajmy do twej posiadłosci, Ludvigu...Jeśli dalej tutaj zostaniemy, to wkrótce możemy dołączyć do twoich ludzi poległych na tym mrozie...Wszak wilki kręcą się wokół... O mało nie dopadły twej córki....
Spięła konia i powoli ruszyła szlakiem prowadzącym do zamku.