Świetne źródło. Wprawdzie miecz dwuręczny waży tam 7,5 kilo, ale co z tego?podręcznika DnD
Jeszcze lepsze źródło ;p.Diablo 2
Jak ktos chce wiecej poczytac, to odsylam tutaj: http://www.man.poznan.pl/~ritter/Topór bojowy to uniwersalna broń obuchowa, składająca się z stalowego żeleźcca osadzonego na drewnianym stylisku. Używany zarówno w walce wręcz jak i do rzucania topór zadaje rany głównie swym ciężarem. Topór znany był od czasów prehistorycznych, a używany jako broń bojowa do XIX wieku.
Starczy, czy moze mam dalej udowadniac Twoj blad?Siekiera, tasak, topór – najstarsze, złożone narzędzie nadal używane. Wynaleziony przed rokiem 12000 p.n.e.. Jest rozwinięciem pomysłu kija z obciążonym końcem, który dał początek takim wynalazkom jak: maczuga, młotek, motyka itp. Zmieniał się materiał i zastosowanie, ale zasada działania pozostała nie zmieniona. Początkowo wykonywany z kamienia i rogu, brązu a następnie stali.
Obecnie siekiera składa się zazwyczaj z obucha w kształcie zaostrzonego klina wykonanego ze stali węglowej i styliska z twardego drewna. W obuchu wykonany jest otwór równoległy do ostrza (najczęściej o przekroju prostokątnym), w którym za pomocą klina mocowane jest stylisko. Rzadko spotyka się siekiery o dwóch ostrzach. Często też – w celu obniżenia ceny – ze specjalnie utwardzonej stali wykonuje się tylko sam koniec klina i łączy się go z tańszym i mniej wytrzymałym materiałem reszty obucha.[...]
Piechur walczący mieczem dwuręcznym zadawał głównie ukośne cięcia znad głowy - w bitewnym ścisku, przy rozmiarach tej broni zapewne trudno było o jakąś inną formę walki. Nie była zresztą konieczna. Przeciwnik wyposażony w miecz jednoręczny miał bardzo nikłe szanse na zablokowanie takiego ciosu. Co ciekawe miecze dwuręczne były często tępe - po prostu nie było potrzeby ich ostrzyć.
Mi jednak wydaje się, że w 'bitewnym ścisku' znacznie trudniej jest wziaść zamach niz wyprowadzić sztych.w bitewnym ścisku, przy rozmiarach tej broni zapewne trudno było o jakąś inną formę walki
To prawda - po kilku(czasami nastu) minutach walki taki koles byl mocno zmeczony, dlatego do walki dwurakiem wazniejsza jest wytrzymalosc, nie sila.BAZYL pisze:Gdyby to co cytowałeś było prawdą, to nawet jeśli miecze dwuręczne nie były "aż" tak ciężkie, to i tak były wystarczająco ciężkie, aby nie móc wykonać więcej niż kilkanaście podobnych zamachów (znad głowy).
Mylisz sie. Zauwaz, ze taka osoba najpierw musi dojsc do wojownika z dwurakiem, a to juz jest bardzo trudne. Osoby z taka bronia mialy olbrzymia przewage zasiegu. Poza tym krotkie miecze nie byly juz uzywane w czasach, kiedy uzywalo sie dwurakow na nieco szersza skale (teraz sie czepiam, nie zbijam tym Twojego argumentu).BAZYL pisze:Nie wspomnę już o tym, że w czasie bitwy nie było honorowych pojedynków równy przeciw równemu - a każdy zdążyłby przebić sztychem wojownika robiącego zamach dwurakiem. Nie wspomnę o ludkach uzbrojonych lżej - np. w krótki miecz.
Tyle ze uderzenie sztychem nie ma tyle sily co z zamachu. Mimo wszystko o wiele latwiej bylo przebic zbroje, gdy miecz opadal. Uderzenie sztychem mialo szanse objechac po zbroiBAZYL pisze:Mi jednak wydaje się, że w 'bitewnym ścisku' znacznie trudniej jest wziaść zamach niz wyprowadzić sztych.w bitewnym ścisku, przy rozmiarach tej broni zapewne trudno było o jakąś inną formę walki
Tylko dopóki nie zaczynały robić zamachu.Craw pisze:Mylisz sie. Zauwaz, ze taka osoba najpierw musi dojsc do wojownika z dwurakiem, a to juz jest bardzo trudne. Osoby z taka bronia mialy olbrzymia przewage zasiegu.BAZYL pisze:Nie wspomnę już o tym, że w czasie bitwy nie było honorowych pojedynków równy przeciw równemu - a każdy zdążyłby przebić sztychem wojownika robiącego zamach dwurakiem. Nie wspomnę o ludkach uzbrojonych lżej - np. w krótki miecz.
Tego nie wiem, zapewne masz rację, ja się nie orientuję w tych kwestiach.Craw pisze:Poza tym krotkie miecze nie byly juz uzywane w czasach, kiedy uzywalo sie dwurakow na nieco szersza skale.
Ale wciąż wolniejsza od osoby zadającej sztych, zwłaszcza mieczem krótkim, nawet po dojściu tego kroku...Craw pisze:Tobie sie chyba wydaje, ze taki zamach byl baaaaaaaaaaaaaaaaaardzo pooooowooooooooolny, ale to nie prawda. Cios byl blyskawiczny i spadal na ofiare jak z szybkoscia blyskawicy (ew. nieco wolniej). Uwierz mi, osoba poslugujaca sie ta bronia na prawde byla szybka.
), a tymczasem różnica między nim a mieczem krótkich wynosiła ok. 50 cm (zależy jeszcze od rodzaju - podaję za Wikipedią).Z punktu widzenia fizyki niezupełnie - mniejsza siła jest supiona na mniejszej powierzchni. Poza tym nie celowało się w środek płyty pancerza a w spojenia płyt.Craw pisze:Tyle ze uderzenie sztychem nie ma tyle sily co z zamachu. Mimo wszystko o wiele latwiej bylo przebic zbroje, gdy miecz opadal. Uderzenie sztychem mialo szanse objechac po zbroiBAZYL pisze:Mi jednak wydaje się, że w 'bitewnym ścisku' znacznie trudniej jest wziaść zamach niz wyprowadzić sztych.
W wizjer w chełmie? W żadnym razie, na pewno nie dwurakiem - raz, że nawet jak na 3,5 kilo, to i tak był zbyt ciężki, zeby go utrzymać w poziomie, a dwa, że trzeba by trafić precyzyjnie w ruchomego przeciwnika. No chyba, ze masz na myśłi jakiegoś nieboraka powalonego na zienię, żeby skrócić mu męki...Craw pisze:Jednak w jednym sie zgodze jezeli chodzi o sztychy - zaiste, atakowano tak wrogich wojakow, a mianowicie celowano w wizjer w helmie. Bylo to nadwyraz efektywne (i brutalne) konczac walke w ciagu kilku sekund.
Zastanawiam sie, co uwazasz za zamach. Bo na pewno nie robiono zamach zza plecow, a raczej szybki zamach znad glowy. Dodam do tego, ze taki zamach byl w miare latwy do wyprowadzenia po sparowaniu ciosu. Ewentualnie mozna sie bylo zamachnac z poziomu ramion - tez bylo ciekawieBAZYL pisze:Tylko dopóki nie zaczynały robić zamachu.Craw pisze:Mylisz sie. Zauwaz, ze taka osoba najpierw musi dojsc do wojownika z dwurakiem, a to juz jest bardzo trudne. Osoby z taka bronia mialy olbrzymia przewage zasiegu.BAZYL pisze:Nie wspomnę już o tym, że w czasie bitwy nie było honorowych pojedynków równy przeciw równemu - a każdy zdążyłby przebić sztychem wojownika robiącego zamach dwurakiem. Nie wspomnę o ludkach uzbrojonych lżej - np. w krótki miecz.
Z doswiadczenia wiem, ze juz roznica 10-15cm daje olbrzymia przewage osobie wladajacej dwurakiemBAZYL pisze:Ale wciąż wolniejsza od osoby zadającej sztych, zwłaszcza mieczem krótkim, nawet po dojściu tego kroku...Craw pisze:Tobie sie chyba wydaje, ze taki zamach byl baaaaaaaaaaaaaaaaaardzo pooooowooooooooolny, ale to nie prawda. Cios byl blyskawiczny i spadal na ofiare jak z szybkoscia blyskawicy (ew. nieco wolniej). Uwierz mi, osoba poslugujaca sie ta bronia na prawde byla szybka.
Tobie się chyba wydaje, ze dwurak był baaaaaaaaaaaaaaaaaardzo dłuuuuuuuuuuuuuuugi (
Tak wiec pol metra to na prawde sporo. No i jak juz pisalem - najpierw trzeba bylo dobiec, a walka mieczem dwurecznym polegala m in na trzymaniu kogos na dystans. Osobam, zeby zadac cios podczas zamachu, najpewniej musiala by zrobic wypad(odslaniajac sie przy okazji i spotykajac smierc w przypadku niepowodzenia) albo podejsc kawalek, ale wtedy raczej nie zdazyla by zaatakowac Oj, to sztychem byloby na prawde ciezko. W kirysie musialbys wbic ten sztych od boku (bo to na przedzie blacha byla i raczej spojen nie mialo), wiec najpierw musialbys jakos zajsc przeciwnika (i nie wpasc na swojego).BAZYL pisze:Z punktu widzenia fizyki niezupełnie - mniejsza siła jest supiona na mniejszej powierzchni. Poza tym nie celowało się w środek płyty pancerza a w spojenia płyt.Craw pisze:Tyle ze uderzenie sztychem nie ma tyle sily co z zamachu. Mimo wszystko o wiele latwiej bylo przebic zbroje, gdy miecz opadal. Uderzenie sztychem mialo szanse objechac po zbroiBAZYL pisze:Mi jednak wydaje się, że w 'bitewnym ścisku' znacznie trudniej jest wziaść zamach niz wyprowadzić sztych.
No dwurakiem rzadziej, raczej mieczem dlugim. Poa tym miecz wazyl cos kolo 3.3 kg i utrzymanie go przez chwile w poziomie nie bylo raczej problemem (szczegolnie, jesli sie go trzymalo w dwoch rekach).BAZYL pisze:W wizjer w chełmie? W żadnym razie, na pewno nie dwurakiem - raz, że nawet jak na 3,5 kilo, to i tak był zbyt ciężki, zeby go utrzymać w poziomie, a dwa, że trzeba by trafić precyzyjnie w ruchomego przeciwnika. No chyba, ze masz na myśłi jakiegoś nieboraka powalonego na zienię, żeby skrócić mu męki...Craw pisze:Jednak w jednym sie zgodze jezeli chodzi o sztychy - zaiste, atakowano tak wrogich wojakow, a mianowicie celowano w wizjer w helmie. Bylo to nadwyraz efektywne (i brutalne) konczac walke w ciagu kilku sekund.
Mam na myśli to co Ty, a co i tak wymaga uczynienia ruchu kolistego bronią.Craw pisze:Zastanawiam sie, co uwazasz za zamach. Bo na pewno nie robiono zamach zza plecow, a raczej szybki zamach znad glowy. Dodam do tego, ze taki zamach byl w miare latwy do wyprowadzenia po sparowaniu ciosu. Ewentualnie mozna sie bylo zamachnac z poziomu ramion - tez bylo ciekawie
Idąc za Twoim tokiem myślenia, gość z dwurakiem też miał małe szanse skrzywdzić przeciwnika - bo skoro trzymał go na odległość, to jednocześnie miał go na granicy zasięgu. I teraz moment - podejście gościa z dwuręcznym i podejście gościa z krótkim - cios znad głowy, ale przedtem sztych w bebechyCraw pisze:Z doswiadczenia wiem, ze juz roznica 10-15cm daje olbrzymia przewage osobie wladajacej dwurakiem
Pomijam, ze kirysy były konstruowane do ochrony przed strzałami, a nie mieczem. Ale powołam się na Twoją wyobraźnię - jak wyobrażasz sobie zadanie sztychu od przodu (mowa o dwuraku)? Wtedy nawet gdyby broń trafiła na kolczugę mogłaby jej nie przebić, ze względu na zbyt małą siłę ciosu. Widziałem pokaz walki na dwuraki (Dębski i s-ka) i widziałem, że przeciwnicy byli skierowani do siebie bokiem przynajmniej w momenicie wymiany sztychów.Craw pisze:Oj, to sztychem byloby na prawde ciezko. W kirysie musialbys wbic ten sztych od boku (bo to na przedzie blacha byla i raczej spojen nie mialo), wiec najpierw musialbys jakos zajsc przeciwnika (i nie wpasc na swojego).
Jedyne co mi się kojarzy z RR to taka dobranocka sprzed kilku lat, ale chyba nie o to chodzi, a więc odpowiedź brzmi: nie, i nawet nie wie co to jest ;p.No i pytanie: nalezysz do RR?
(miecz sie ślizga, a topór wgniata płyty jak obuch) 
