Z drugiej strony podczas sesji 1/1 musiałam podsuwać więcej gadżetów i zachęcać gracza do wspólnego kreowania świata, żeby poczuć ten (nie cierpię tego słowa, ale niech będzie) klimat.Przychylę się do zdania, że dobrze jest przed połączeniem drużyny poprowadzić pojedyncze sesje, żeby zżyć się z odgrywanymi postaciami i poczuć się indywidualnym bohaterem, a nie tylko cząstką grupy. Wtedy łatwiej jest opowiadać o swoim BN-ie i uświadamia się, że ma się własną wiedzę o świecie, różną od pozostałych. Z perspektywy mistrza gry prowadzenie grupy tak rozwiniętych postaci staje się bardziej nieprzewidywalne (czytaj: ciekawsze) i jednocześnie łatwiejsze do poprowadzenia wg scenariusza, bo nie naciska się wtedy na całą drużynę, ale na każdego z osobna.
Przykład:
Chciałam kiedyś wprowadzić do drużyny w DnD koleżankę, która miała okołozerowe pojęcie o właściwościach gry. Przygotowałam jej sesję, w której odkryła plany nawiedzonego zamku bogatego w skarby. Jako niskopoziomowa czarodziejka nie miała jednak szans przedrzeć się przez hordy nieumarłych, jak to bywa.
Na następnej sesji zdecydowała się znaleźć wsparcie u drużyny BG. Niesamowitą satysfakcję sprawiło mi, kiedy sama zachęcała ich do wyprawy i przedstawiała argumenty, kiedy ja tylko słuchałam i notowałam. Ostatecznie jej postać skończyła nie najlepiej, zasztyletowana podczas podziału łupów, ale przygoda przebiegała całkiem ciekawie, zwłaszcza, gdy pozostali BG zastanawiali się, czy czarodziejce można ufać.
Moje ostateczne zdanie nt. sesji 1/1? Jak najbardziej tak, ale najlepiej jeśli jest tylko wstępem do czegoś większego.
