Tawerna RPG

1. Jeśli piszecie akcję piszcie ją tak
pogrubioną czcionką
2. Jeśli coś mówicie piszcie to:
kursywą
3. Jeśli piszecie akcję piszecie:
Tnę mieczem starając się xyz.
a nie
Ucinam głowę xyz.
4. U góry posta piszecie imię postaci.
Zaczynamy, jeśli na daną sytuację zareaguje powiedzmy jedna osoba, czekam 24 godziny i kieruję resztą!
No to jedziemy


Ze wschodnich krain ruszyło trzech Elfów,
z Gór Północy krasnoludzcy posłowie,
że wojna u nich gorzeje
z Thabard pisarz ów,
Półelf, co Pixar się zowie.

Elfowie z lasów Lórien,
co w nich się kryje nie powiem,
Krasnoludy z Samotnej Góry,
gdzie w potokach zwierzęta dają nury,
I Półelf z Rivendell
A Elbereth! Gilthoniel!

Elfowie wracają w ojczyzny progi,
Krasnoludy z poselstwem upadną
przed namiestnika nogi
A pisarz, Półelf, by wypełnić przysięgę daną
przyjacielowi.

Spotkali się na Wschodnim Gościńcu,
wspólną mieli drogę, we wschodu kierunku.

I trójka z nich do stolicy,
którą rządzą Gondorczycy...

Był dzień jak każdy inny, słońce znajdowało się już nisko na nieboskłonie.
Noc przeczekali w borze, nad ranem spotakali żołnierza, który był ciężko ranny.
-Idźcie... Nie gościńcem. Wilki, Orki. Uciekajcie na północ. Lasem.
Biegli wiele godzin, niezwykle wytrwale. Pieszo, nie chcąc zabić wierzchowców. Przez las, polany.W końcu dotarli do kotlinki z której można było wyjść tylko kamiennymi schodkami w górę. Ruszyli nimi. Kilka minut później znaleźli się koło małego jeziorka, sadzawki. Z tamtego miejsca także była tylko jedna droga wyjścia – mała dolinka. Cała drużyna nią ruszył. Po chwili znaleźli dwa drzewa splatające się ze sobą gałęziami.
-Hmm… Ciekawe… Bardzo ciekawe…- powiedział Pixar
-Jesteśmy bez wyjścia! Nadciągają! – ostrzegł Furin
-Hmm… Powiedz przyjacielu i wejdź… Powiedz… Przyjacielu!
Drzewa rozplotły gałęzie, skała się rozstąpiła.
-Szybko do tej jaskini! –zawołał Piksarn
Lenya podeszła do niespokojnych koni, powiedziała coś, i wróciła.
-Będą na nas czekać przy wyjściu z jaskini gdziekolwiek się ono znajduje.

Znaleźliście się w ciemnym korytarzu, którego koniec ginie w mroku. Nie tym dobrym, jaki panuje w Lórien, czy Rivendell po zmierzchu, lecz złej ciemności, przesiąkniętej plugawymi istotami, mrożącej krew w żyłach. Piksarn zapalił znaleźioną pochodnię. Kamienne ściany były popisane, podszedł do nich Piksarn, a tymczasem Furin zaczął nucić.
-Mi to brzmi jak pieśń żałobna. Jesteśmy w Morii…

Start:

Jesteście w ciemnym korytarzu, którego koniec jest ledwie zarysem. Piksarn trzyma pochodnię w świetle której widzicie szkielety Krasnoludów. Szkielety obdarte ze szmat, ograbione.

- Oszczędzajcie ognia – powiedział ściszając głos. – Moria, Moria, Ojczyzna mych przodków… Opanowana przez…- Furin poczuł niepokój. – czujecie ich smród ? Mam wrażenie że ich tysiące ślepi patrzy na nasa ale niech no ja …- Furin przerwał łapiąc się sam na zbyt wielkim uniesieniu. - No dobra ktoś ma pomysł którędy iść by się z stąd wydostać, i jak to zrobić by nie zginać ?. – Furin, spojrzał z pogarda na elfy które mu towarzyszyły nie wierząc w ich umiejętności przetrwania.

Tindome:

- Kto nie może, ten nie może - odezwała się dotychczas milcząca elfka, przeczesując palcami swe miodowe włosy. - W tej sytuacji, bardziej niźli o truchła, martwiłabym się o nas. Nigdy nie pragnęłam zostać czyjąkolwiek strawą, a i nadal się przed tym wzdragam. - Przez moment sunęła wzrokiem wzdłuż twarzy ciemnobrodego. - Myślę, że szacowni bracia mości krasnoluda, nie będą mieli za złe, jeśli miast czczenia ich pamięci w walce, spróbuje on po prostu przeżyć, unikając wszelakich starć.
Przeciągnęła dłonią przed własnymi oczyma, jakby bezskutecznie rozgarniając mrok. Namyśliła się krótko.
- Poczwara, nawet okiełznana, przybliży nas jedynie ku śmierci, ze złośliwą uciechą prowadząc ku niższym korytarzom. Co do map... jestem pod wrażeniem, jeśli ktokolwiek z nas ma za sobą potężne duchy opiekuńcze, zsyłające wskazówki - westchnęła krótko, potrząsając ponuro płową głową. - Niech Valarowie i Najwyższy mają nas w opiece.

Furin

- Aule nam pomoże, a twoje gadanie napewno nie - Furin burknął wsciekając sie na elfke która uznała że on mógłby uciekać, a nie walczyć - Ruszajmy do przodu a nie sterczymy jak te kołki, mamy tu do oczyszczenia kilka korytarzy z plugastwa.

Lenya

Lenya milczała. Na swoich krasnoludzkich towarzyszy patrzyła z mieszanką pobłażliwości i rozbawienia, na elfkę - z odległym, nieco zamyślonym wyrazem twarzy. Jej kroki dudniły w rytm kostura, którym nieznacznie wystukiwała o ziemię, pragnąc rozmówić się z Matką Naturą, w tej kopalni będącej tylko blizną kopalnianą. Skrzywiła się na samą myśl, zdając sobie sprawę, jak boleśnie karły zagłębiły się w trzewia Ziemi, która była w tym miejscu nadwrażliwa i obolała.
- Szzz - syknęła wreszcie - Obudzicie duchy Matki. One śpią, a dopóki śpią, chronią nas przed wzrokiem zła!

Tindome

Tindome skinęła głową Pani Lasu. Tej, która wiedziała, o czym mówi. Znała przecie tajemnice, jakie dla innych pozostawały ukryte. Oddechy ziemi, jej odwieczne westchnienia, szepty, jęki - wszystko to, o czym mówiły elfickie pieśni... A Tindome tym pieśniom wierzyła.
Przeniosła wzrok na hardego krzata. Przewróciła zielonymi oczyma. No tak, oto przykład szeroko opiewanej, krasnoludzkiej dumy... A raczej braku szacunku wobec własnego życia. Elfica w duchu wyraziła nadzieję, że jej drugi niski towarzysz (no, nie do końca niski, na krasnoluda nawet wysoki...) będzie miał więcej rozsądku.

Pixar

Cóż, czy mamy jakiś wybór? Ja na pewno nie zawrócę... Chodźcie dalej...- I ruszył ku końcowi ciemnego korytarza, wyciągając jednak miecz- Miejcie się na baczności, coś może na nas wyskoczyć w każdej chwili... No chodźcie!

Tindome

- Ano nie zwrócisz, bo i nie masz jak - prychnęła ironicznie (acz cicho) elfica, spoglądając na szarogęszącą się hybrydę. Oczywiście, tolerowała przeróżnych mieszańców, ale ten coś za bardzo próbował odgrywać bohatera. Heroizm graniczący z głupotą to ostatnie, co było im teraz potrzebne.
Ostrożnie oparła dłoń na rękojeści miecza, oczekując jednocześnie, co mądrego może im powiedzieć Syn Ziemi.

Furin

- Moi przodkowie rodzili się na tych skałach, to moja ojczyzna, ale nie czas na sentymenty -Furin Przetarł brodę swą cieżką łapą poczym ruszył przed siebie - Niewiem jak wy ale dlamnie to narazie prowadzi tu tylko jedna droga jak dojdziemy na rozwidlenie bedziemy się zastanawiać tymczasem Chodu bo pomrzemy z głodu!.

Idziecie korytarzem, wśród panujących ciemności coraz wyraźniej czuć zło. Dotarliście do rozłączenia korytarzy. Do ściany włócznią przybito szkielet, tak że zwisa bezwładnie trzymając w ręce zwój pergaminy. Z korytarza po prawej stronie słychać ciężki krok kilkudziesięciu par stóp.

Z korytarza wyskoczył balrog i wyrznal wszystkich w pien.





THE END

Tindome

- Nie ma to jak być ambitnym - zasyczał duch elficy, spoglądając spod widmowego oka w niebo. - A przy tym nad wyraz dojrzałym i potrafiącym wyjść ze starcia z twarzą.
Ziewnęła krótko, acz obelżywie.


P.S. El, mogłeś sobie odpuścić zniżanie się do poziomu depresyjnego.

LOL to jakaś Farsa jak mógł wyskoczyc Balrog jak Moria upadła dopiero u schyłku drugiego tysiaclecia III Ery w (1980) a akcaj dzieje sie po bitwie pod górą przeznaczenia.