[WP IV Era][Obóz dobra] Totalna Dominacja

[Zaknafein]

Zaknafein


Wychodzi rozglądając się za Nimfą. Nuci pod nosem. Jeśli nie znajdzie Nimfy, pójdzie do stajni, zobaczyć co z jego wierzchowcem.


Poza sesją: ZaknAfein pisze się przez "a", a nie ZaknEfein

[Eglarest]

Nieznajoma:

Słowik rozśpiewany wieści niusł na skrzydlach
z dalekich krain wieść zaklął w swych pieśniach

Tiu tiu tiuniviel
pochwycono mnie
w jego szatach biel
w moich piórach wieść...

po ramionach ciękich wiewiórka się wijąc
wtulona we włosach mówi coś szepcząc

drzewa szumią o mroku idącego ze wschodu
lecz nie z ziemi przeklętej pod władzą Balrogów
wspólny wróg sie rodzi zmierza ku północy
niebrak mu jwst siły i nie brak mu mocy.

[M_M]

Ivor:

- A więc jeśli mam taki wybór, postanawiam wyruszyć wraz z Eragonem.

[Artos]

Po nocy spędzonej na konsultacjach z towarzyszami postanowiłem podążyć z nimi przez góry, by tam spotkać się z przygodą, lecz tuż przed wyruszeniem powiedziałem do uwolnionego przeze mnie człowieka:
- Leć ty do tej rady i przekaż to co usłyszałeś, że ten którego szukasz był w górach o których ci opowiadałem i wspomógł tam mojego świętej pamięci zmarłego towarzysza. Wspomnij im również o tym jak udało mi się odbić twą osobę z rok goblinów. Me imię brzmi Herogar. Powtórz im to. A teraz leć, szkoda czasu w tak pilnej jak twoja sprawie.

[Wilczyca]

Nieznajoma:


Szepty życzliwie niesione przez ściany
Z nuceniem jej myśli miękko się zmywały
Dyktowane słowa
Spełniała rozmowa
Jak toast z pamięci jej jak z kart czytany.

Zasłuchaną w głosy, bardziej w śnie niż jawie
Wypłoszyło z oazy miłe łaskotanie
Ogon jej jak płomień
Ogrzał zimne dłonie
Ściany zagłuszyło ciepłe szczebiotanie.

Żywo powiadając, o czym mówią świerszcze
Skakała, śpiewała, cytowała wiersze
Wesołym pląsaniem
Wypełniała salę
Przynosząc stropionej chwile pogodniejsze.

Chmury powróciły kiedy do komnaty
Z listem poleconym posłaniec skrzydlaty
Wleciał. Oprócz śpiewu
Przyniósł ciernie krzewu
Pod postacią piórka barwy śnieżnej szaty.

Dłonią swą list lekki wietrzyk uniósł czule
Słowicza lotka, gdy spadła, była orlim piórem,
Co spisało zwinnie
Zaproszenie dziwne
Od Burego Mędrca słane z czarnych riun.

W towarzystwie miecza i rudej znajomej
Czekała na barda, by z nim ruszyć w drogę
Choć schowana w cieniu
Sprzyjać przeznaczeniu
W swej półobecności wspierać kroki słowem.

[Eglarest]

Zaknafein
Nadszedł czas wyruszyć w droge, Służba zbudziła cię wczesniej wyjedziesz w Nocy nie o swicie jak było w planach- Widocznie coś musiało uledz zmianą lub coś się wydażyło, ale skoro taka byla wola rady...
Udałeś się z obstawą do bramy Isengradu... Stanąłeś przed ciemnym lasem, i wyruszyłeś w drogę jak się wydawało samotną zrobiłeś kilka kroków gdy nagle poczuleś że ktoś idzie za tobą.

[Wilczyca]

Nieznajoma:


Ruszyły się gałęzie, drgnęły światłocienie
Lśniące blaszki liści w miękką przeszły zieleń
Z półmroku jak z tiulu bezszelestnym krokiem
Wyłoniła się postać wywołana wzrokiem.
Otulona płaszczem, skryta pod kapturem
Mniej była ciałem, bardziej leśnym duchem,
Na którego ramieniu, (wizytówka kniei)
Przysiadla wiewiórka jak na złość materii
Spod której jak ogon antycznego gada
Syczała na księżyc klinga trupioblada,
Grożąc swoim żądłem i bolesną raną
Każdemu, kto zechce naruszyć jej panią.

Pozbawiona dźwięku stała tak przez chwilę
Modląc się do echa, kontemplując ciszę
I przeszyła las gwizdem, a gwizdu wspomnienie
Zrodziło puls dziki jak kopyt tętnienie
Które narastając, miażdżąc bólem skronie
Z mgły leśniej jak z gliny ulepiły konie.

Dziękując za przybycie pocałunkiem żywym
Wyczesała wiatr dziki wplątany w ich grzywy
I szepnęła na uszko karemu kucowi
Prośbę, by grzbietem służył wędrowcowi.
Pozyskawszy milcząco jego zaufanie
Delikatnie dosiadła swojej klaczy białej
Lecz choć gesty życzliwe coś jednak surowo
Broniło Ci się zbliżyć, wypowiedzieć słowo.
Wzrokiem zapewniając, że będzie niedaleko
Wróciła do cienia tak jak wyszła z niego.

[Eglarest]

Nieznajoma, Zaknafein

Mrok wieczorny juz zapada
cisza w lesie chalasuje
ptakom spiewac nie wypada
lęk przed lasem w sercu czujesz

ściulke mgła do snu uklada
chłod twą skore mocniej kłuje
cien drzew na mgle lekko spada
blask swój księżyc emituje

w swietle z drzewa lisc opada
w miejsce obok tam gdzie stoisz
las mistyczny teraz widzisz
niedostempny ,straszny, mroczny
las co kryje tajemnice
co i elfa zauroczy

Pod kopytem sciółka legła
las pozwala ci przejechać
w całym lesie mgła zapadła
która ma cię tu ochraniać

Przejeżdząjac posrud pni
ze spuszczoną głową nisko
drzewa lekko marszczą brwi
gdy przemykasz nich za blisko

[Wilczyca]

Nieznajoma:


Mgłą broniona niczym zbroją
Pragnę musnąć drzewo dłonią
Pozwól zbliżyć usta swoje
Ku korze nabrzmiałej sokiem
Potem szeptem tak jak liście
Wyspowiadać winy wszystkie
Tak by wraz z nerwowym rżeniem
Zyskać grzechów odpuszczenie.

Do pnia przytulając skronie
Czuć jak słońce w Tobie płonie
Obejmując Twe korzenie
Chcę usłyszeć ziemi drżenie,
I w koronie razem z wiatrem
Grać gałęźmi jak na 'arfie.

Oddalając się od czasu
Stać się jedną z części lasu
By do zgubionych wśród pni
Z dumą, godnie marszczyć brwi.

[Eglarest]

Nieznajoma

Pod zasłoną z starej kory
życie bije wciąz powoli
Krew żywiczna pompowana
nieustannie wprost do rdzenia

w każdym serce bije własne
życia iskra ktora gaśnie
roztrzaskana o topory
tak odchodzą całe bory

twoje szczere utulunie
rozgoniło wszelkie cienie
a po lesie niesie spiewnie
ich rozmowa ich dudnienie

gorycz niesiesz serca swego
powalając każde drzewo
Las gotowy cię pochować
ale wie ze jeszcze nie czas

Rozpacz twoją dzieli ztobą
konar każdy ci podporą
i gdy przyjdzie czas na ciebie
las pochowa cię w swej glebie

gdzie pod filarami z pni
kurchan wzniosły stworzą ci
i zasieją kwiaty złote
by nazawsze były twoje

[Wilczyca]

Nieznajoma:


Między kolumnami pni
Nie serc milion - jedno brzmi
Tętent kopyt, lasu puls
Zgrany w jedność wydarł z płuc
Pieśń radosną co jak pąki
Porodziła kwiatów strąki.

Jak w świątyni kolumn, drzewa
Każde razem ze mną śpiewa
Chórem gromkim aż po świt
Wszystko płodzi jeden rytm
Dyktowany szeptem żył
Sok tłoczących zamiast krwi

Elfie łoże, ściółko miękka
Wiatr mruczankę gra w gałęziach
By pod dębem z światłocieniem
Znaleźć wieczne ukojenie
W zagubionym leśnym grobie
Czas zapomniał i o Tobie.

Wdzięcznie wkroczę w Wasze grono
Moja tarcza - Wam osłoną
Moja klinga - to Wasz miecz
Jedno bractwo setek serc.

Mgła na liściach się sperliła
Cienie przeszły lecz trwa siła.
Duchów bratnich ciepła moc
Wypędziła zimną noc.

[Eglarest]

Nieznajoma Zaknafein

W lesie starym niknie Blichtr
nawet gdy już zapadł świt
Pierwsze słońca dwa promienie
rozgoniły nocne cienie

W marszu błogim szli przez las
szli noc całą poza czas
celem marszu był las inny
złotolistny tajemniczy

i gdy palec swój różowy
przez Jutrzenkę przyłożony
gwiazdy z nieba wnet przegonił
Las z swych sideł ich uwolnił

Drzewa ciężko krwią załkały
gdy swą panią pożegnały
Z koron królów liście lecą
gdy bard z panią w dali nikną

[Zaknafein]

Zaknafein

Po drodze wiele razy próbował się odezwać, lecz milczał. Śpiewał tylko,zamiast mówić. Lecz w pewnym momencie w jego sercu zagościła dziwna, obca mu odwaga. Zapytał:
- Jeśli mogę spytać, to jak się nazywasz? Czy jak ja mam cię nazywać?

[Wilczyca]

Nieznajoma:


Gdy żegnała swą domenę
Na jej twarzy grały cienie
Z słońca blaskiem; na policzkach
Zabłyszczała perła śliczna
Popędzana wyciem wiatru.
Naciągnęła mocniej kaptur,
By nie zdradzić giętkiej trawie
Jak boleśnie duch jej krawi.

W ciszy szukając pociechy
Sztylet słowa pierś jej przeszył
Kiedy sen ją wrócił jawie
Spłoszony błahym pytaniem.

Nie kalając ust swych mową
W milczeniu skinęła głową
A następnie drżącą dłonią
Wskazała chmurę deszczową.

[Epyon]

Eragon

Człowiek, chowający wielką tajemnicę, osiodłał swego śnieżnobiałego konia. Niczym legendarny Gandalf- pomyślał - tylko że ja nie jestem Majarem.
Eragon wsiadł na wierzchowca. Czas ruszać w drogę. Na balroga. Tylko wezmę ze sobą gwardię Gondoru. Sam wojny nie wygram, a silni sojusznicy się przydadzą.

[Eglarest]

Herogar

wraz z towarzyszami przeprawiasz sie właśnie przez góry gdy nagle widzisz coś iscie interesujacego w dole doliną idzie jaka karawana, po dokłądneijszym przyjzeniu się widzisz 6 krasnoludów, jak wnioskujerz handlaży byc moze wracaja z bree do samotnej góry.
- To okazja by trocę zarobić- szepnał jeden z oprychów.

Zaknafein

Gdy tylko Wyjechałeś z fargolandu koń twój porwał cię pełnym galopem przed siebie, Cieszysz sie ze to nie twoj Ko ktorego zostawiles w stajniach isengradu a kon niezwykły na którego grzbiecie nie odczuwasz takiego zmęczenia

Eragon, Ivor
Wyjechaliscie wschodnią brama wraz z gwardią Gondoru powracajacą do Minas Tirith, ale zapewnili ze odeskortuja was aż do Minas Ithiel. jedizecie połódniowo zachodnim skrajem Fargolandu.

[Eglarest]

Eragorn, Ivor

Jechaliście juz dwa dni po stepach Rochanu to dopiero początek tego kraju a już widzicie zblizajace sie kłopoty. A mainowicie dość sporą grupę jeźdźców Rochanu któży zgrabnie sie do was zblizyli i ustawili w szyku bojowym do was.
jeden z żolneirzy szepnął ci na ucho
- to ze mają sztandary Rochanu nieznaczy koneicznie że są rochanczykami

Jeden z Rochańczyków przyzbrojony w ładną zbroję podjechal wraz z 6 osobową obstawą blizej was poczym zakrzyknął

- Kim jesteście z skad jedziecie i wjakim celu ?