[WoD - Cyberpunk: Krawędź] Free City Vratislavia

[Zaknafein]

Jan Haugwitz
W drodze do wyjścia subtelnie rozejrzał się jeszcze po mieszkaniu Ewy, właściwie z czystej ciekawości. Ten dziwny sąsiad Asi zaczynał go coraz bardziej intrygować... Jego zamieszanie w sprawę było całkiem możliwe, a przynajmniej na razie nie mieli innego tropu - poza numerem rejestracyjnym wozu, na który przyjdzie pora.
Na zewnątrz zaproponował:
-W samochodzie mam laptopa, zaparkowałem pod knajpą - jeśli nie macie przy sobie żadnego odtwarzacza, możemy z niego skorzystać.

[Vistim]

Toki Svenson

Po wyjściu od Ewy zadzwonił do swojego znajomego pasera. Był całkowicie pewny, że nie będzie on miał żadnych informacji, ale zapytać nie zaszkodzi.
Skinął głową -Dobra, też chętnie zobaczę to nagranie. Ma ktoś pomysł od czego, nie licząc zapisu z kamery, zacząć?

[Ant]

Skwisgaar Svenson

"Kurna co z nim? Czemu nie odpisuje? Pewnie szuka kogoś. A jak nie to pożałuje. Znajdę sobie innego dostawcę amunicji."
- Możnaby spróbować pogadać z tym sąsiadem. - powiedział po szwedzku.
- Może ma ktoś z was dojścia do ktoś to może rejestracja sprawdzić? Sądzicie, że po filmie jak my najść sąsiad Asi on się nie obrazi? Jak drzwi popsują to jego wina będzie. Pewnie nikt z nim o sprawa nie gadał po za Ewa o film. On musi wiedzieć coś ważne. - powiedział tym razem po polsku.

[BlindKitty]

Ewa, zamykając już drzwi, odezwała się do Siergieja:
- Nie wiem. Jak coś znajdą, czyli w każdej chwili. Ale jak nic nie znajdą, to pewnie dadzą o tym znać za jakieś trzy, cztery godziny. To spore mieszkanko i jest co przeszukiwać - powiedziała i zagłębiła się w czeluście podziemnego parkingu pod apartamentowcem.

Skwisgaar tymczasem wyciągnął telefon, odczytał smsa którego napisał mu znajomy i schował go z powrotem. Grupą ruszyliście w stronę samochodu Jana. Toki wykonał telefon, ale z jego miny jasno dało się wyczytać, że jego przeczucia się sprawdziły, paser nie mógł nic zrobić.

Wystawiliście laptopa na maskę - w samochodzie było troszkę za ciasno - i włożywszy nieco archaiczną już w dzisiejszych czasach płytkę do otwarzacza, zaptrzyliście się w ekran. Nagranie zaczynało się od prawie minuty zupełnego bezruchu, kiedy to nawet śnieg leżał nieruchomo. W pewnym momencie w kadr wjechał czarny samochód - jakiś sedan bez oznakowania marki i modelu, a widać było tylko jego tylny róg, wraz z całą rejestracją. Wyjątkowo pechowe zatrzymanie. Wysypało się z niego trzech facetów w czarnych ciuchach, rękawiczkach i kominiarkach. Potruchtali do budynku i wchodząc przez drzwi zniknęli z pola widzenia kamery. Silnik samochodu cały czas pracował. Po niecałych pięciu minutach z powrotem pojawili się na ekranie, a jeden z nich niósł na ramieniu czarny, płócienny worek, z którego wystawała bezwładnie zwisająca głowa Asi. Wpakowali ją do bagażnika - był specjalnie wymoszczony czymś miękkim, zdaje się że nie chcieli jej uszkodzić - wsiedli do wozu i odjechali.

[Perzyn]

Siergiej Illicz Baryczkin

Widząc działania porywaczy gwizdnął przez zęby z uznaniem. Jeszcze nie widział tak sprawnie wykonanej roboty, na ogół porwanie ograniczało się do zdzielenia ofiary bejsbolem w łeb i szybkiej ewakuacji, ewentualnie w subtelnej wersji zamiast bejsbola można było użyć szmaty z jakimś środkiem usypiającym. Ci z nagrania pewnie w podobny sposób unieszkodliwili Asię, ale i tak cała otoczka robiła cholernie duże wrażenia.

- Nie wiem jak wy panowie, ale ja jestem w kropce. - Mina Rosjanina wyraźnie pokazywała, że nie ma pojęcia jak ugryźć sprawę. - Jak ktoś wymyśli, jak ich znaleźć to nie ma sprawy, będą trupami nim ktoś z was zdąży powiedzieć "job twoju mat", ale wcześniej to na mnie za bardzo nie liczcie.

Miał kilku znajomych, ale nikt z nich nie był bardzo wpływowy ani nie obracał się w subtelnych kręgach, no ale co mu szkodzi spróbować? A nóż, któryś ma możliwość poszukania samochodu, albo coś słyszał od znajomych znajomych? Dlatego Siergiej wyciągnął komórkę i wysłał SMSy do tych z książki adresowej, którzy rokowali jakieś nadzieje.

[Wilczy Głód]

Igor "Uśmiech" Kaleta

Igor nie mógł się powstrzymać od uśmiechu, kiedy zdał sobie sprawę jak musi teraz wyglądać ich grupa. Pięciu dorosłych facetów ze skupieniem wpatrujących się w ekran jak zaczarowani. Jednak to co widział na nagraniu sprawiało, że już nie było mu tak do śmiechu.

Trzech – a raczej czterech, bo prawdopodobnie kierowca czekał aż reszta uwinie się z robotą – gości w czerni. Przygotowali się skubańcy, pięć minut i pozamiatane – czysta robota. Igor odsunął się trochę do samochodu i zamyślił się.
- No cóż… Wygląda na to, że jedno wiemy na pewno – porwana wciąż żyje, bo gdyby chcieli się jej pozbyć, to nie obchodziliby się z nią jak z jajkiem. Jednak za cholerę nie mogę się dopatrzeć żadnego motywu… - powiedział, a po chwili wzruszył ramionami.
- Tak czy inaczej, ja sprawdziłbym osobiście to mieszkanie – niezależnie od tego ilu szperaczy tam siedzi. A nad sąsiadem bym się zastanowił… W końcu nie chcemy, żeby jakiś obcy facet zaczął do nas strzelać, prawda? A tymczasem - wzorem Siergieja - komórki w dłoń chłopcy! Jeśli macie dobrze poinformowanych znajomych, to teraz możecie się do tego przyznać – powiedział z uśmiechem i sam też wyciągnął telefon. Lisa może coś widzieć. W końcu siedzi w mieście już od dawna. Zobaczymy. A nawet jeśli nie wie, to usłyszeć jej głos też będzie miło.

[Ant]

Skwisgaar Svenson

Film dał mu mały pomysł. Gdyby znaleźć jakiegoś maniaka samochodowego to bez problemu poznałby markę i model samochodu... Może nawet znałby potencjalnego porywacza. Problem był w tym, że nikogo takiego nie znał.
- Może znacie jakiś automaniak? Pewnie taki wiedzieć co to za samochód. To by zmniejszyć pole poszukiwania. - Doszedł do wniosku, że z całą pewnością to profesjonaliści porwali Asię. Nie widział u żadnego z nich broni. Zapewne użyli szmaty z chloroformem i nie brali nic co mogłoby ich spowolnić. Widać długo się do tego przygotowywali, bo wiedzieli dokładnie do którego mieszkania się kierować. Nie zostawili żadnych śladów po za tym nagraniem.
- Wiecie co? Mam znajomego, który ma wtyki. Piszał, że może uda mu się coś zrobić, by rajstracji właściczcieela znajść. Odezywie się za godzina. - Odezwał się po chwili.
Wtem nasunęła mu się pewna myśl. Może porywacze celowo wjechali w zasięg kamery. W końcu wszystko było dopięte na ostatni guzik. To miałoby sens. Samochód był pewnie kradziony, rejestracja nie byłaby z tego samochodu albo auto ma rzeczywiście inny kolor. Szybkie lakierowanie albo folia. Porywacze pewnie wiedzieli o kamerze, skoro znali teren. Film miał pewnie być zmyłką, by oni zyskali na czasie. Sąsiad Asi mógł z nimi współpracować. Może dlatego udostępnił film, gdyż pominięto jakiś ważny szczegół a on o tym wiedział. Teraz problem jest w tym by z nim pogadać. To jedyny problem. Tutaj potrzeba pomocy Ewy...

[Vistim]

Przepraszam z nieobecność, niestety podczas wyjazdu nie miałem całkowicie dostępu do neta, czego się nie spodziewałem.

Toki Svenson

Zastanowił się nad słowami brata. Coś wy tym było, ale z drugiej strony nie można za dużo kombinować. -Przejdź na angielski - zwrócił się w kierunku brata - tak kaleczysz polski, że lepiej się w nim za dużo nie wypowiadaj. Przetarł oczy i spojrzał w niebo.
-No cóż, panowie, trzeba się ruszyć. Stojąc tutaj, raczej nic nie zdziałamy. Proponuję zobaczyć to mieszkanie, a przynajmniej jego okolicę. Innych pomysłów niestety nie mam...
Nie był człowiekiem, który nadaje się na detektywa. Szczerze mówiąc miał już dość bezczynności i zastanawiania się "co dalej", co doskonale można było wyczytać z wyrazu jego twarzy.

[BlindKitty]

Wszyscy, którzy tylko mieli nadzieję zdobyć w ten sposób jakiejś informacje, wydobyli telefony. Toki i Jan patrzyli na pozostałych z wyczekiwaniem. Oni mogli coś wiedzieć, a co za tym idzie, wprowadzić ich na jakiś trop.

Wiadomości wysłane przez Siergieja nie przyniosły żadnych dobrych efektów, o rozmowie Igora nie da się jednak tego samego powiedzieć, bo przynajmniej dialog zdecydowanie poprawił mu humor. Jego rozmówczyni jednak też nie mogła mu pomóc w poszukiwaniach.

Z nieba zaczęły spadać pierwsze krople zimnego deszczu, zmuszając Jana do schowania laptopa z powrotem do samochodu. I niemal w tej samej chwili zadzwonił telefon Skwisgaara.
- Tak... Ok... Dobra... Zapisać... - Szwed wyciągnął karteczkę i coś szybko zanotował - Dzięki! - rozłączył się.

[Ant]

Skwisgaar Svenson

- Nie mów mi co mieć robić! - wrzasnął na brata
Zerknął na zapiski na kartce.
- Być tak... Ja mieć kontakt by sprawdzić rejestracja. Facet nazywa się Mikhaił Jamrozow. On adres Taru... Tragu... -
Zbliżył kartkę do twarzy.
- Traugutta... - wydukał z trudem.
- Numer stosiedemenaśicie przez dwa. Trzeba mu się przedstawić jako Tadakatsu Honda. Wtedy was on wpuści. Będzie chcieć za usługę trochę kasa. Nie wiem ile. Ja teraz iść. Bywajcie. -
Wręczył Tokiemu karteczkę.
- Wracam. - powiedział po szwedzku.
Potem ruszył przed siebie.

[Wilczy Głód]

Igor "Uśmiech" Kaleta

„No, na Lisie kończą się moje znajomości w tym mieście…” pomyślał, chowając telefon do kieszeni. Ale przynajmniej pogadali sobie chwilę. Mimo tego, że każde z nich pochodzi z tak bardzo różnych światów, zawsze dobrze się rozumieli. Chociaż Igor chyba nawet przez chwilę nie pomyślał o niej jako o kimś więcej niż przyjaciółce. Zamyślił się na chwilę, myśląc o tym właśnie fakcie, ale rozmyślania przerwał mu Skwisgaar. Igor musiał się trochę wysilić, żeby zrozumieć co takiego chciał przekazać im Szwed. "Ja teraz iść? Bywajcie?" Zrozumiał - całkiem możliwe, że błędnie - że on sam pójdzie sprawdzić tego całego Hondę. Przez moment nomad zastanawiał się, czy nie lepiej jakby ktoś z nim poszedł, ale doszedł do wniosku, że to w końcu solo, więc da sobie radę.

Kiedy jeden z braci Svenson ich zostawił, Igor zwrócił się do reszty.
- Nie będziemy chyba tutaj na niego czekać, co panowie? Zwłaszcza przy takiej pogodzie… – jakby co zawsze można przedzwonić do Szweda i dać mu znać gdzie są.

Spojrzał na samochód Haugwitza. Lubił spacery, ale niekoniecznie po mieście i niekoniecznie w deszczu. Chociaż ten czterokołowy środek transportu, nie wiedzieć czemu, wydawał mu się trochę niepraktyczny… "Gdzie w nim miejsce na łuk?"

[Perzyn]

Siergiej Illicz Baryczkin

Zaklął szpetnie po rosyjsku. Owszem, nie miał specjalnych nadziei, że ktokolwiek z jego znajomych będzie mógł jakoś pomóc, ale nie zmieniało to faktu, że był tym zdenerwowany. Nigdy nie przepadał za zleceniami tego typu, był prostym człowiekiem i lubił proste, jasne zadania. Zabij tego czy tamtego. Zabierz innemu to czy tamto. Nawet mógł kogoś porwać, ale miotać się po mieście i szukać igły w stogu siana to nie była jego działka.

Nagle jeden ze Szwedów zaczął mówić. Rosjanin się skrzywił, bo polski dwójki braci był prawie tak zły jak jego szwedzki, a szwedzkiego nie znał w ogóle. Zrozumiał tyle, że jakiś paranoik, kolejny zresztą, jeśli przedstawić mu się jako Honda, być może im pomoże. Pięknie, kurwa, po prostu pięknie.

- Zdaje się, że Skwisgaar sobie gdzieś polazł a nam zostawił sprawdzenie tej sprawy. Rozwiał wątpliwości nomada. Spojrzał na Jana. - Cóż, cieszę się, że postanowiłeś nam zapewnić transport. Jedźmy i załatwmy to jak najszybciej. Uśmiech na twarzy Siergieja sugerował, że Jan naprawdę chce ich podwieźć. To był jeden z tych paskudnych uśmiechów, których właściciel prezentował pełen garnitur równych i o dziwo zadbanych zębów. Co jak wiadomo jest znacznie bardziej złowróżbne niż uśmiech pełen dziur niczym szwajcarski ser. Bo oznacza, że właściciel takiego uśmiechu zajmuje się wybijaniem cudzych zębów a nie obrywaniem po własnych.

[Vistim]

Toki Svenson

-Pieprzony deszcz- mruknął do siebie, po czym głębiej naciągnął kaptur, prawie całkowicie kryjąc twarz w cieniu. Po ostatnich imprezach nie czuł się najlepiej, a deszcz był ostatnią rzeczą, której potrzebował. Z niesmakiem splunął na ziemię w kierunku jednej z tworzących się kałuż.
-Nie stójmy tu jak kołki, bo jeszcze się nami ktoś zainteresuje. Proponuję jak najszybciej udać się do tego całego Mikhaiła, czy jak mu tam i szybko załatwić sprawę. Nie wiem, jak wy, ale ja serdecznie nienawidzę dochodzeń. To co, wsiadamy i jedziemy?
Rozejrzał się po twarzach obecnych tu osób i wyciągnął z kieszeni nabitą wiśniowym tytoniem fajkę. Zapalił i zaciągnął się głęboko dymem czekając na reakcję towarzyszy.

[Zaknafein]

Jan Haugwitz

Niemal nie zwracając uwagi na towarzyszy zastanawiał się, kogo mógłby poprosić o pomoc. Znał wiele osób, które znały się na rzeczy. Znał jeszcze więcej osób, które były mu winne przysługę. Znał też kilka, które mógłby po prostu zmusić do takiego, a nie innego działania. Ale nie mógł. Po prostu nie mógł się zdemaskować. Straciłby twarz i pozycję, jeśli rozeszłoby się, że usługuje komuś za marne grosze. Gdy usłyszał o kontakcie na ulicy traugutta odetchnął z ulgą. Nie miał pojęcia, czy w przypadku bycia ostatnią osobą, która nie wykonała żadnego telefonu udałoby mu się wyłgać. Nie wyglądał na kogoś, kto mógłby nie mieć znajomych i kontaktów.
Zamaszystym gestem zaprosił ich do samochodu, po czym sam usiadł za kierownicą. Do osoby, która mogła służyć im informacją był kawałek drogi, ale innej opcji nie mieli.