Tutaj proszę zamieścić opis Waszych postaci. Jak wyglądają, czym się zajmują, ile mają lat, jak długo mieszkają w miasteczku. Mieścina jest tak mała, że nie posiada jeszcze swojej nazwy, dopiero udało się postawić drewniany mur i lepianki zmienić na drewniane domki. Jesteście rzemieślnikami, rolnikami... nie zaprawionymi w bojach wojownikami, zabójcami demonów Strażnicy tutaj też nie są potrzebni, miasteczko ma raptem dwadzieścia chałupek i dwie krzyżujące się drogi.
Rozplanujcie sobie, gdzie kto chce mieszkać i czym się zajmować. Resztę zrobię ja. Jeśli macie jakieś pytania, proszę pisać w głównej rekrutacji!
Młody (około 17lat) dobrze zbudowany mężczyzna z brązowymi włosami piwnymi, bystrymi oczami i jasną karnacją. Zazwyczaj wesoły, optymistyczny i pełen energii.Ubrany w znoszoną koszule i podniszczone skórzane spodnie oraz skórzany fartuch
Jest wynalazcą pasjonatem. Przybył do wioski dośc niedawno. Miał dwa powody aby przyby do wioski: w większych miastach konkurencja była zbyt mocna (inżynierowie w dobrze wyposażonych warsztatach) on miał jedynie głowę pełną pomysłów i podstawowe narzędzia. Drugi powód jest bardziej nobliwy, miał nadzieję że jego pomysły i zdolności pomogą w rozwoju tejże wioski.
Jest biedny jak mysz kościelna. Utrzymuje się z dokonywania drobnych napraw. Mieszka w małej chałupce. Łoatwo ją rozpoznac- stoi koło niej prowizoryczna szopa sama chałupa zaś jest cała połatana. Na wnętrze jego domu składa się jednoosobowe łóżko sterty znaleźnego rupiecia. I makiaweliczna maszyna uniezależniająca od studni (taki mix wiadra, zlewu i prysznica - wszystko działa na deszczówke)
The End.
Ostatnio zmieniony sobota, 12 maja 2007, 21:32 przez Szasza, łącznie zmieniany 2 razy.
Syn farmera. Niestety jego ojciec niedawno zmarł. Mimo że jest młody (ma 16 lat) musiał się zająć rodziną młodszą 9-cio letnią siostrą Jagną i chorowitą matką Anastazją. Ich niewielki domek leży poza niezbyt solidnymi murami miasteczka. Jego rodzina ma w posiadaniu 5 hektarów ziemi, która wydaje, co roku plony. A dzięki tym plonom i utargu ze sprzedaży przetworów miasteczku muszą przeżyć cały rok. Mimo że Mandir jest młody musi bardzo ciężko pracować. A ciężka praca odcisnął na nim piętno. Nosi stale obdarte ubrania. Skóra wiecznie spalona słońcem, na dłoniach wiecznie ma odciski od kosy. Ale ciężka praca zrobiła z niego prawdziwego twardego poważnego mężczyznę
Silny, dobrze zbudowany osiemnastoletni mężczyzną. Jest dosyć wysoki, ma ciemne, prawie czarne oczy i długie włosy sięgające do połowy pleców. Wyprowadził się od rodziców i kupił za parę ciężko zarobionych groszy chatę przy skrzyżowaniu dróg. Jako że jego ojciec był kowalem, Heimdall zna podstawy tego rzemiosła. Postanowił otworzyć swój warsztat w młodej mieścinie. Koło domu postawił małą kuźnię, w narzędzia i materiały zaopatruje się w pobliskim mieście. Ciężko mu jednak wyżyć na kowalstwie, własciwie jedynym jego zadaniem jest naprawianie sprzętu okolicznym chłopom, a wykonywana przez niego broń jest zbyt słabej jakości aby sprzedawać ją w większych miastach.
Dość młody, 25-letni mężczyzna. Wysoki, dobrze zbudowany, krótkowłosy ciemny blondyn. Z jego twarzy emanuje radość, głównie za sprawą pogodnie patrzących zielonych oczu i zawadiackiego uśmiechu. Orik jest synem rolnika, ale sam zajmuje się myślistwem. Ojciec pomógł mu pracować nad swoją siłą, a także nauczył posługiwania się łukiem i bronią palną. Jednak, jako że trudno wyżyć z samego myślistwa, Orik zajmuje się również oprawianiem zwierząt i pracuje także jako garbarz. Potrafi robić skórzane przedmioty, takie jak pancerze, torby etc. Pozwala mu to związać jakoś koniec z końcem. Orik mieszka w niewielkim domku na skraju wioski, nieopodal lasu (mam nadzieję, że ta wioska nie jest na pustyni ). Mieszka sam, jego ojciec wraz z matką i jego młodszą siostrą mieszkają dwa domy dalej, bo Orik urządził swój dom jako warsztat i garbarnię. Oprócz tego zna podstawy stolarki i kowalstwa, ale nie na tyle, by w ten sposób pracować. Orik jest kawalerem, ale ma zamiar założyć rodzinę, jeśli tylko znajdzie odpowiednią kandydatkę na żonę. Na razie pracuje w pocie czoła, by pomóc w budowie wioski i dostarczać żywności.
Orik jest typem marzyciela i idealisty, marzy, by się wyrwać z wiejskiej rzeczywistości i dokonać czegoś wielkiego. Dlatego ciężko pracuje, licząc, że dzięki temu do czegoś dojdzie.
Bronek, gdyż tak na niego wołają we wsi, jest jednym z jej najbardziej szanowanych obywateli. Jednym z tego powodów jest niewątpliwie jego zaawansowany wiek, jednakże drugi jest o wiele bardziej znaczący i sprawia, że ten człek jest tak zacny. Aby jednak dowiedzieć się o nim więcej, należy chwilę poświęcić na krótki przerywnik, który mam nadzieję wyjaśni co nieco na temat kultury wczesnowioskowej:
Jako wiadomo w wielkim świecie, ziemia nasza pełna jest szkarad wszelakich. Mam tu na myśli upióry, wąpierze i inne pomioty piekielne. Szczególne niebezpieczne pośród nich są demony, na niektórych krańcach ziemi zwane diabołami. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż wszystkie owe plagi upodobały sobie zwłaszcza zacisza chłopskich chałupek oraz wiejskie uliczki. Dlatego też w każdej wiosce niezbędny jest świecki egzorcysta-zielarz. Może nie tyle do wypędzania złych duchów, gdyż zazwyczaj to tylko babskie wymysły, co do pędzenia najlepszego w promieniu paruset kilometrów bimbru.
A warto wspomnieć jeszcze, że Bronek jest jednym z najlepszych w swoim fachu. Doświadczenie czerpał z wielu mądrych pozycji, które jak sam twierdzi znalazł swego czasu w wyrzuconym gdzieś w lesie kufrze. Wprawdzie był w stanie zrozumieć jedynie to, co pisze pod obrazkami, ale w zupełności wystarczyło. Od tej pory żadne siły nieczyste nie są w stanie przechytrzyć egzorcysty, a on sam wiedzie niefrasobliwy żywot.
Szrama to wysoki 19-nasto letni posłaniec. Brązowe oczy i włosy, szrama przebiegająca przez lewe oko, które jest pokryte bielmem jest to pozostałość w służbie miejscowego sołtysa. Zawsze cichy i może nie mówi dużo ale za to zawsze dosadnie. W tej wiosce trzyma go jedynie marna płaca i dach nad głową, który funduje mu miejscowa gmina. Ubrany jest w zieloną kurtę z wieloma kieszeniami, ciemno-błękitne spodnie i golf, który w dodatku ma na tyle wysoki kołnierz, że może zaktryć połowę twarzy, co zresztą wykorzystuje. Na głowie ma błękitną bandanę z żelazną blachą na czole i czarne wysokie buty w które ma włożone spodnie.
jak piszę ortografy to nie poprawiaj... po wkurzamyBAZYL'E
A ja czekam tylko na odpowiedź MG i też dołożę swoją:).
Jam jest Łaskawą Boginią, która daje Dar Radości sercom ludzkim; na Ziemi daję Wiedzę Wiecznego Ducha, a po śmierci daję pokój i wolność . Ani nie żądam ofiary, gdyż oto ja jestem Matką Życia, i Moja Miłość spływa na Ziemię.
Skoro sesja będzie Fantasy, osadzę ją w realiach, które chyba wszyscy najbardziej lubią i które najlepiej pasują do postaci już stworzonych. Czy pseudo średniowiecze wszystkim odpowiada? Poza tym wolałabym (i prosiłam), by pytania, uwagi i propozycje pisać w wątku głównej rekrutacji, tutaj zamieszcza się TYLKO postacie. Więc proszę o przeniesienie tej dyskusji w odpowiednie miejsce.
Marysia (Maryśka) jest młodą 19-letnią dziewczyną. Dość wysoka (ok 175 cm) z rudymi, długimi (ok. 60cm długości - do połowy pleców) zaplecionymi w warkocz włosami i szarymi oczami. Twarz ma pokrytą piegami. Jest niezwykle ładna (chyba, że ktoś nie lubi piegów).
Ma średnią budowę ciała (nie jest ani szczupła, ani gruba). Ma średniej wielkości biust i całkiem spory tyłek.
Zazwyczaj nosi proste chłopskie ubranie: białą koszulę, szare spodnie i skórzane sandałki (albo pół-buty z futerkiem).
Marysia jest córką rolnika i uzdrowicielki. Od około miesiąca nie mieszka już z nimi. Przeniosła się, do chaty po starszym o 8 lat bracie, który jakiś czas temu przeniósł się do dużego miasta. Chata stoi raczej na uboczu wsi - niedaleko domu jej rodziców. Niedaleko stoją też niezwykle duża obora i całkiem spory kurnik. Jest też niemały ogródek, gdzie rosną warzywa i niektóre zioła (więcej jest w donicach w domu jej rodziców).
Marysia jest wesołą i niezwykle pracowitą dziewczyną.
Nauczyła się od matki zielarstwa - jest to jedno z jej licznych zainteresowań.
Na co dzień zajmuje się opieką nad zwierzętami. Karmi i opiekuje się zwierzętami gospodarstwa.
A mają ich sporo:
kogut, 24 kury, 18 kurczaczków, 8 gęsi, 4 duże świnki, 4 krówki, 2 kozy, osiołek, koń.
A ziarna, przed myszami, broni szara kotka.
Edit:
Niedawno dogadała się z Ninerl (młodą pół-elfką, która założyła gospodę) i została jej dostawcą. Co rano przynosi jej kilka (lub kilkanaście w razie potrzeby) jaj (kurzych i gęsich), czasami trochę mleka, oraz co kilka miesięcy (w miarę potrzeby) jakąś kurę. No i oczywiście przyprawy - jako że zna się na zielarstwie.
Ostatnio zmieniony czwartek, 17 maja 2007, 16:04 przez Mekow, łącznie zmieniany 2 razy.
Ostatnio bardzo mało sesji się tu gra... ciekawe dlaczego?
Odnosi się wrażenie, że to forum wymiera
Ostatnio edytowano piątek, 30 luty 2012, 14:76 przez Mekow, łącznie edytowano 28 razy
Ninerl
Młoda pół-elfka, o jasnej cerze, szaroniebieskich oczach i ciemnych blond włosach, lekko kręconych (sięgają jej do połowy pleców). Lat:23, wzrostu średniego. Ubiera się zazwyczaj w kolory : czarny, ciemną czerwień, błękit i typowe kolory tzw. stylu military. Zazwyczaj chodzi w wysokich, skórzanych czarnych butach, dodatkowo zapinanych na klamry i z niedłączną czarno-czerwoną torbą. W wiosce osiedliła się dopiero niedawno, biorąc pod uwagę jej położenie.
Zdecydowała, że zamieszka na jakiś czas, na prawie zupełnym odludziu-- nowopowstająca wioska nie jest w końcu duża. Musi odpocząć, a ponieważ przydałoby się coś robić, to założyła jedyną w okolicy karczmę. Dodatkowo, przy karczmie jest stajnia na kilka koni- te, które w niej przebywają, to własność dziewczyny.
Zamierza rozwinąć interes, ale nawet jeśli się jej nie powiedzie, to z pewnością będzie wspaniałe doświadczenie. Dodatkowo wreszcie poświęci choć trochę czasu swojej pasji- malowaniu i itp. Czy ktoś chce prowadzić karczmę razem ze mną? Jeśli tak, to wszelkie informacje, proszę na PW. Niedługo zrobię jej plan. Zamierzam się dogadać z Twoją postacią, drogi Epyonie:D ... pewnie się domyślasz w jakim celu...
Jam jest Łaskawą Boginią, która daje Dar Radości sercom ludzkim; na Ziemi daję Wiedzę Wiecznego Ducha, a po śmierci daję pokój i wolność . Ani nie żądam ofiary, gdyż oto ja jestem Matką Życia, i Moja Miłość spływa na Ziemię.
W żadnej wiosce nie może zabraknąć bajarza. Bajarza, który swoją elokwencją i wyobraźnią zbiera wkoło siebie małe dzieci, a gdy te już pójdą dorosłych, przez których opowiadanie historii kończy się rankiem porannym kacem. Zarobki bajarza są niezbyt wysokie, od czasu do czasu napisze książkę, którą co bystrzejsi (oj, a niestety tych jest tak mało...) w wiosce kupią, lub spróbuje sprzedać ją w sąsiednim miasteczku. Przywozi także z miasteczka przeróżne wymysły, które mogą pomóc mieszkańcom w życiu codziennym. Więc pokrótce, Borys pełni rolę bajarza i kupca. Kiedyś Borys marzył o tym, aby wyrwać się z tej nieco nużącej codzienności i wyjechać w świat. Po drugim dniu zrezygnował i wrócił do domu. To nie miało sensu. A raczej to on nie miał funduszy. Dlatego na najdalsze wycieczki wybiera się do pobliskiego miasteczka. Z reguły można go spotkać w brązowym, lnianym habicie podobnym trochę do płaszcza, z kijem w ręce.
Zawsze potrzebny jest ktoś, kto podejmie się zadania wymagającego szybkich ciosów sztyletem, cichego strzału z kuszy bądź użycia trucizny. Zazwyczaj zapotrzebowanie na takie usługi jest największe w pałacach, gdzie czasami trzeba usunąć pierworodnego syna, dziedzica całego majątku. Czasami natomiast komuś przeszkadza najmłodszy syn, który potrafi jedynie gzić się ze służkami, jeść za trzech i pić za ośmiu. Ale usługi tych osobników przydają się nie tylko szlachcie - potrzeba wyeliminowania nieuczciwego wspólnika w interesach, kochanka żony, szantażysty, posiadającego kompromitujące informacje pojawia się też wśród klasy średniej. Tym wszystkim zajmują się odpowiedni ludzie. Skrytobójcy. Działający w cieniu bezwzględni mordercy, nie zostawiający swojej ofierze żadnych szans obrony, czy może profesjonaliści, perfekcyjnie wykonujący swój zawód? Zdania są podzielone, a sami skrytobójcy nie kwapią się do rozwiewania wątpliwości. Zabójców można podzielić na specyficzne grupy, czy też kasty. Pierwszą są osobnicy tani i mało skuteczni. Drugą, znacznie liczniejszą, drodzy i mało skuteczni. Trzecią stanowią uczniowie doświadczonych zabójców i amatorzy, którzy często pracują za darmo, a skutków ich działań nie sposób przewidzieć. I w koncu są ci, o których opowiada się historie przy kominku, układa się pieśni i ogląda za siebie na sam dźwięk ich imienia. Mistrzowie w swoim fachu. Mistrzowie Cieni.
Isengrim należy do drugiej, najliczniejszej grupy - za swoje usługi (wątpliwej jakości, gdyż jest świeżo po ukończeniu terminu u innego zabójcy) żąda wysokiej sumy... Dzięki elfiej zręczności i zdolności widzenia w ciemnościach (i w zasadzie tylko dzięki temu, bo o umiejętnościach czy doświadczeniu ciężko mówić) wykonuje swoje zadania w miarę dobrze (wydaje się też, że w jakiś sposób zaskarbił sobie przychylność Ranalda, gdyż z większości trudnych sytuacji udaje mu się wyjść cało dzięki niesamowitemu szczęściu). Ubiera się tak, jak przystało na zabójcę - czarny płaszcz z kapturem, czarna skórzana kurtka, czarne spodnie i skórzane buty z cholewkami, w których łatwo ukryć sztylet. Nosi również skórzane rękawiczki bez palców, z żelaznymi ćwiekami na knykciach. Przy pasie, oprócz dwóch długich sztyletów, ma miniaturową kuszę (ta broń zawsze wywołuje śmiech wśród przeciwników, dopóki ktoś nie zostanie trafiony, gdyż Isengrim lubi korzystać z rozpryskowych grotów i tym podobnych wrednych sztuczek), kołczan z bełtami i małą, ale dobrze wypchaną sakiewkę. Nie używa mieczy, ponieważ jest gorliwym wyznawcą Pana Złodziei (na szyi nosi jego znak, podwójny X na łańcuszku, zrobiony ze złota) i zawsze stara się podążać ścieżką jego przykazań.
"Beg for mercy! Not that it will help you..."
Hoist the banner high!! For Commoragh!
Strażnicy tutaj też nie są potrzebni, miasteczko ma raptem dwadzieścia chałupek i dwie krzyżujące się drogi.
