Tawerna RPG

Samotność, ten żywot mi sądzony
Miłości nie ludzko spragniony
Serce...ba! Ja cały, w bólu pogrążony
Przez większość bezlitośne ganiony

Może mnicha powinności
Winiem bym bronić?
Albo jako sędzia - sprawiedliwość boska
Niesprawiedliwości swiata gonić?

A moje jako najemnik - żołnierz
Po polach bitew sie tułajacy?
A może lekarz - zakrwawiony kołnierz
Żołnierza życia broniący?

Z marzeń pastuch się wyłonił
W starym kościele owce swoje schornił
Oparł głowę o nieprzeczytaną ksiegę
A ból i strach uciekł w prezbiteryjną, pustą...wnęke...

niemam czasu sie rozpisywać wiec powiem krótko
Podobalo mi sie gdyż dopatrzyłem sie przekazu najbardziej podoba mi sie pierwsza Strofa druga już mniej pozniej jest coraz gorzej. Nie mniej jednak pierwsze moje wrażenie odniosłem jako pozytywne. Może dlatego że niezwracałem uwagi na Formę, jezyk, rymy etc ale myślę że Wilczyca mnie tu wyręczy . Ciesze się że wkoncu oczyms konkretnym i ważnym ktos powiedział mhmm ale juz widze że jest sie czego tam czepić od strony technicznej.

hmmm... ogolnie srednio, mimo to duzo lepiej niz poprzednie Twoje wiersze. Jest tu jakas problematyka - wiersz o czyms mowi. Do tego trzeba dodac, calkiem przyzwoita ostatnio strofe. Szkolne 3+

I nie pisz, ze to Twoj ostatni wiersz na forum... publikuj od tego jest to miejsce, a to, ze niektorzy (nie bede pokazywal palcem ) krytykuja nie wybierajac w slowach, to juz inna kwestia... nawet jesli sie nalezy.

Zatem wyręczam Cię Elgu.

Ogólnie wiersz lepszy od poprzednich. A dokładniej:

Zacznijmy od wad...:

Rytmika całkiem pobugiona. O ile w białych wierszach nie gra ona praktycznie żadnej roli, to tam, gdzie są rymy, jest ona niezbędna. Odnośnie rymów, zawsze powtarzałam, że najtrudniejsze są parzyste. Wymagają one specjalnej, niezwykle dokładnej, rytmiki oraz wyszukanych środków (rymowanie czasowników nie wygląda najzgrabniej, uchodzi za tzw. "częstochowę").
No i jeszcze sporadyczne literówki, do wybaczenia (jednak można było je wyłapać wordem).

...by móc mówić o zaletach:

Przede wszystkim środki stylistyczne. Wiersz wreszcie zahacza o tą "teoretyczną" stronę poezji. Pojawiają się porównania, forma się komplikuje - o to chodzi.
W przeciwieństwie do Elga, mi najbardziej podoba się ostatnia strofa, uściślając dwa pierwsze jej wersy:
"Z marzeń pastuch się wyłonił
W starym kościele owce swoje schornił"
Mimo mocno zachwianej rytmiki, niosą nawet ładny obraz.
Zaintrygował mnie również "zakrwawiony kołnierz". Jeśli to przenośnia, to przyjemna. Jeżeli nie, no cóż, widać mam małe braki słownikowe.
Myśl, którą przedstawiasz, miło się składało (stała się dla mnie mniej więcej wyraźna po trzecim, czwartym czytaniu). Cieszy mnie to, że nie jest tak ciemna jak wiersz by na to wskazywał językiem (miły kontrast, ale mogę się mylić).

Nic nie obiecuj, a nawet jeśli to ostatczne postanowienie - mam nadzieję, że będziesz nam towarzyszył w dyskusjach.

Dziekuję Wilczyco za wyreczenie mnie
No właśnie Nie rezygnuj i publikuj dalej, szkoda by było byś zaprzestał
nie skazuj nas na chłam ktorym raczą nas inni

Szczerze mówiac...ten temat postu był hehe...próbą. Ciekaw byłem co na to powiecie... Szczerze mówiąc, lubie pisać. W szkole ganią mnie za to, ale ja sie od tego nie odwróce! O nie... To jedyna rzecz która mam na pewno! Zawsz mogę pójść na spacer do lasku, który jest bardzo blisko

Pozwolicie, że opowiem wam historie, jaką dane mi było przeżyć w lesie. Szedłem sobie wdychając przyjemnie orzeźwiajace powietrze, słuchajac śpiewu ptaków i nagle usłyszałem skrzypce. "Urojenia człowieku!" - pomyślałem, a że była to pojedyńcza nutka, lekkie przesuniecie smyczkiem po strunach, pomyślałem, że za bardzo się wczułem. Lecz idąc dalej, usłyszałem ponownie ten odgłos, nie była to juz pojedyńcza, samotna można powiedzieć nutka, lecz już bardziej rozwinieta melodia. Szukam żródła tego odgłosu, i zlokalizowałem, że gdzieś na prawo. (wąwóz przypomina doline u-kształtną, jakby gościniec środkiem, a po bokach góry, przez co echo, może mylić") Wszedłem na górę i szybkim krokiem, wszedłem na pole, a w sumie sad które często odwiedzałem, nie tylko ze wzgledu na to że należał do mojej rodziny, lecz dlatego, że widać było z niego wschód, zachód słońca. Przechodząc koło czereśni skubnąłem sobie kilka i podążyłem na skos. Skubiąc z każdego drzewko co nieco, doszedłem do krańca sadu i wszedłem na pole, które odkąd pamietam nie było orane, czy nawet koszone. Patrze a tam jakiś facet, w lesie, (który właśnie się zaczynał nieopodal) stoi i gra sobie jakby nigdy nic na skrzypcach. Podchodze niby, że przypadkiem. A tam na kocu w pozycji półleżącej, znajduje sie kobieta, wpatrzona w tego "barda" jak w obraz. Szczerze mowiąc nie mogłem oderwac od nich wzroku To jedna z tych pozytywnych chwil, kiedy czuje sie smak powietrza...

Dobrze ze to była prowokacja i nadal bedziesz publikował.
a twoja historia mnie ujęła i przypomniała o mojej ktora tez mnei kiedys w lesie spotkala ale nierobmy oftopicu.

Ze mnie tam żadna znawczyni, ale mi się wiersz spodobał. Jest trochę "kanciasty" w formie i kuleje z lekka na rytmie, ale treść jest niezła. "Żołnierz życia broniący" - podoba mi się.
Tak przy okazji - początek epidemii eksperymentów?
Czy Wilczyca i Eglarest to wytrzymają? Oby, bo czymże bez Nich była by Polana?

Ariadna....wreszcie jakiś dobry post! Dziękuje za uznane! Wreszcie! Wiedziałem, że kiedyś to nadejdzie...ech... wiedziałem!

Dziekuje Ouzaru Fajnie słyszeć dobre słowa na temat swojego "wytworu". Dzieki za wskazówki. Nie wiem kiedy napisze cos do LP...

Sorry, zapomniałem, że nie nie jestem zalogowany

Przypomina głównego bohatera książki "Alchemik", ogółem może być... szkoda tylko że postać nie walczy z przeznaczenie. Z przeznaczeniem można wygrać, nie wolno tylko się poddawać.