Tawerna RPG

Anioł

Mojego świata zniszczenia aniele,
twoje serce jak odłamek lodu.
Nurzasz skrzydła w miłości popiele,
wśród ruin uczuć tyś mistrzynią chodu,
Swoim pięknem, dobroci ułudą
prowadzisz na skraj urwiska,
szaleńców co za tobą idą.

Stójcie! Szaleni ludziska,
to anioł zniszczenia,
który na swych czarnych skrzydłach.
nie zawiedzie was do zbawienia.

Lecz nie słyszą mego wołania,
pod jej uroku są mroczną mocą.
To czas mego samotnego wojowania,
by złamać jej urok, z boską pomocą.

To moja pierwsza tego typu praca. Proszę o podpowiedzi i sugestie.

Oto sugestie:
1- jeżeli chcesz pisać poezje, to musisz czytać. Dużo i współcześnie. PO prostu zobacz jak to się robi
2- jeżeli masz ochotę tworzyc teksty o stylistyce jak powyżej (co jest fajne, ale to niestety nie poezja) to radzę rytmizować utwory. Poczytać o średniówce, rymach żeńskich i męskich. Dużo inspiracji znajdziesz w Balladach i romansach Adama Mickiewicza - te mniej popularne są naprawde świetne - wszak fantastyka bazuje na romantyzmie. Jeżeli wolisz bardziej mroczny klimat to radzę poszukać liryków Lighottiego.


Powodzenia w dalszych próbach.

Dziekuje za rady, gdy tylko znajdę czas postaram się je zastosowac do tej pracy. A co do stylistyki, to tak odpowiada mi ona bardziej od poezji, a już szczególnie współczesnej.

Co kto woli Ja tam bym nie demonizował - dzisiaj się pisze inaczej, co nie znaczy, że gorzej. Po prostu zmieniły się standardy. Będę z zainteresowaniem oglądał rozwój, bo w sumie polana powstała po to by ukazywać tego typu teksty. A zabawa językiem (bez podtekstów ;D) zawsze cieszy.

Oj, Dehnel przecie ma gdzieś głęboko współczesną poezję i daje radę. Taka z nim jednak jest sprawa, że zna współczesność lepiej niż współczesność zna siebie. Ot, różnica między profesjonalistą a laikiem. Może mam urojenia, ale w tymże utworze widzę epigonizm i brak doświadczenia. Faktyczny brak stylu, nie archaizację. Najlepsze na to lekarstwo - pozbyć się ignorancji, którą z kolei najłatwiej wyplenić nauką. Życzę powodzenia.

Dehnel ma gdzieś? O, nie, nie, nie. Leksyka Dehnela, jego składnia, są zdecydowanie współczesne.

Btw: rozbiło mnie, że kolega autor znacznie bardziej lubi stylistykę od poezji.

Ależ Dehnel oddziałuje przez pryzmat tego, co było. Z mojego nieanalitycznego odczucia na zasadzie czary-mary wynika, że jego teksty wiedzą zbyt wiele, by mogły się same od siebie uwolnić. Hmm... to raczej pokrętna metafora... Dobra, już się nie odzywam, wracam do śniadania, aż będę w stanie wysłowić uzasadnienie dla mojej teorii.

Dehnel jest nieco poza, co nie znaczy, ze nie jest współczesny - odwołania do tradycji i zwarta forma (zwarta forma... co to kur*a jest?) nie znaczą, że się odcina od tego, co aktualne. Zresztą, jak zauważyłaś, buduje na tym, więc w pełni autonomiczny nie jest, nie będzie. I nie był. Amen.