Tawerna RPG

Nie jestem pewna tego wiersza, a nawet więcej, nie ufam mu. Czasem czuję się taka emo... Cóż jednak myślicie?
____________________________________________________________________


Nie każde życie da się uratować
czasem zdaje się znacznie bardziej kruche
niż kruche wafle i nawet Coelho
nie jest w stanie nadać mu sensu

proch okruszków przyciąga myszy
przyciągają kota przyciąga pchły
i od pcheł się znajdą sprytniejsi
niech więc tak będzie jeśli tak ma być

nie każde życie da się uratować
jeśli się samo wybronić nie pragnie
kiedy upadnie kiedy znów wstanie
aż się nie podda aż stężeje w śmierć

Co to jest Coelho?

Dobrze, że nie ufasz bo swoim dzieciom ufac nie można. Na starość wyrzucą Cię z domu i jeszcze do tego wyśmieją :p No ale serio - dobrze, że nie ufasz, bo wiersz właśnie taki jest: pozornie pociągający, jednak coś w nim jest takiego, że do domu dziada nie zaprosisz. Ok ok, już jadę konkretnie.

Matko, pierwszy wers sprawił, że wyłączyłem, ale potem zreflektowałem się, że to Dorre pisał tylko AWZ więc powróciłem. I dobrze, bo to:

czasem zdaje się znacznie bardziej kruche
niż kruche wafle i nawet Coelho
nie jest w stanie nadać mu sensu

naprawdę mi się spodobało. Połączenie patosu z elementami powszednimi aż do bólu daje cudowne uczucie groteski w tym fragmencie. Do tego ten Coelho... nie wiem czy to zamierzone, ale ja tu dostrzegam paskudną i przyjemną ironię. Sam nie trawię pseudofilozofii owego i sarkastyczne "nawet on nie nada sensu" bardzo mi sie spodobało.

Druga strofa cholernie nierówna. Pierwsze dwa wersy w porządku, ładnie i poprawnie zbudowane, nie są przegadane. Dwa kolejne już mniej. Psetycydy kojarzą mi się z brudem kaskaderó literatury, a tutaj on nie pasuje. "niech więc tak będzie jeśli tak ma być - do przeróbki.

Podobnie trzecia strofa. Dwa pierwsze wersy takie se, dwa ostatnie uroczo nastrojowe (dlatego właśnie te pestycydy średnio mi pasowały do całości).

Tekst nierówny acz interesujący. Tym bardziej cieszy, że znowu inny od poprzednich. A najbardziej cieszy, że niczego o autorce nie wiem i musze z wierszy wnioskowac - a tu robi mi się cudowna mozaika. Czekam z niecierpliwością, co dalej.

Dzięki za komentarz. Drugą część skończyłam. W trzeciej jeszcze coś zgrzyta, zastanowię się nad tym.
Odnośnie Coelho: "życie jest kruche jak kruche wafelki" to cytat z którejś z książek. Śmialiśmy się z tego przez pół roku, tworząc wariacje na temat, np. "wafelki są kruche jak tylko wafelki, chyba że namokną", "życie jest kruche jak pokruszona kostka lodu" itp. Nie polecam jego książek, są pełne banałów, w dodatku każda wydaje się taka sama.

Wiem. Coelho czytywałem niestety i tego typu filozofia przez małe f budzi niesmak. A, że ludzie uwielbiają uchodzic za mądrzejszych niż są to się tym szprycują.

Co do poprawek - Duga strofa zgrała w końcu. Trzecie trzyma poziom. Radzę zastanowić się i za miesiąc nanieść zmiany, ale tym razem już kosmetyczne. Tak, żeby to bybrzmiało.

Bo zawsze można lepiej, prawda Asiu? Gratuluję refleksyjnego podejścia do utworu nawet po jego napisaniu i umiejętnego podchodzenia do ewentualnych wskazówek.

Pozdrawiam i polecam się na przyszłość:
KACPER ALUCARD A.

Grochola jest jak polski Coelho dla ubogich. Sam Coelho jest przereklamowany, ale sympatycznie pisze. Pociesznie.

No to skończyłam ten wierszyk.