Tawerna RPG

Wiersz jest zapisem chwilowej myśli. Mi osobiście się nie podoba - nie jest to gadanie pyszałkowatego wierszoklety, po prostu żałuję, że nie uchwyciłęm tego lepiej.
Radzę potraktować wiersz jako ironię - przepraszam za narzucenie interpretacji.

***

Ludzka samotność

Powinno być miejsce na ziemi,
Gdzie każdy, zdławiony tęsknotą,
Bez bliskich czy krewnych na świecie
Odjeżdżałby w stronę słońca.

Ostatnim uśmiechem wędrowca
Słowami "och, muszę, ja muszę"
Oddzielałby siebie i innych
Za granicą blasku.

Mój Boże, Ty znasz me marzenia!
Odjechać w świetlistych mgieł dale!

Lecz, Boże mój, uczyń to szybko,
Bo droga jest tak kamienista,
A blask także bije po oczach,
W ogóle, zły sweter ubrałem...

*

Powinno być miejsce na ziemi,
Na jedną minutę odejścia
W słoneczną minutę wspomnienia.

Jesteśmy wszak ludźmi, nieprawdaż?
O, jakimż nietaktem by było
Przedłużać ten smutek w minuty
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . dwie!

*

Jesteśmy wszak ludźmi i chcemy
Samotnie przekroczyć granicę.

A człowiek tak jakoś najlepiej
Ze swą samotnością się czuje,
Gdy innych samotnych mu brak.

14:23

Mnie się podoba... taki myk na 6.

Bardzo w stylu Caramelo... xD

No Carchmage, bardzo dobra robota. Wiem o czym mówiłes, bo mnie zawsze dopada uczucie niespełnienia, bo nigdy nie potrafie idealnie ując tego co głowa dyktowała

W każdym razie ciekawe, nietuzinkowe, poprawne...