Tawerna RPG

Ubrali mnie, w sukienkę a'la pierwsza klasa,
Ubrali mnie, w niemoje marzenia, ambicje,
ubrali mnie, w swój świar, aspiracje


Przepraszam, nie potrafię być grzeczną dziewczynką,
Przepraszam, nie zmyje czerni z oczu,
Przeraszam, nie potrafię żyć bez czerwonej szminki

Nie pamiętam już, swojego dzieciństwa,
Beztroski, malowanej lalkami Barbie

Nie pamiętem,
Spokoju regenerowanego, czyjąś ciepłą dłonią

Nie pamiętam,
Zostałam zniszczona przez Dzisiaj

Nie wiem jak to nazwać, ale wiersz emanuje jakąś taką prawdziwością, smutkiem i żalem. Budzi we mnie niejasno określone uczucie. Takie wrażenie, ze coś się kończy, ulatuje... 6

Dokładnie Jelcyn. Wiersz istotnie smutny.
Auroro- Chyba w pierwszym utworze ujawniasz swoja prawdziwa osobowosć. Nie wiem, czy to co o tobie wiem to prawdziwa ty, ale naprawdę, tutaj po raz pierwszy widzę, że to pisałaś TY, AURORA, delikatna, nieco zbuntowana, niepokorna...

Gratuluję

Zdaje się, że mam podobne wrażenie. Tak po prostu wypowiedziane słowa, od siebie. Podoba mi się.

Nie bawiłem isę nigdy lalkami Barbie bo szczerze ich nienawidzę ale przemoge się i wystawię 5.

po raz kolejny mieszane uczucia chyba potrzebuje jeszcze wiecej czasu do tego tekstu ale niewydaje mi sie on najlepszy hmmm

Banał....

Anafory, o ile w ogóle potrzebne (według mnie nie), nie spełniają swojej funkcji.

„Przepraszam”, kolejny raz w twoim tekście widzę słowo „przepraszam”…

Literówki.

Do mnie nie trafia.

Zaczynam powoli odnosić wrażenie, że lecisz na ilość…