Tawerna RPG

Ten wiersz był pisany na gorąco, a wiec proszę o wyrozumiałość Zapraszam do lektury...



Czubki drzew muskają stopy moje
Oddycham powietrzem, nie dla ludzi przeznaczonym
Patrząc na wschód z góry, smutki koje
Tak żyje i płacze w tym świecie urojonym

Mrok zapada szybko, niczym jedwab miły
Piękne gwiazd archipelagi, drogę oświetlają
Z całych sił, bez ustanku dla ksieżyca lśniły
A o poranku razem z panem znikają

Idę tędy sam, przez życia wąwozy
Tylko od czasu do czasu słońce przejrzy
Przez obwite korony brzozy
W bezdechu w serce wejrzy

Ptaki popuszczaja wyobraźni wodze
Usmiech na mej twarzy nadal trwa
Chociaż bez butów, po kamienistej drodze
Z wzrokiem utkwionym w nieboskłonie nadal gnam!

Ładnie opisujesz, szukasz matafor.
Utworek pod wzgledem tresci bardzo przyjemny, wrecz pachnie przyroda i wyczuwa sie w nim jakas blizej nieokreslona lekkosc.

Jesli chodzi o minusy... bardzo, bardzo ciezko rytmicznie przez niego przebrnac. Do tego rymy gratyczne (oczywiscie nieraz nie da sie ich uniknac jednak 3 na 6 to troche za duzo).

Czuje ze lepiej sprawdzilbys sie w prozie.
Nie jest zle, ale moze byc DUZO lepiej.

A' propos tego "w bezdechu" chodziło mi o określenie bezdechu jako rzeczy:D Nie umiem wytłumaczyć dosłownie, bo nie jest to dla mnie mozliwie. Chyba za chudy w uszach jestem

No, idzie Ci coraz lepiej.

Rytmika wprawdzie ciągle poniżej poziomu (powtórze po raz kolejny: albo rezygnujemy z rymów albo szlifujemy rytm), ale widać poprawę. Dobre rezultaty daje przeczytanie wiersza na głos. Słychać wtedy wszystkie niedociągnięcia.
Gubisz się także przy interpunkcji, wstawiasz przecinki nie tam, gdzie trzeba. Zapominasz też czasem o polskich znakach (ctrl-v i w Worda, niewiele wysiłku a jaki efekt).
Wciąż używasz wielu wytartych fraz; wiele z nich jest mocno naciąganych, widać, że są to zwyczajne zapchajdziury.
"Tak żyje i płacze w tym świecie urojonym"
Ale są i takie, ktore mi się zdecydowanie podobają.
"Czubki drzew muskają stopy moje"
"gwiazd archipelagi"
"Chociaż bez butów, po kamienistej drodze"
Nie ma wprawdzie w nich nic nadzwyczajnego, jednak jest w nich coś, co kazało mi się na chwilę przy nich zatrzymać.
W sumie to coraz mniej mam Ci "za złe"; głównie mocno skrzywdzoną rytmikę (uwielbiam rytmiczne wiersze, więc będę się czepiać). No i niekonsekwencję. Ale przy braku pulsu zawsze będą wychodzić półbiałe hybrydy.

I to jest optymistyczne podejście, nieważne są buty czy smutki ważny jest uśmiech na twarzy. Bo każdy idzie na śmierć, ale nie każdy idzie na śmierć z uśmiechem A uśmiech to jasne myśli, a jasne myśli to próba zmiany świata na lepsze. I tak dalej i tak dalej. Wiersz daje możliwość przemyślenia czegoś. Bardzo fajny >> 5.

isc na smeirc z usmiechem ? brzmi jak zeznanie debila bo tylkod ebile sie cieszą w dzisiejszych czasach jeszcze idąc na smierc ? yyyyyy

podazajac na pewna smierc ... a kazda smierc jest przeciez pewna...