"dziewięć trumien"

[Caramelo]

Wpaść w pułapkę
Pustej czarnej skrzyni
Zwisającej z lampy
W śmierć
Nie dostrzeżesz nic
Wyobraźnia może tylko podsyłać
Obrazy tysiąca murzyńskich rączek
Skazanych na to samo
Co zwykle
Ciemność

Kocham umieranie
Jestem w nim chyba dobra
Najlepsza
Można powiedzieć że mam talent
Powołanie

To dopiero piąty raz
A ja mam przecież dziewięć żyć
Co za idiotyzm
Obracać w kłamstwo
Kolejny rok

Boże
Jestem Twoim dziełem
Księżycem z białego złota
A nie tęsknisz za mną
Nie chcesz mnie

I tak nie wierzę w duchy
Mgliste obrazy bez źrenic
Nie uwierzyłam w nie nawet wtedy
Kiedy je widziałam

Za pierwszym razem
Chciały wydrapać mi oczy
Ale ja widzę
Udało się im tylko roztrzaskać mi głowę o mur mej piwnicy
Została tylko blizna

Teraz już chyba mnie polubiły
Często naśmiewamy się razem
Z tej którą błagam
By mnie dotknęła
Ze śmierci.
Straciłam do niej szacunek.