Tawerna RPG numer 95

Dary - Boskie tchnienie

Dary to pochodzące od duchów mistyczne zdolności, jakimi potrafią posługiwać się zmiennokształtni. Tyle z definicji podręcznikowej. Odpowiednik wampirzych Dyscyplin, namiastka magii w Świecie Mroku. Warto jednak pójść dalej tym tropem i zastanowić się, w jaki sposób garou korzystają z tych mocy i jak mogą je kształtować.

Weźmy pierwszą z brzegu sytuację na sesji, kiedy to gracz mówi: Nocny Szpon używa Huku Grzmotu. Postać klaszcze raz dłońmi i wokół rozbrzmiewa złowrogi, ogłuszający hałas. Poprawne? Z punktu widzenia mechaniki - tak, ze sposobu odgrywania - również. I wszystko gra.

Spójrzmy jednak na zjawisko wykorzystania Daru od strony kuchni. Ich moc, zgodnie z założeniami systemu, pochodzi bezpośrednio od duchów, astralnych bytów zamieszkujących Umbrę, a nie, jak u Harry'ego Pottera, z powietrza. Nie recytuje on pod nosem tajemniczej formułki w stylu abrakadabra, czary-mary czy innego hokus-pokus. W chwili użycia Daru pomiędzy wilkołakiem, a duchem odpowiedzialnym za moc, powstaje rodzaj więzi mistycznej, przekaz myślowy czy impuls międzywymiarowy przebijający Barierę. Jakkolwiek by tego nie nazwać, w momencie wykorzystania Daru wilkołak formułuje prośbę do ducha, w zamian otrzymując cząstkę jego Mocy. Garou następnie, bazując na zdobytej wiedzy i doświadczeniu, formuje tę energię, wywołując efekt wyjściowy.

Tyle o świecie materialnym. Nieco inaczej rzecz ma się w Umbrze. Jako że w tym miejscu byty astralne są wszechobecne, a bezpośredni kontakt z duchami nie jest ograniczony Barierą, Dary zwiększają swoją moc. Z punktu widzenia mechaniki może to być na przykład dodatkowa kostka obrażeń dla Stalowych Pazurów, czy wzmocnienie efektu Niezwykłej Szybkości.

Wizualizacja działania Daru, jak i sposób przepływu Mocy z ducha na wilkołaka również wygląda tu nieco inaczej, rzekłbym: efektowniej. Przy wspomnianych przed chwilą Stalowych Pazurach za postacią zmaterializuje się widmowy kształt dzikiego zwierzęcia (np. niedźwiedzia, rosomaka), które pokieruje szponami wilkołaka. Natomiast podczas użycia Stworzenia Żywiołu postać w rzeczywistości przywoła odpowiedniego żywiołaka, który odda jej się pod rozkazy. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wzmocnić działanie każdego Daru, prosząc go o większą Moc, oddając coś w zamian lub narzucając mu swoje warunki za pomocą Rozkazywania Duchom.

Możliwości jest całe mnóstwo. Nie wstydźmy się eksperymentować - Umbra jest miejscem niepojętym i nieprzewidywalnym, więc mądry i sprytny wilkołak wynajdzie dla siebie tam sporo ciekawych sposobności.

Powyższe zasady są jedynie propozycją. Mogą jednak w sposób niebanalny ubarwić rozgrywkę, dając Graczom i Narratorowi dodatkową okazję, by wykazać się fantazją i erudycją przy opisie działania Daru. Po drugie warto zaznaczyć duchowe pochodzenie wilkołaczych mocy, gdyż system ten w znacznej mierze opiera się na indiańskich wierzeniach szamańskich, w których kontakt z bytami astralnymi odgrywał rolę przewodnią.

Autor: Deadmoon

Spis Treści

Pewne prawa zastrzeżone. Tekst na licencji Creative Commons.