Dziedzictwo

Kości pochowane, wiatr targa wlosy,
Tych który ronią łzy na kopcach poległych
Wkrótce zakwitną kwiaty, zroszone deszczem łez
Zanucą wraz z klęczącymi matkami
pieśń o raju wojowników, o tęsknocie
które niźli sztylet przeszywa dusze samotnych,
Rani głębiej niż najdłuższe ostrze,
Trafia celniej niby najtrafniejsze oszczerstwo
Upamiętnić, opowiadać, przetrwać
by historia przeżyła, rozgrzewała krew przyszłych pokoleń
gdy wtuleni w ciepłą pieżynę,
wysłuchają opowieści o dzielnych przodkach...


Autor: Olorolasse

 

 

 

 

(c) Tawerna RPG 2000-2004, GFX by Kazzek, HTML by Darky