<%-- --%>
   
 


Autorzy wersji demo:
Michał Mochocki i Artur Machlowski

Grafika i kod:
Andrzej Rusztowicz

Napisz do nas
Zamów "Dzikie Pola"
Odwiedź naszą stronę
Typy Niewieście

Polskie szlachcianki w XVI-XVII wieku generalnie podzielić można na dwa typy. Najpowszechniejsze były, rzecz jasna, przyzwoite panny posłuszne ojcom oraz posłuszne mężom stateczne małżonki, wiodące raczej nudne życie w zaciszu domowym. Niezbyt nadają się one na towarzyszki Swawolnej Kompanii. Drugi typ to panny i damy dworskie, żyjące wśród gwaru, polityki, flirtów i intryg na dworach wielkich magnatów oraz na dworze królewskim. Ale takiej panny również nie uświadczylibyście w przydrożnej karczmie w kompanii ubogich szlachetków.

Dlatego jako role dla Panien Graczek proponujemy niewiasty nietypowe, twardsze, bardziej męskie. U jednych zyskiwały one podziw i szacunek, w drugich wzbudzały zgorszenie nieprzystojnymi obyczajami. Na dzikiej i niebezpiecznej Ukrainie można było czasem spotkać takie panie. One właśnie podróżować mogą wraz z naszymi Panami Braćmi - jako siostry, żony, matki albo zbiegłe (lub porwane) z domu narzeczone. Oprócz Wdowy, która sama może być sobie panią, każda postać niewieścia powinna mieć męskiego opiekuna.

"Hajduczek"
Pamiętacie Baśkę z "Pana Wołodyjowskiego", którą Zagłoba czule przezywał "hajduczkiem"? Niektóre szlachcianki ukraińskie, a zwłaszcza te chowane bez matki, podobne były Basieńce. Wraz z braćmi wprawiały się do szabli, strzelały z pistoletów i ganiały konno po stepie. Nie wstydziły się męskiego towarzystwa; przeciwnie, były gadatliwe, śmiałe, a nawet bezczelne. Nie było to "odpowiednie" wychowanie dla młodej panny. Ale w bliskości Dzikich Pól mniej zwracano uwagi na konwenanse, a bardziej na umiejętność przetrwania. Nie zawsze bowiem ojciec, bracia i domowa służba mogli obronić dwór przed napastnikami. Czasem panna sama jedna ratowała się ucieczką na szybkim koniu - i musiała przeżyć na stepie o własnych siłach.

Wdowa
Wedle staropolskiego obyczaju dopiero wdowieństwo dawało kobiecie szansę na niezależność. Prawo nakazywało nawet i wdowie przyjęcie kurateli syna (jeśli dorosły), brata, wuja bądź innego męskiego krewnego. Ale jeśli pani okazała się uparta i energiczna, a testament męża przekazywał majątek bezpośrednio w jej ręce, zyskiwała często pełną samodzielność. Zwłaszcza na Ukrainie, jeśli potencjalni "opiekunowie" mieszkali daleko w głębi kraju. Nie należały do rzadkości panie w typie kniahini Kurcewiczowej: dworek i kilka wsi gdzieś na stepie, zastęp zbrojnych Kozaków na służbie, synowie na krótkiej smyczy i władza sprawowana żelazną ręką "mateńki".

Wilczyca Kresowa
Gdy szlachcic wojował, jego małżonka siedziała w domu i dbała o gospodarstwo... ale nie pani Teofila Chmielecka, zwana "wilczycą kresową". Jej mąż był słynnym na stepach żołnierzem i oficerem, a ona sama z szablą u pasa wiernie towarzyszyła mu w pochodzie, w obozie wojskowym i w stepowych potyczkach. Żyła i postępowała jak prawdziwy żołnierz-szlachcic, była twarda, zapalczywa, a nawet okrutna. Znana jest historia o tym, jak pani Teofila, rozgniewana przez służącą, chwyciła za szablę i odrąbała dziewczynie nos... Takiej żony nie strach brać ze sobą w podróże po Dzikich Polach.

Suknie niewieście
Strój niewieści był wzorowany na modzie zachodnioeuropejskiej. Dominowała moda niemiecka lub hiszpańska, czyli długie suknie zapięte aż pod szyję, a zwieńczone grubą koronkową krezą. Górna część, zwana stanikiem, to najczęściej wąski gorset z rękawami lub bez, a dolna to szeroka spódnica rozpięta niczym klosz na mniej lub bardziej skomplikowanym "rusztowaniu". Jako bielizna służyła długa płócienna koszula, tzw. giezło. Od połowy XVII wieku na dwory magnackie i królewskie trafia moda francuska, czyli tzw. "suknie opadłe" bez krezy i z dekoltem, a z dworów rozpowszechnia się powoli i na prowincję. Takie eleganckie suknie były jednak niewygodne, więc panie i panny pracujące przy gospodarstwie nosiły w domu stroje swobodniejsze. Na Ukrainie często będzie to strój ruski: luźne spódnice i gorseciki bez rękawów, nałożone na giezło. W podróży niewiasty często przywdziewały strój męski, czyli żupan i spodnie. Tak wygodniej jeździło się w siodle.

Z racji na odmienne wychowanie w dzieciństwie, niewiasty posiadły na pewno kilka biegłości nieznanych mężczyznom. Każda postać niewieścia otrzymuje trzy dodatkowe Punkty Biegłości na niżej opisane umiejętności. Ich poziom można podnosić według zwykłych zasad z rozdziału o tworzeniu postaci. Poza tym szczegółem postacie niewieście tworzymy tak samo jak męskie. Wybierajcie, Mości Panny!

Szycie i haftowanie - szycie i haft to miła a pożyteczna panieńska rozrywka. Załóżmy, że na poziomie 1 Panna zna teorię, ale ciągle jej coś nie wychodzi; na poziomie 2 umie porządnie szyć i haftować nieskomplikowane rzeczy; a na 3 umie już samodzielnie zrobić wszystko co trzeba i rzadko zdarza jej się zepsuć materiał. Poziom 4 i wyżej to już haft artystyczny i krawiectwo zawodowe.

Gotowanie - umiejętność przyrządzania i podawania potraw, od wypieku chleba przez gotowanie zup (polewek), sosów, bigosów, pieczenie mięsiwa itp. aż do sporządzania domowych konfitur, ciast i mocnych nalewek. Umiejętność ta obejmuje także dekorowanie stołu i samych potraw, co było równie wysoko cenione, jak walory smakowe. Nie obejmuje natomiast warzenia piwa oraz pędzenia gorzałki.

Gospodarstwo domowe - wiedza na temat zarządzania kuchnią, obejściem i służbą. Gospodyni musi przecież dopilnować, by służba miała przydzielone odpowiednie zadania oraz czuwać nad ich prawidłowym wykonaniem. Krowy mają być na czas wydojone, jajka wybrane z kurnika, stajnie czyszczone, ogródek warzywny pielony i podlewany, i tak dalej i tak dalej. Służbę trzeba nie tylko odziewać i karmić, ale i sprawiedliwie nagradzać i karać.

Muzykalność (instrument) - opisane w spisie biegłości ogólnych
Śpiew - opisane w spisie biegłości ogólnych
Taniec - opisane w spisie biegłości ogólnych

<- POWRÓT