ARAGORN - BIOGRAFIA

 

Nie każde złote jasno błyszczy,
Nie każdy błądzi, kto wędruje,
Nie każdą siłę starość zniszczy.
Korzeni w głębi lód nie skuje,
Z popiołów strzelą znów ogniska,
I mrok rozświetlą błyskawice.
Złamany miecz swą moc odzyska,
Król tułacz wróci na stolicę.

Aragorn II
Człowiek, Dúnedain. (ur. 1 marca 2931 r. Trzeciej Ery - zm. 1 marca 120 r. Czwartej Ery)

Syn Arathorna II i Gilraen. Mąż Arwen Undómiel. Ojciec Eldariona i wielu córek (niestety nie znam ich imion). Ostatni Przywódca Dúndedainów i Król Zjednoczonego Królestwa. Strażnik Eriadoru i członek Drużyny Pierścienia.

Aragorn urodził się 1 marca 2931 r. Trzeciej Ery jako syn Arathorna II i Gilraen Szlachetnej. Kiedy miał zaledwie dwa lata, jego ojca zabili orkowie. Tym samym mały Aragorn stał się Władcą Dúndedainów i ostatnim Spadkobiercą Isildura. Po śmierci Arathorna, Aragorna i jego matkę otoczyli opieką Elfowie z Rivendell.

Aby ukryć przed wrogami Dúndedainów prawdziwe pochodzenie Aragorna, w Rivendell zwano go imieniem Estel, co oznacza "Nadzieja". Dopiero gdy Aragorn przekroczył wiek 20 lat (2951r. Trzeciej Ery) wyjawiono mu jego prawdziwe imię i pochodzenie. Wtedy to Elrond przekazał Aragornowi dziedzictwo rodowe Spadkobierców Isildura - Pierścień Barahira i szczątki Narsila - miecza Elendila. Wstrzymał się jednak z Berłem Annúminas do czasu, gdy Aragorn "sobie na nie zasłużył".

Następnego dnia Aragorn przechadzając się ogrodami Rivendell, spotkał Arwen i bardzo szybko zakochał się w jej pięknie i mądrości. Jednak przez dłuższy czas jego miłość natrafiała na przeszkody, bowiem ona była Elfem, a zatem istotą starszą od niego o wiele stuleci, a on nie dość, że był jeszcze młody, to również śmiertelny. Opuścił więc Rivendell i przez 30 długich lat podróżował przez dzikie obszary Śródziemia walcząc ze sługami Saurona.

W tym czasie Aragorn zaprzyjaźnił się z czarodziejem Gandalfem (2956 r. Trzeciej Ery), a ukrywając się pod imieniem Thorongil służył władcom Rohanu i Gondoru (2957-80 Trzeciej Ery). Służba powiodła go na daleki Wschód i Południe, tam Aragorn poznał obyczaje poddanych Saurona. Będąc w Gondorze poprowadził małą flotę do Umbaru, tam spalił większość statków Korsarzy i osobiście obalił Kapitana Przystani.

Mając 49 lat Aragorn poszukał odpoczynku od swych podróży w królestwie Elfów w Lothlórien (2980 r. Trzeciej Ery). Zbiegiem okoliczności czas swój spędzała tam również i Arwen, wkrótce więc Aragorn ponownie spotkał ukochaną. Podczas tych wielu lat Aragorn wyrósł na wysokiego, silnego mężczyznę i wyglądał niemal jak książę Elfów. Wtedy podczas Dnia Środka Lata na wzgórzu Cerin Amroth Arwen w końcu odwzajemniła miłość Aragorna. W dowód miłości Aragorn podarował jej Pierścień Barahira.

To wielce zasmuciło Elronda, jednak nie protestował słysząc przysięgę miłości zawartą między jego córką a Aragornem. Będąc pół - Elfem i straciwszy brata, który wybrał los śmiertelników w Drugiej Erze, Elrond za dobrze wiedział jak wielki smutek przynosi miłość do śmiertelnika. Nie pozwolił więc córce poślubić Człowieka, nawet tak wielkiego jak Aragorn, chyba że zasiądzie on na tronie połączonych Królestw Gondoru i Arnoru. Inaczej w żadnym razie nie pozwoliłby poświęcić córce jej nieśmiertelności.

Aragorn powrócił więc na szlak podróży bardziej zdeterminowany niż zwykle, jego celem było teraz przywrócenie królestwa utraconego bardzo dawno temu przez Dúndedainów. Wędrował przez wiele lat, do momentu gdy w 3001 r. na swej drodze spotkał Gandalfa, który poprosił go o pomoc w szukaniu i złapaniu Golluma. Polowanie na Golluma okazało się baaaaardzo długie i nie rokujące nadziei, bowiem Aragorn zgubił trop uciekiniera. Od roku 3009 Trzeciej Ery Dúndedain poszukiwał Golluma w dolinie Anduiny, w Mrocznej Puszczy, w Rhovanionn, gdy w końcu buszując na granicy Mordoru w 3017 r. Aragorn pojmał Golluma na Martwych Bagnach i poprowadził go, zgodnie z prośbą Gandalfa, do królestwa Thranduila w Mrocznej Puszczy.

W głuszy Eriadoru Aragorn spędził wiele lat, znano go tam pod imieniem Obieżyświat. Stał się wtedy człowiekiem surowym i przebiegłym, doskonałym tropicielem i nie mającym sobie równych myśliwym sług Saurona. Znał wszystkie krainy wzdłuż i wszerz, nie obcy byli mu również ludzie je zamieszkujący. Ostanie lata przed wybuchem Wojny o Pierścień Aragorn spożytkował na patrolowaniu granic Shire.
Gandalf opowiedział mu o wyprawie Froda, a od Gildora Aragorn dowiedział się dokładnie o czasie opuszczenia przez hobbitów Shire. Aragorn czekał na nich w Bree. Pomógł im uniknąć ataku Czarnych Jeźdźców, a potem skryć się przed nimi na szlaku wielu mil pomiędzy Bree a Wichrowymi Wzgórzami.

Na Wichrowym Czubie Aragorn rozpędził atakujących Czarnych Jeźdźców, a potem użył swej starożytnej wiedzy o technikach leczenia, by znaleźć roślinę "athelas", która miała być lekarstwem na ranę Froda. Jego niesamowite umiejętności znów okazały się bezcenne podczas wyprawy przez niebezpieczne krainy między Wichrowym Czubem a Rivendell.

W Rivendell Aragorn uczestniczył w Naradzie u Elronda i tam wybrano go na członka Drużyny Pierścienia. Ale kiedy jego przyszli współtowarzysze wyprawy wypoczywali i przygotowywali się do Zadania, Aragorn towarzyszył synom Elronda w misji w dolinie Szarej Wody. Kiedy powrócił na nowo przekuto dla niego szczątki Narsila, Miecza Elendila, teraz zwanego Andúril.

Kiedy przejście przez Bramę Czerwonego Rogu okazuje się niemożliwe, Aragorn sprzeciwiał się podjęciu drogi przez kopalnie Morii, bowiem wiele lat temu miał już okazję tamtędy wędrować... Ale podporządkował się przywództwu Gandalfa. Kiedy czarodziej przepadł w otchłani na Moście Khazad-dűm, Aragorn przejął pozycję lidera i szybko poprowadził Drużynę do bezpiecznej krainy Lothlórien.

Niepewny co do intencji Gandalfa w sprawie Misji po przekroczeniu granic Lórien, Aragorn postanowił wpierw popłynąć z Drużyną do Parth Galen (stoki Amon Hen - Wzgórza Widzenia). Tam, kiedy Aragorn zastanawiał się nad przyszłością Drużyny Pierścienia, zaatakowali ich orkowie. Frodo i Sam uciekli, ale porwano Merrego i Pippina, a Boromir poległ w walce. Aragorn przybył za późno, by ocalić człowieka z Gondoru.

Po oddaniu ciała Boromira Anduinie, Aragorn przyjaciół przez włości Rohanu, by uratować porwanych hobbitów. Trzej Łowy wędrowali dniami i nocami, ale i tak nie byli w stanie prześcignąć pochodu orków zmierzającego do Isengardu. Zamiast tego spotkali Éomera, który pożyczył im wierzchowce, oraz Gandalfa, teraz już Białego. Czarodziej powiedział im, że dwaj hobbici są bezpieczni u Drzewca i nakłonił ich, by towarzyszyli mu w drodze do Edoras w Rohanie.

Podczas Bitwy w Helmowym Jarze Aragorn okazał się mężnym wojownikiem zabijając wielu orków. Po otrzymaniu palantiru Orthancu Aragorn powrócił do fortecy w Rogatym Kasztelu i tam, jako prawowity właściciel kamienia widzenia, nagiął go do swej woli i ukazał się Sauronowi. Użył także palantiru, by popatrzeć na dalekie Południe. Zobaczył tam flotę Korsarzy zmierzających na południowe wybrzeża Gondoru. To przekonało go, by obrać szlak przez Ścieżkę Umarłych.

Aragorn bez strachu przebył tę drogę. Powołując się na przysięgę daną niegdyś przez Umarłych, zawezwał ich pod Kamień w Erech. Armia duchów podążyła za nim do Pelargiru i tam ostatecznie pokonała Korsarzy z Umbaru. Aragorn i jego ludzie porwali statki Piratów i dzięki nagłej zmianie wiatrów szybko popłynęli w gorę Anduiny do Harlondu.

Aragorn zatem w ostatnim momencie przybył na Bitwę na Polach Pelennoru, przesądzając tym samym o jej wyniku. Na środku pola bitwy spotkał Éomera. Stamtąd podążył do Minas Tirith, ale wciąż jeszcze ubrany jak Strażnik, odmówił bowiem wkroczenia do miasta jako Król dopóty, dopóki nie otrzyma pozwolenia od Namiestnika. W Domach Uzdrowień jego umiejętności pozwoliły ocalić Éowyn, Faramira i Merrego.

Pod Czarną Bramą Mordoru Aragorn pertraktował z Rzecznikiem Saurona. Kiedy Rzecznik wycofał się i z Morannonu wypłynęły armie Saurona i bitwa się rozpoczęła, Aragorn dowodził wojskami Zachodu i z pomocą Orłów oraz dzięki zniszczeniu Pierścienia Zachód wojnę wygrał.

Słowa stało się ciałem i Sauron został zniszczony, a Król powrócił. Aragorn ze swoją zwycięską armią powrócił do Minas Tirith, gdzie Gandalf koronował go na Króla. Przyjął imię Elessar Telcontar (nazwisko znaczyło po elficku "Obieżyświat"). Po pewnym czasie przybyła Arwen z Elrondem, który teraz dał zakochanym swoje błogosławieństwo. W Dzień Środka Lata w roku 3019 Trzeiej Ery Arwen i Aragorn się pobrali.

Elessar rządził Zjednoczonym Królestwem Gondoru i Arnoru przez wiele lat. Arwen powiła mu syna, Eldariona i wiele córek. Ale mimo, że życie Dúnedainów trwa trzy razy dłużej niż zwykłego Człowieka, Aragorn był coraz bardziej zmęczony i przeczuwał, że jego czas wkrótce nadejdzie. 1 marca roku 120 Czwartej Ery Elessar położył się na łożu przygotowanym dla niego w Grobowcu Królów na Ulicy Milczenia. Pożegnał się z Eldarionem i przekazał mu koronę i berło. Tam też po raz ostatni pożegnał się z Arwen, po czym pogrążył się w głębokim śnie, z którego nie miał się już wybudzić.

Aragorn miał wiele imion, oto kilka z nich: Kamień Elfów (tak nazywała go Arwen), Obieżyświat (a tak ludzie z Bree).

 

 

 

Autor: Nimloth

e-mail: neldoreth@elbi.pl

www: www.neldoreth.prv.pl