SARUMAN

 

"Okno się zamknęło, a oni czekali. I nagle rozległ się inny głos - niski, melodyjny i... urzekający. Ci, których głos ten zaskoczył nie uprzedzonych, rzadko potrafili powtórzyć usłyszane słowa, a jeśli im się to udało, dziwili się ich zwyczajnością, bo przecież pamiętali, z jaką rozkoszą się w nie wsłuchiwali, a porażeni ich głębią i mądrością, odczuwali pragnienie bezwarunkowej zgody, która i ich uczyni mądrymi. (...)
- Cóż się stało? - padło pełne smutku pytanie. - Czemu zakłócacie mój spokój? Czyż nie zaznam już wytchnienia ani w dzień, ani w nocy? - W głosie słychać było wyrzut z racji niezasłużonych krzywd.
Słuchający spojrzeli zdziwieni, gdyż nie słyszeli kiedy na balkonie pojawiła się postać, która spoglądała teraz na nich z góry: starzec odziany w płaszcz jakby szary, chociaż trudno było orzec, jakiej naprawdę jest barwy, ta bowiem zmieniała się przy każdym poruszeniu. Twarz miał pociągłą, czoło wysokie, głęboko osadzone, ciemne oczy o nieuchwytnym wyrazie, które teraz połyskiwały smutkiem, życzliwością i znużeniem. Włosy i broda były białe, chociaż trochę czerni pozostało wokół ust i za uszami."

     Tak oto część Drużyny Pierścienia poznała jedną z najpotężniejszych istot, żyjących w Śródziemiu pod koniec Trzeciej Ery - Sarumana Białego, zwanego też, Sarumanem Wielu Barw. Ale zacznijmy od początku. Saruman był Majarem, pierwszym, który oddał część swej mocy po to, aby stać się Istarim, czyli mędrcem (czarodziejem). Jako pierwszy także, przybył do Śródziemia. Jego pierwotne imię to Kurunir ("kuru" oznacza w sindarinie zręczność, umiejętność). W odróżnieniu od Mithrandira (Gandalfa), który szczególnie upodobał sobie elfy i Radagasta, który najlepiej czuł się wśród zwierząt, Kurunir najczęściej przebywał w towarzystwie ludzi. Cechował się on obrotnością języka i wielkim mistrzostwem w kowalskim rzemiośle.

     W roku 2463 (rachuby czasu Gondoru) powstała Biała Rada w skład której wchodzili najdostojniejsi spośród Eldarów, Gandalf i Saruman, który został wybrany na przewodniczącego Rady, ze względu na to, że najdłużej przebywał w Śródziemiu i znał dawne postępki Saurona. W roku 2475 pojawili się Uruk-hai, którzy wylegli z Mordoru i zdobyli Osgiliath (jedną z nieścisłości zawartych w filmie Petera Jacksona jest to, że przedstawił on jakoby to, podczas poszukiwań pierścienia, Saruman stworzył orków Uruk-hai, jednak prawda jest taka, że są oni dziełem Saurona i pojawili się ponad pięćset lat przed wydarzeniami znanymi z Władcy Pierścieni).

     Jednym z najważniejszych dla historii momentów, było pojawienie się Sarumana w roku 2759, na koronacji Frealfa, dziesiątego władcy Marchii Rohanu. Na uroczystość Kurunir przyniósł liczne dary i wysławiał on dzielność Rahirrimów, czym zyskał sobie wielką sympatię w Marchii. Wszyscy uznali go za wspaniałego sojusznika. Zachwycony nowym sprzymierzeńcem, był też obecny na ceremonii namiestnik Gondoru Beren, który wręczył Sarumanowi klucze do Orthanku, wieży, której żaden nieprzyjaciel nie mógł zdobyć ani zniszczyć.

Biała Rada zostaje po raz kolejny zwołana w roku 2851. Gandalf próbował na niej przekonać wszystkich, że nie można już dalej zwlekać z atakiem na Dol Guldur, bo jest on pewny, że panem tej twierdzy jest Sauron, który gromadzi pierścienie, jednak Saruman sprzeciwił się temu, twierdząc, że powinni poczekać na dalszy rozwój wydarzeń. Do opóźnienia ataku na warownie Saurona, skłoniło Sarumana to, że w głębi serca już wtedy stał się zdrajcą. Za długo badał sposoby działania Saurona i w końcu zaczął mu zazdrościć, jego potęgi i rywalizować z nim. Przypuszczał, że Pierścień Jedyny należący pierwotnie do Saurona będzie szukał swego pana i jeśli Biała Rada przepędziłaby go z Dol Guldur, to Pierścień mógłby się nie ujawnić. Dlatego Saruman, zaryzykował zostawienie w spokoju nieprzyjaciela, jednak wystawił straże na Polach Gladden.

     Gdy w 2939 roku, Kurunir dowiedział się, że słudzy Saurona przeszukują okolice Andiuny, był już pewien, że nieprzyjaciel wie w jaki sposób zginął Isildur i gdzie ma szukać pierścienia. Wtedy właśnie Saruman rozpoczął umacnianie fortyfikacji Isengardu. Zwerbował też liczną armię szpiegów. W roku 2941 na zebraniu Białej Rady, Gandalf po raz kolejny namawia członków kapituły, by zgodzili się na atak na Dol Guldur. Tym razem Saruman nie sprzeciwił się, albowiem poważnie bał się, że w niedługim czasie Sauron może odnaleźć Pierścień Jedyny, a wtedy nie powiódłby się jego plan zawładnięcia Pierścieniem. W tym samym roku doszło do ataku na twierdzę nieprzyjaciela, podczas którego Kurunir po raz ostatni pomógł wolnym ludom w walce z Sauronem. Biała Rada zebrała się po raz ostatni w roku 2953. Na tym zebraniu Saruman nie doszedł do porozumienia z resztą rady i po zakończeniu obrad zamknął się w Isengardzie, którego fortyfikowanie zostało zakończone. Kurunir nakazał także swoim szpiegom śledzić każde posunięcie Gandalfa i wkrótce odkrył jego wielkie zainteresowanie krajem Shire. Niedługo potem słudzy Sarumana pojawili się w okolicach Bree i w Południowej Ćwiartce Shire. Około roku 3000 Saruman odważył się na coś, do czego brakowało mu do tej pory odwagi, spojrzał w palantir znajdujący się na szczycie Orthanku, jednak zostaje zniewolony przez Saurona, który ma w swoim posiadaniu palantir z Minas Ithil (późniejsze Minas Morgul). Do spojrzenia w kryształ skłoniło Sarumana to, że jego szpiedzy donieśli mu, że kraina Shire jest pilnie strzeżona przez Dunedainów. W międzyczasie Kurunir chciał umocnić swoje siły, przejmując Rohan dyplomatycznie, to znaczy wysłał on na dwór króla Marchii Grimę, który szybko stał się doradcą władcy i tak kierował poczynaniami króla, żeby nie wchodziły one w sprzeczność z planami Sarumana.

     W 3018 roku do Isengardu przybywa Gandalf, który chce się poradzić Sarumana, ale ten objawia mu swoje prawdziwe oblicze i więzi go w Orthanku. Po ponad dwóch miesiącach spędzonych w wieży Kurunira, Gandalfowi udaje się uciec. Na początku 3019 roku rozpoczął się szturm entów na Isengard, który wkrótce zostaje zdobyty, ale Saruman, wraz ze swoim sługą Grimą zamyka się w Orthanku, którego entowie nie mogą nawet naruszyć. Dwa dni później pod wieżą zjawia się król Marchii Theoden i Gandalf. Grima rzuca w nich palantirem. Po kilku miesiącach spędzonych w oblężonym Orthanku Saruman zostaje wypuszczony na wolność przez entów. Podczas swojej wędrówki po bezdrożach spotyka on podążających do Rivendell hobbitów w towarzystwie Elronda i wielu innych Eldarów. Pod koniec 3019 roku Kurunir zjawił się w Shire i wprowadził tam swoje rządy. Jednak po miesiącu w Shire zjawia się Frodo, Merry, Sam i Pippin, którzy wywołują bunt przeciwko Sarumanowi. Kurunir zadowolony z tego, że udało mu się swoimi rządami zniszczyć część Shire postanawia się oddalić i krzyczy na Grimę, żeby poszedł z nim, jednak sługa mający dosyć kaprysów swojego pana, rzuca się na niego i podcina mu gardło. W taki sposób zginął największy z Istarich, który był jednym z największych wrogów wolnych ludów Śródziemia.

"- Doprawdy -zaśmiał się Saruman z rozbawieniem. - A ty zawsze robisz wszystko, co ci Szarpacz każe, prawda, Jęzorku? Więc teraz ci mówi: "Do nogi!"
Kopnął Żmijowego Języka w twarz i odwrócił się, żeby odejść. Rozległ się nieokreślony dźwięk, Grima poderwał się z ziemi, wyciągając ukryty nóż, z psim niemal warknięciem skoczył na plecy Sarumanowi, odchylił mu głowę i jednym ruchem podciął gardło, by potem ze straszliwym wrzaskiem rzucić się do ucieczki. Zanim Frodo zdążył zareagować, brzęknęły cięciwy trzech łuków i Żmijowi Język padł martwy.
Ku przerażeniu tych, którzy nachylili się nad ciałem Sarumana, wzniósł się z niego kłąb szarej mgły, a wzbijając się powoli w górę, jak dym z ogniska w bezwietrzną pogodę, zawisł nad Pagórkiem niczym jakaś blada postać. Ta, jakby przez chwilę spoglądała na zachód, ale stamtąd właśnie zadął zimny wiatr i obłok z westchnieniem rozwiał się w nicość."

 

 

 

Autor: Didier z Rivii

e-mail: didier_z_rivii@interia.pl