ISTARI

 


Po tysiącu lat trwania Trzeciej Ery Słońca na horyzoncie Zachodniego Morza pojawił się statek Elfów i przypłynął do Szarej Przystani. Z pokładu wysiadło pięciu wiekowych mężczyzn z długimi białymi brodami. Ich płaszcze miały różne kolory, każdy z przybyłych nosił spiczasty kapelusz, wysokie buty do długich wędrówek, a w ręku dzierżył długi kij. Byli to Istari, nazywani przez Ludzi Czarodziejami; ich kapelusze i kije oznaczały piastowany przez nich "urząd". Stanowili bractwo przysłane do Śródziemia z odległych Nieśmiertelnych Krain, bowiem zauważono, że wielkie zło zaczyna narastać w Krainach Śmiertelników. Istari byli na początku bardzo potężnymi duchami, jednak do Śródziemia przybyli w sekrecie i przybrali bardzo niepozorną postać starców. Byli niczym innym jak Majarami, duchami starszymi niż sam Świat, byli pierwszą rasą zrodzoną z umysłu Ilúvatara w Bezczasowych Kręgach. Jednakże przybywając do Śródziemia w Trzeciej Erze, nie wolno im było rozporządzać mocą właściwą Majarom.

 

Chociaż powiada się, że pięciu Istarich przybyło do Śródziemia, dwóch z nich nie odegrało żadnej roli w historii Ludzi. Niektórzy uważają, że udali się oni na daleki wschód Śródziamia. Nazywano ich Ithryn Luin, "Błękitnymi Czarodziejami", znamy także ich imiona: Alatar i Pallando. W Nieśmiertelnych Krainach na misję do Śródziemia wybrał ich Jeździec Oromë. Nic już więcj nie wiemy o ich dalszym życiu i czynach.

 

Najbardziej znanym i zasługującym na największe uznanie ze wszystkich Istari jest bez wątpienia Gandalf Szary (Gandalf to imię w Westronie), przez Elfów zwany Mithrandir, czyli "Szary Pielgrzym", przez Krasnoludów - Tharkűn oraz Incánus przez Haradrimów. Jako Majar w Nieśmiertelnych Krainach nosił imię Olórin i zaliczano go do najmądrzejszych ze swego ludu. W tymże czasie zamieszkiwał ogrody Lóriena, Mistrza Wizji i Marzeń, często także bywał w domu Współczującej Nienny. Dzięki Valarowi Lórienowi, mądrość Olórina przez Wieki stale się powiększała. Natomiast od Nienny, u której widok z domu wychodzi na Ściany Nocy, Olórin przejął uczucie litości, współczucia, nadzieję i wytrwałość. Ze wszystkich Istarich to Gandalf jest najwspanialszy, bowiem to właśnie jego mądrość poprowadziła wolne ludy Śródziemia do zwycięstwa na Czarnym Władcą Sauronem, pragnącym zniewolić ludy tej krainy. W tym wszystkim pomagał mu Pierścień Ognia, Narya. Gandalf otrzymał go od Círdana, pana Szarej Przystani. Pierścień ten miał moc czynienia Ludzi odważnymi i stanowczymi. Przez ponad dwa tysiące lat Gandalf walczył z rozprzestrzeniającymi się siłami zła. W 2941 r. Gandalf zainspirował wyprawę pod Samotną Górę, która zaowocowała pokonaniem smoka - Smauga i zwycięstwem w Bitwie Pięciu Armii. Ponadto dzięki temu Gandalf zdobył miecz Glamdring, a Bilbo Baggins Pierścień Jedyny. To właśnie Gandalf rozpoznał prawdziwą moc Pierścienia i dowiedział sie, jak można go zniszczyć. W 3018 roku Gandalf odwiedził Frodo Bagginsa w Shire i zainicjował zadanie unicestwienia Jedynego. W Rivendell stał się jednym z członków Drużyny Pierścienia i w czasie wyprawy wyprowadził kompanów z wielu niebezpieczeństw, aż do mostu Khazad-dűm, gdzie rozegrał się między Gandalfem a Balrogiem z Morii, pojedynek na śmierć i życie. Jednak duch Czarodzieja zmartwychwstał jako Gandalf Biały, którego żadna broń nie mogła zranić. Podczas Wojny o Pierścień Gandalf wiele zdziałał na swoim koniu Cienistogrzywym: m.in. wyrwał z apatii Króla Rohanu Théodena, brał udział w pokonaniu Sarumana w Isengardzie i bronił bram Minas Tirith przed Królem Upiorów Pierścienia. Walczył po stronie Armii Zachodu w bitwie pod Czarną Bramą Mordoru, podczas gdy Powiernik Pierścienia zniszczył w tym czasie Jedynego. Dzięki temu, że Pierścień został unicestwiony, Sauron, jego słudzy i wszystkie jego królestwa zostały doprowadzone do zguby. Po wojnie Gandalf nadzorował jeszcze ponowne połączenie się Gondoru i Arnotu, ale wkrótce jego misja w Śródziemiu została ukończona. I tak Trzecia Era kończy się w 3021 roku powrotem Gandalfa do Błogosławionego Królestwa.

 

Kolejny Istari to Radagast Brązowy. Mieszkał on w Rhosgobel w Dolinie Anduiny. Odegrał niewielką rolę w działalności Białej Rady utworzonej przeciwko Sauronowi i mało troskały go sprawy Elfów i Ludzi. Za to jak nikt inny znał się na ziołach, roślinach, ptakach i zwierzętach. Elfowie nazywali go Aiwendil, co oznacza "Kochający ptaki". Był duchem wiernym Yavannie, Królowej Ziemi. Powiada się, że Radagast umiał rozmawiać wieloma językami ptaków. Nawet Beorningowie, Leśni Ludzie z Mrocznej Puszczy oraz Entowie - strażnicy Lasu Fangorn, odnosili się z szacunkiem do wielkiej mądrości Radagasta Brązowego, bowiem jeśli chodzi o las, to nie miał on sobie równych w tej dziedzinie.

 

Ostatni z Istari to Saruman Biały, przez Elfów zwany Curunír, co znaczy "Mistrz Rzemiosł". W Nieśmiertelnych Krainach nazywano go Curumo i był on pomocnikiem Kowala Aulëgo. Kiedy pojawił się po raz pierwszy, nosił białe szaty, miał kruczoczarne włosy i przemawiał głosem mądrości i szlachetności. Na początku istnienia bractwa, to właśnie Saruman był jego zwierzchnikiem. Przez wiele wieków Saruman wędrował przez krainy Śródziemia i jedynym wtedy jego pragnieniem był zniszczenie Czarnego Władcy, Saurona. Ale po pewnym czasie duma przerosła Sarumana, zapragnął więc on włądzy tylko dla siebie. W roku 2759 Saruman przybył do Isengardu, a Beren, w tym czasie Namiestnik Gondoru, przekazał mu klucze do wieży Orthancu, bowiem myślano, że Istari będzie bronił Gondorian i Rohirrimów przed orkami, Easterlingami i Dunlendingami. Jednak Saruman zamiast tego stworzył potężny ośrodek zła i wezwał do siebie bandy orków, Uruk-haiów, półorków i Dunlendingów. Od tej pory w Isengardzie powiewała czarna chorągiew ze znakiem białej ręki - symbol tyranii Sarumana. Sarumana ogarniała już nie tylko duma, ale i głupota. W końcu "wpadł w sidła' Saurona, który rozporządzał o wiele większą mocą niż sam Curunír. I stało się tak, że największy z Istari, którego celem było zniszczenie Czarnego Władcy, stał się jednym z jego pomocników. Lecz potęga Sarumana została wkrótce unicestwiona przez gniew Entów, męstwo Rohirrimów i Huornów oraz mądrość Gandalfa. Entowie zniszczyli Isengard, jego armię wytępili Rohirrimowie i Huornowie w Bitwie pod Rogatym Grodem, magiczną laskę Sarumana złamano, a Gandalf odebrał mu całą moc. Przez porażkę Saruman upadł tak nisko, że zdobył się na szukanie zemsty w Shire, krainie zamieszkanej przez jego najmniejszych wrogów - Hobbitów. Na szczęście Hobbitom w patetyczym akcie obrony udało się pokonać Sarumana, który został następnie zamordowany przez własnego sługę, Grímę Gadzi Język. Kiedy Saruman umarł, jego ciało zsechło się do postaci "bezmięsnej". Pozostała tylko skóra, czaszka i kości zawinięte w poszarpany płaszcz. Z całości wydobywała się szara mgła. Jeszcze przez chwilę duch Sarumana unosił się nad swymi śmiertelnymi szczątkami, ale gdy wiatr dmuchnął, Majar zniknął.



 

Autor: Nimloth

email: nimloth@odeon.pl