Akt stworzenia II

KABARET CIĄG DALSZY NASTĄPI MA NIEWĄTPLIWY ZASZCZYT PRZEDSTAWIĆ AKT STWORZENIA W AKTACH WIELU CZYLI SZTUKI KOMICZNE, ACZ NIEKONIECZNIE…

CZĘŚĆ II

czyli sztuka tworzenia z akcentem klerykalnym
O BOGACH NUMER PIĘĆ I CZTERY,
(A I OD NARRATORA SŁÓW PARĘ)

Dramatis personae (in order of appearance):
Eru, Jedyny.
Melkor, smutny, bo nie lubiany; cichy, bo zastraszony.
Manwe, zwolennik rozwiązań siłowych.
Mandos, szantażysta numer jeden.
Ulmo, postać dumna, choć nieco rozmyta.
Narrator, papla, acz oswojona.
Aule, płodny.

Czas akcji: przed czasem.
Przestrzeń akcji: poza przestrzenią.

[Na scenie: Eru, u jego stóp ze strony prawej Melkor, po lewej reszta rodzinki.]

Eru, Jedyny:
Wszędzie brud jest i zgnilizna,
i zaciąga smrodem!
Zaraz, zaraz… wiem co zrobię!
Zmajstrujemy wodę!

[majsterkuje]

Mandos:
Nawet nie wiesz, co wnet czynisz
Ojcze w czynach wartki!
Już ja widzę, jak nad zlewem
klną Cię małe dziatki!

[Pojawia się Ulmo, z lekka wilgotny.]

Ulmo: [Dumnie.]

Zwać mnie będą Posejdonem!!!
Jestem Morza Surmą!!!

Eru:

Dobra mały, przestań pieprzyć!
Na imię masz Ulmo.

[Ulmo milczy jak niepyszny i decyduje się siadać. Podchodzi do Melkora, patrzy na niego uważnie, następnie zawraca i siada z drugiej strony, koło Manwego.]

Melkor:
[Do siebie.]

Jakże ja mam życie ciężkie!
Każdy dzień za długi!
Dziś na nowo znów odkrywam,
że mię nikt nie lubi.

Eru:
Zaschło mię już mocno w gardle,
Na milczenie pora!
Niech kto inny teraz papla,
Stworzę Narratora!

[Majsterkuje.]

Melkor:
[Podrywa się.]

Cóż Ty czynisz, drogi Ojcze
Lubisz, jak ktoś ględzi?
Przepowiadam Ci: ględzeniem
nas do grobu wpędzi.

Mandos:
[Podrywa się również i odciąga Melkora na słóweczko, wkurzony.]

Zaraz mogę przepowiedzieć,
Jaka ty gadzina.
Czy się będziesz mi, o Melku,
W przepowiednie wcinał?

[Melkor przestraszony siada potulnie, tymczasem zgromadzonym objawia się Narrator, cały w czerni i koloratce, o dziwnie rydzykowym wyrazie twarzy.]

Narrator:
Pewnie, wpędzę Was do grobu,
Poganie cholerni!
Lecz do raju nie pójdziecie,
Bośta są niewierni!

Eru:
[Załamany faktem, że jest niewierny.]

Och, co czynić synalkowie?
Przeta to potworek!
Róbcie, czyńcie, bo inaczej
Trafimy do Tworek!

Manwe:
Wiem coś Ojcze z doświadczenia.
Jak komuś przypieprzyć,
To się może, proszę Taty,
Nawet mu polepszyć.

[Idzie i przypieprza.]

Narrator:
Och, jak lepiej człowiekowi
Gdy mu ktoś przygwiżdże.
Już czuję, jak mię opuszcza
Wrzód na organizmie!

Jestem zdrowy, młody, piękny
Niemal jak z „Palomy”.
Już mi się Radyja nie chce.
Jestem oswojony!!!

Eru:
Wszyscym radzi [radują się] tedy wreszcie
Czas stworzyć kowala.
Czas, bo przecież mi się całkiem
Śrubokręt rozwala.

[Majsterkuje Aulego.]

Narrator:
[Do wielce szanownej – i wielce rozbawionej – Widowni.]

Jak widzicie, boski Eru
Płodne to pachole.
Jeszcze raz niech coś zmajstruje,
Otworzym przedszkole.

[Widownia przypieprza Narratorowi.]

Aule:
Dzięki ojcze, żeś mnie stworzył.
Cześć Tobie i chwała!
Trud płodzenia nie zaniknie,
Ja spłodzę krasnala.

[Idzie płodzić.]

Narrator:
Poszedł płodzić boski Aule,
pewny swoich knowań.
Ale zanim płodzić zaczął,
Projekt narysował.

Piękna o tym jest ballada,
muzyka aniela
na cymbały rozpisana.
Trza stworzyć Jankiela!

[Już ma przedłożyć projekt Eru, ale…]

Ale że już późna pora,
A nam nie brak taktu,
Oddam głos już Mandosowi

Mandos:
Koniec tego aktu.

[Kurtyna opada, chroniąc aktorów przed zasypaniem rzucanymi przez Widownię kwiatami.]

[W doniczkach.]