Shin Megami Tensei: Strange Journey – recenzja gry

Strange Journey to ciężki, mroczny i niesamowicie wciągający dungeon crawler w klimatach mistycznego sci-fi. Wsysa jak diabli, bawi fuzjami demonów, poszukiwaniem artefaktów i walkami w turach, niejednokrotnie wymagając myślenia – i to nie tylko w warstwie gameplayu. Fascynuje i zniewala. Nietypowa, oryginalna gra, a zarazem bardzo klasyczna, jedyna w swoim rodzaju – i co ważne – bezkonkurencyjna na DS-ie.

Z czystym sumieniem ciężko mi nazwać ten tytuł pełnoprawnym Shin Megami Tensei IV – bo pomimo niezwykłej, ciężkiej atmosfery, nie jest to pozycja tak obrazoburcza, czy po prostu odjechana, jak poprzednicy. Dodatkowo bez wątpienia DS ogranicza tę pozycję, która mogłaby zniszczyć całą next-genową konkurencję. Jest to jednak kolejny krok naprzód w ewolucji świetnego systemu walki, doskonały pokaz tego, jak stworzyć dorosły, pełnoprawny tytuł na niepozornej konsoli jaką jest DS. Być może oprawa w czasie eksploracji zawodzi – jednak piękne sprite’y i artworki to nadrabiają. Być może, nie każdemu przypadnie do gustu zmiana ścieżki dźwiękowej z mieszanki rocku i elektroniki (bądź popu z Persony) na muzykę symfoniczną i pieśni. Jednak ta buduje niezwykły i niepowtarzalny klimat. Być może wreszcie wielu zawiedzie statyczny charakter konwersacji – to niewielkie i tylko pozorne wady przy ogromie zalet, jakie posiada gra.

Struktura gry opiera się na dungeon crawlingu. Nie ma co ukrywać, że przez 90% czasu gry będziemy zwiedzać różnorodne lochy i toczyć walki z przeciwnikami. Jednak liczy się dlaczego, gdzie i jak bardzo interesujące są to potyczki. W tym przypadku Strange Journey po prostu błyszczy. Nawigacja w grze nie jest tak uporczywa jak w Dark Spire, czy choćby Final Fantasy, a zwykłe wypady do lochu umila nam szukanie artefaktów, potrzebnych do budowania ekwipunku. Zresztą tak naprawdę w Strange Jouney nie ma zwykłych wypadów do lochu. Zawsze idzie się po coś, z jakiegoś powodu.

Składa na to się ciekawa struktura gry. Każdy sektor, w którym walczymy, posiada do wypełnienia sporo obowiązkowych misji. W międzyczasie dostajemy dodatkowe, opcjonalne zadania oraz możemy poszukiwać artefaktów. Dodatkowo – jeżeli chcemy – konwersujemy, zdobywamy oraz tworzymy nowe byty, a wszelkich wrogów analizujemy, aż zdobędziemy całość informacji do encyklopedii demonów. Jakby tego było mało istnieją sekretne pomieszczenia, dodatkowi silni wrogowie oraz achievmnety/trofea i medale za nasze osiągnięcia w grze. Naprawdę, jest nad czym spędzać czas, szczególnie, że stare lokacje stają się w pełni dostępne wraz z postępami w grze.

Wszystko to daje jednak ważną rzecz – motywację. Po prostu jest sens w naszym snuciu się. Od celów wyższych w fabule gry, poprzez po prostu chęć zbieractwa, rozbudowania swoich demonów i odnajdywania nowych fuzji… Shin Megami wciąga. I przeraża. Pociąga. I zachęca. Nie wierzę, żeby gracz, który wie czego szuka i wie, że szuka właśnie gry wymagającej, trochę dojrzalszej i długiej zawiódł się na tym tytule. W zależności od chęci (jednokrotne przejście głównego wątku, czy też zdobywanie wszystkiego) gra oferuje od pięćdziesięciu do mocno ponad stu godzin rozgrywki i trzy zakończenia.

System walki, choć z pozoru wydaje się typową turówką, nie zawodzi. Bohater jako jedyny z drużyny potrafi używać przedmiotów i przywoływać kolejne demony na pole walki, lecz w momencie, gdy ginie, gra się kończy. Drużyna składa się z czterech członków (heros-człowiek i jego demony), podzielonych na charaktery – neutralny, praworządny, chaotyczny. Jeżeli trafimy w słabość wroga, to członkowie drużyny o takim samym charakterze co atakujący dodatkowo uderzą go silnym fizycznym atakiem. Dobre rozwiązanie, dające sporo możliwości. Reguł jest więcej, ale ogólny zarys jest prosty – i dzięki swojej prostocie również głęboki.

Perełką jest również fabuła tytułu, tak naprawdę kilkuwarstwowa. Z wierzchu mamy tutaj dobrą, lecz momentami nawiną historię sci-fi. Ważniejsze jednak jest to, co dzieje się głębiej, w bohaterze, NPC-ach oraz samym świecie. Kilkakrotnie czekają nas również ważne, nieliniowe wybory, a praktycznie każda rozmowa z demonami jest ciekawa, wielowątkowa i dotyka różnorodnych tematów. Od wpływu techniki na nasze życie, poprzez paradoksy ludzkiej natury. Gra jest napisana dobrze, momentami świetnie, jedyne zgrzyty dotyczą czasami dziwnych reakcji postaci – nieadekwatnych wobec tego, że są zespołem najlepszych specjalistów z całego świata. Niezwykły klimat sci-fi, mitologia i mistyka dają bardzo oryginalne połączenie wynagradzające te drobne potknięcia. Szczególnie, że gra jest spójna pod względem designu – pięknego i charakterystycznego dla prac Kazumy Kaneko. Wreszcie to świat, w którym gracz mocno czuje się uczestnikiem – główny bohater jest niemym protagonistą, zagadkową postacią, którą tak naprawdę kreuje swoimi wyborami gracz. Wyborami trudnymi, nacechowanymi emocjami i często nie posiadającymi dobrego wyjścia.

Chodzenie po lochach jednak momentami męczy. Gra jest rozbudowana i potężna, ale również trudna i zakręcona. Lochy dopracowano wspaniale, co sektor szykując nowe niespodzianki, które z czasem mogą zamęczyć nawet najwytrzymalszych. Silnik Etrain Odyssey użyty w tej produkcji osiągnął swoje szczyty – nie da się na nim zrobić ciekawszych i bardziej różnorodnych lochów. Dałoby się jednak na innym silniku. Do tego grafika w czasie eksploracji (nie w czasie walk!) wypada najgorzej w serii, a muzyka – mimo, że wyśmienita – zbyt często się powtarza. To świetnie, że handheld Nintendo dostał taką grę. Trzeba jednak wskazać wady wynikające ze specyfiki sprzętu, na którym się ukazał.

Shin Megami Strange Journey jest wielkim zaskoczeniem. Nawet wśród zalewu dungeon crawlerów na DS-a, ten bije je głębią, klimatem i systemem. Nawet obok klasycznych jRPG-ów Strange Journey wyróżnia się przedstawioną historią, bohaterami, wreszcie wykonaniem. To gra warta przejścia raz, lecz także kilkakrotnie. Jeden z lepszych tytułów na DS-a.

Ponad 300 demonów, kilka zakończeń, prawdziwe wybory moralne, mistyczne konwersacje, staroszkolna otoczka. Shin Megami Tensei Strange Journey nie pozwala się oderwać od konsoli. A, że wyszedł na handhelda… to mimo wszystko dobrze. Demony będą podróżować z wami.